Good Girls Are Bad Girls || Hemmings

Twenty-seven

Luke POV


Oh god.

Nee. Dat heeft hij net niet gedaan.

De klootzak heeft een liedje voor haar geschreven. Een liedje?! Hoe kan ik daar ooit over geraken? Natuurlijk kan ik ook een liedje schrijven, maar dat zou ook alleen maar awkward zijn.

Dit is gewoon echt fucking perfect. Gefrustreerd haal ik een hand door mijn haar.

"I wonder what girl wants him as a boyfriend." Lacht Calum.

"Yeah, she must be crazy." Mompel ik en kijk hoe Acacia verwonderd kijkt naar Brandon. Maar blijkbaar ben ik de enigste die dat ziet. Zoals gewoonlijk. "I'm going to the bathroom." Mompel ik.

"But Luke, they're anouncing the winner after this!" Roept Ashton me nog achterna, maar ik loop gewoon verder.

Geen seconde te laat kom ik aan bij het toilet. Ik ga een hokje in, doe de bril omlaag en ga erop zitten. Verstomd staar ik voor me uit. Ik kan niet geloven dat dit meisje me in deze enkele dagen helemaal rond haar vinger heeft gedraaid. Ik ben zo gefascineerd door haar. Ik wil alles van haar weten, al haar geheimen ontrafelen, ik wil weten wat er in haar hoofd omgaat en ik wil weten waarom ze in godsnaam bij die klootzak blijft. Hij behandelt haar als vuil en denkt met één lief gebaar alles op te lossen.

Acacia verdient zoveel beter. Maar maak haar dat maar eens duidelijk zonder creepy over te komen.

Ik weet niet wat ik ga doen, maar ik moet en zal haar voor me winnen. Ik moet het proberen, anders krijg ik er spijt van.

Jammer genoeg winnen we niet, wat ook te verwachten was. Calling Glasses is nu eenmaal de publiekslieveling. We zijn wel op een mooie tweede plaats gekomen, maar veel verder komen we daar uiteindelijk ook niet mee. Ik merkte wel dat er sommige mensen het oprecht jammer vonden dat we niet waren gewonnen. Maar goed.

We zijn weer onderweg naar huis, en Calum, Michael en Ashton zijn vol energie aan het praten over het optreden. Ik kijk stilletjes naar buiten en probeer me vooral niet te concentreren op hoe dichtbij Acacia is. Ze is heel de tijd op haar telefoon bezig en heeft een kleine glimlach om haar lippen die haar hele gezicht doet stralen.

Het doet pijn dat die glimlach niet door mij komt.

En ik kan er maar niet over hoe ik zo lijk bezeten door haar. Alles wat ze doet en zegt, wordt in mijn hersens opgenomen, en wordt telkens opnieuw afgespeeld. Ik lijk alles te analyseren van haar, en lijk meer op haar te letten dan wie dan ook.

Ik heb al verschillende kleine dingen aan haar gemerkt. Hoe ze soms één kant van haar haar achter haar oor stopt, onbewust, om het daarna weer achter haar oor vandaan te halen. Maar het is hopeloos, want enkele minuten later, herhaalt deze cyclus zich. Ook lijkt ze altijd lange mouwen te dragen. Nog geen enkele keer heb ik haar in korte mouwen gezien. Ik wil weten waarom. Heeft ze littekens op haar polsen? Of een moedervlek waar ze zich voor schaamt? Wat verbergt ze onder die mouwen?

En hoe ze steeds als ze van haar kamer komt, een kauwgom in haar mond heeft. En hoe haar ogen oplichten als ze met Ashton aan het praten is, en die kleine glimlach op haar gezicht terwijl ze onze gesprekken afluistert, hoewel ze geconcentreerd lijkt te zijn op haar telefoon.

Al deze kleine dingen, die ik heb opgemerkt en waar ik me duizenden vragen bij stel, terwijl haar broer het allemaal niet eens merkt.

Een deel van haar geheimen heb ik al bloot gelegd, maar ik zal niet stoppen tot dat ik alles weet van Acacia, het meisje dat me helemaal in haar bezit lijkt te hebben, zonder dat ze het zelf doorheeft.