Good Girls Are Bad Girls || Hemmings

Fourty-six

Acacia POV

Ik weet niet hoelang ik daar zit in het zand, gewoon voor me uit starend terwijl de muziek nog steeds door mijn oren weerklinkt. De tranen zijn ondertussen al opgedroogd, waardoor mijn gezicht plakkerig aanvoelt. Maar meer tranen komen er niet uit. Ik lijk helemaal leeg te zijn gehuild.

De stralende zon wordt vervangen door een witte maan, en dan besef ik dat ik hier al wel erg lang zit. Verdoofd kijk ik op mijn telefoon en ontdek dat die elk moment kan gaan uitvallen. Ik negeer de berichten en gemiste oproepen en besluit mijn muziek uit te zetten.

De zachte deining van de golven stelt me gerust, en langzaam maar zeker kom ik weer tot mijn zinnen. Ik zou naar huis moeten gaan. Maar ik wil niet, ik durf niet. Wie weet wat staat er me thuis nog te wachten? Maar hoe langer ik weg blijf, hoe erger het misschien wordt. Ik laat me zuchtend achterover vallen in het zand, en kijk naar de sterrenhemel boven me. Ik heb echt de neiging om gewoon weg te lopen. Mijn hele leven ben ik bijna niet buiten Australië geweest, en ik begin het hier nu echt beu te worden.

Zeker nu Ashton en waarschijnlijk ook mijn ouders mijn 'geheimen' hebben ontdekt.

Ik weet totaal niet hoe mijn ouders erop gaan reageren. Of te wel krijg ik levenslang huisarrest, of te wel sturen ze me misschien naar een internaat. Of misschien wel allebei. Mijn ouders kennende, zullen ze wel iets geregeld krijgen. Hoewel denk ik wel één ding zeker is, naar Harvard zal ik niet moeten gaan.

Er gaat nog een lange tijd voorbij voor ik iemand mijn naam hoor roepen, met een paniekerige ondertoon. Verward ga ik rechtop zitten, aangezien ik nog steeds in het zand lag, en kijk om me heen.

"Acacia!" Roept de stem, maar deze keer opgelucht. Een lange jongen komt op me afgelopen, en ik weet meteen hoe laat het is.

"Fuck off, Luke!" Roep ik in zijn richting en wil opstaan om van hem weg te rennen. Maar die kans krijg ik niet aangezien de jongen zowat op me komt liggen. "Luke?! What the hell! Get off me!"

"No! Because you'll run away and I don't want to lose you again. So shut up and listen to me." Zegt Luke buitenadem. Ik voel zijn adem kietelen in mijn nek, maar ik probeer hem boos aan te kijken. "Okay, here I go." Zegt hij dan en kijkt me aan. We zijn wel erg dicht bij elkaar, en ik vindt het lichtjes oncomfortabel. "First of all, I'm so so sorry. But they threatened with kicking me out of the band and that band is like my life so yeah."

"Okay."

"And I know I'm a stupid ass ..." Ik snuif.

"That's right."

"Please, listen? Okay? So, uhm yeah, I'm a stupid ass and a dickhead and an idiot, but I really care about you. And I'm really sorry about telling them, but I couldn't help it. But I only told Ashton and now Ashton told your parents and now here I am looking for you because I wanted to get to you first to warn you. Your parents are kinda pissed off, so yeah. You're probably getting house arrest."

"I already know that. Now get the fuck off me." Grom ik en duw hem van me af, wat verbazingwekkend nog lukt ook. "You know, Luke," Begin ik terwijl ik recht sta. "You keep on saying that Brandon is a dick, and okay he is, but at least he didn't tell my secrets to anyone. So there you got the difference between you two, because you're kind off a dick too. And that's why I choose Brandon over you." Ik weet dat die woorden hem pijn doen, en ik zie het ook aan zijn gezicht. Maar hij verdient het, want de problemen die ik nu heb, zijn niets vergeleken met de woorden die ik net heb uitgesproken.