Good Girls Are Bad Girls || Hemmings

Twenty-one

Luke POV

Ik heb het echt niet met opzet gedaan. Ik zag de naam gewoon op het scherm, zonder dat ik er echt naar keek. En ja, nu ben ik natuurlijk erg nieuwsgierig naar wie hij is.

Acacia kijkt me met grote ogen aan. Blijkbaar is hij niet zomaar een naam op haar telefoonscherm.

"C'mon, Acacia. Who is he?" Dring ik aan.

"It's none of your business, Giant." Bijt ze me toe en loopt naar binnen. Ik zucht en loop haar achterna. Acacia loopt de trap op, en ik wil haar natuurlijk achterna gaan. Maar dat ziet Ashton niet zitten.

"Hemmings! Stop following her! We need to practice!" Roept hij en grijpt me bij de achterkant van mijn shirt, voor ik nog een trede omhoog kan sprinten.

"But ... But ... " Sputter ik tegen. Tja, wat moet ik zeggen? Dat ik een jongensnaam op de telefoon van zijn zus zag verschijnen die ik eigenlijk helemaal niet had mogen zien?

"Luke! Get your ass down in this basement, right now!" Roept Calum. Ik zucht en rol met mijn ogen.

"Whatever." Ik volg in een traag tempo de jongens beneden naar de kelder. Ik zal straks wel met Acacia praten, want wie die jongen ook is, ik denk dat ik eens met hem moet gaan praten. Ik weet namelijk zo goed als zeker dat hij de reden is dat Acacia rode ogen heeft.

"Okay, I think we're good for today, guys!" Zegt Ashton dan, nadat we de volledige setlist driemaal hebben gespeeld.

"Yes!" Roept Michael en doet zijn gitaar af. "Foooooood!" Roept hij daarna. Ik grinnik zacht en doe ook mijn gitaar af. Het is ondertussen al half negen, en we hebben nog steeds geen avondeten gehad. Met z'n vieren lopen we de kelder uit, naar boven.

"Did you had a good repetition?" Vraagt Ashton's vader vanuit achter zijn krant in de zetel.

"Yeah, it was okay." Zegt Ashton.

"I think I have to agree, because I heard everything of it." Mompelt hij en richt zich weer op de krant. Ongemakkelijk kijk ik naar de grond, maar Ashton lijkt er zich niets van aan te trekken en loopt verder naar de keuken. Ik loop maar achter hem aan.

"Hey, dad? Where's mom?" Roept Ashton naar zijn vader.

"She's upstairs, with Acacia." Roept hij terug. "There are some leftovers in the fridge!"

"Awesome!" Roept Ashton, zo blij als een kind op kerst, en opent de koelkast. Er staan genoeg restjes in voor een heel leger, of ook wel voor vier tienerjongens die net een bandrepetitie hebben gehad. Ashton zet de bakjes in de microgolf en dan gaan we met vier aan tafel zitten.

Zowat meteen hebben we alle vier onze telefoon in onze handen. Ik zit op twitter, en tweet over onze opkomende gig, hopend dat er zo toch enkele mensen in het publiek zitten die ons zouden kennen.

Alle vier kijken we van onze telefoons op als er iemand de keuken in komt. Het is Acacia, en ze ziet er niet veel beter uit dan daarstraks. Integendeel.

"What's wrong?" Vraagt Ashton meteen, voor ik de kans krijg om de vraag te stellen.

"Nothing." Mompelt ze en trekt de koelkast open om een blikje cola te nemen. "I'm going back upstairs." Ik bijt op mijn onderlip en moet mezelf bedwingen niet meteen achter haar aan te gaan. Ik wacht enkele minuten en sta dan op.

"I'm going to the bathroom." Zeg ik snel en loop de keuken dan uit. Ik neem twee trede's tegelijk en klop op Acacia's deur.

"Mom! Seriously! Go away!" Hoor ik Acacia zuchten.

"But it's the giant."