Good Girls Are Bad Girls || Hemmings

Ten

Acacia POV

Een hele avond hoor ik niets meer van Brandon. Normaal stuurt hij altijd wel een sms'je, ook als we ruzie hebben gemaakt. Maar nu helemaal niets.

En het ergste van al is, ik kan het tegen niemand zeggen. Nee, ook niet tegen mijn vrienden, want de enige vrienden die ik heb zijn van mijn school. En daar sta ik bekend als een braaf meisje met uitstekende punten. Ik leid een dubbel leven en voel me soms echt Hannah Montana. Hoewel ik nog steeds niet snap dat niemand de link eerder heeft kunnen leggen. Ik bedoel, met een pruik en een plakbaard (in het geval van haar vader) verberg je jezelf echt niet. Maar oké.

Tegen Ashton kan ik het ook niet zeggen, ik denk dat hij een hartaanval zou krijgen als hij hoort dat ik samen ben met Brandon. Ik sta op van mijn bed en loop naar mijn bureau om mijn iPod te nemen. Ik sluit mijn iPod aan op het paar boxen dat ik heb staan op mijn bureau. Net als ik het eerste liedje wil spelen, klinkt er een luid gedrum gepaard met gitaren van de kelder.

Ik zucht gefrustreerd. Natuurlijk moeten ze net nu gaan oefenen. Ik sta net op het punt om mijn muziek toch op te zetten, als ik hem hoor zingen.

"You call me up,
It's like a broken record
Saying that your heart hurts
That you never get over him getting over you.
And you end up crying
And I end up lying,
'Cause I'm just a sucker for anything that you do"

Het gezang klinkt gedempt doordat ze twee verdiepingen lager zitten, maar toch hoor ik zo dat het echt goed gezongen is. Ik heb hun nog nooit horen spelen, omdat ik meestal als ze beginnen met spelen mijn oortjes in doe en zo muziek luister. Ik loop aarzelend naar mijn deur toe en loop de trap af in trage passen. De muziek wordt steeds duidelijker, en met elk woord dat ze zingen, wordt ik meer toegetrokken naar de kelder. Voorzichtig open ik de deur, nog steeds luisterend naar de muziek. Ik ga op de bovenste tree zitten en laat mijn hoofd rusten tegen de muur aan de andere kant van de trap.
Ik wist niet dat Ashton zijn band zo goed was, anders had ik niet gezeurd tegen Pap dat ze te luid spelen.

Het liedje loopt ten einde en ik kijk nieuwsgierig naar de jongens door net om het hoekje te kijken. Ze geven elkaar vrolijk een high five, iets wat me doet glimlachen.

"Acacia!" Hoor ik Michael dan vrolijk roepen. Ik schrik en ga meteen recht zitten. "C'mon I saw you." Lacht hij. "Don't be shy." Zuchtend loop ik de trap dan maar af.

"Were you listening to us?" Vraagt Luke met grote ogen.

"Uhm yeah. Am I not allowed to do that or something? Because this is my house too and -"

"It's okay." Lacht Luke meteen. "No reason to get offensive." Hij glimlacht en zet zijn gitaar weg.

"So, what did you think?" Vraagt Ashton en draait zijn drumstokjes in zijn vingers.

"What?" Ik kijk hem verward aan.

"Did you like the song?" Vraagt Calum en kijkt me nieuwsgierig aan.

"I guess?"

"Oh, c'mon! You adore us!" Lacht Michael. "I bet your our number one fangirl from now on!" Grijnst hij.

Hij moest eens weten dat ik dat al ben voor een andere band. Ik glimlach schaapachtig en wil weer naar boven gaan.

"Wait!" Roept Ashton. Ik draai me om en kijkt hem vragend aan. Ashton krabt ongemakkelijk in zijn nek. "Would you like to stay? We can play some more songs."

"I ... Okay." Zeg ik dan in en glimlach. De glimlach op Ashton zijn gezicht is onbeschrijfelijk. Ik grinnik zacht en ga op de zetel zitten die voor hun staat. Ik trek mijn mouwen over mijn handen.

"Let's play Out of my Limit?" Stelt Luke voor. De andere jongens knikken en beginnen te spelen zonder nog meer woorden te zeggen. Ze zijn zo goed op elkaar afgestemd. Ik ben er oprecht verbaasd over dat ze niet meer gigs mogen doen. Maar dat komt waarschijnlijk ook doordat Calling Glasses (Brandon's band) alle goede plekken inneemt. Brandon heeft namelijk een paar goede contacten dus is het makkelijk voor hun.

Hoewel Calling Glasses lang niet zo goed is als 5 Seconds of Summer.