Good Girls Are Bad Girls || Hemmings

Fifty

Acacia POV

Ik voel me een misdadiger, opgesloten in een gevangenis. Ik krijg mijn eten op mijn kamer, en mag letterlijk met niemand praten. Dat ik mijn telefoon nog heb, is een wonder. Maar ik verstop 'm dan ook elke keer als het etenstijd is, en de cipier mijn cel binnenkomt.

Zelf neem ik ook geen enkel initiatief om tegen mijn vader te beginnen. Hij is gelukkig al wel van het imbeciele idee afgestapt om mijn tatoeage te laten verwijderen.

Maar dit alles neemt niet weg dat ik nog steeds kwaad ben op Luke. En op Ashton. En op de rest van die fucking band, hoewel ze er niets mee te maken hebben. Op dit moment haat ik eigenlijk echt alles.

Plus mijn sigaretten zijn bijna op, dus dat komt er ook nog eens bij.

Ik weet ook wel dat ik iedereen om me heen de schuld geef van mijn eigen domme fouten, maar ik ben gewoon nog niet klaar om mezelf de schuld te geven. Want zodra ik dat doe, stort ik denk ik in elkaar met het besef hoe hard mijn leven eigenlijk suckt. Nog voor ik was geboren, waren er al hoge verwachtingen voor me. Voor Ashton ook, en hij is er uiteindelijk ook aan onderuit gegaan. Daarna heeft hij zich gestort op zijn muziek, en hebben onze ouders hem met rust gelaten. Maar dan kwam alles natuurlijk dubbel op mij. En nu ben ik gebroken. Nu ga ik er onderuit.

Maar mij laten ze niet met rust. Nee, mij straffen ze als een misdadiger. Alsof ik de enige tiener ben die eens een sigaret opsteekt, alsof ik de enige ben die stiekem een vriendje heb, alsof ik de enigste ben die af en toe eens niet doet wat zijn of haar ouders verwachten.

Blijkbaar wel, als ik mijn ouders moet geloven.



Het moet ondertussen de tiende dag zijn, als ik de neiging krijg om streepjes op mijn muur te trekken om de dagen bij te houden. Maar laat ik dat maar niet doen, want dan ben ik weer de 'rebellerende dochter'. Oh nee, een streepje op mijn behang. Nu gaat de wereld vergaan want verf kan zoiets echt niet oplossen.

Maar goed, het is dus de tiende dag, en ik verveel me dood. Ik heb alle films gezien, alle seizoenen van Teen Wolf, Once Upon a Time en True Blood gezien. Ik heb al mijn boeken gelezen die ik nog wou lezen, en mijn huiswerk heb ik ook gedaan. Wat kan een mens nog meer doen?

In die verveling komt verandering als ik iemand mijn naam buiten hoor roepen. Fronsend sta ik op van mijn bed waar ik op lag en loop naar mijn raam. Ik zucht diep als ik de veel te lange jongen met blonde kuif zie staan. Ik duw mijn raam open.

"Luke, what the fuck are you doing there?! And why the fuck do you have a guitar in your hands?"

"Acacia, jesus, I wanted to serenade you. And a guitar is used to make music, you know, you -"

"I know how a guitar works, idiot. Get the fuck out of my lawn." Sis ik hem toe.

"No, not until you hear the song I wrote for you. I think you-" Maar verder hoor ik hem niet want ik heb de raam alweer dicht gegooid. Maar enkele seconden later hoor ik een gedempt gitaar geluid, samengaand met gezang.

"God damnit." Vloek ik kwaad en ga weer op mijn bed liggen. Luke mag zo blij zijn dat mijn ouders niet thuis zijn. Gelukkig geeft Luke het algauw op, of dat is toch wat ik denk. Enkele minuten later hoor ik weer mijn naam. Met een diepe zucht sta ik op en loop weer naar het raam toe, waar nu Luke staat met een picknickmand. Ik trek mijn raam weer open.

"What the fuck."

"Do you want to run of in the sunset with me on an unicorn?" Vraagt Luke met een brede glimlach.

"What's that for?" Ik wijs naar de picknickmand.

"For if we get hungry."

"Do you have an unicorn?"

"No. Sorry. But I do have a bike." Luke grijnst weer. Ik rol met mijn ogen.

"You are an idiot."

"So, you're coming?"

"No." Ik gooi het raam weer dicht en loop ervan weg. Maar dan begint hij op de deurbel te duwen. Ik loop meteen weer terug en trek de raam open. "Luke! Ashton is home!" Sis ik naar hem.

"I know." Luke glimlacht lief naar me.

"What do you want?!"

"I want to talk with you. And I want to take you out."

"I can't leave this room, you know."

"There's a window." Luke wijst naar mij toe, doelend op het raam waar ik uit leun. "I know you did it before. I'll be here to catch you, love." Luke knipoogt naar me. "It's okay to fall." Ik rol met mijn ogen.

"I'm only coming down, so you can stop making a fool of yourself." Mompel ik en neem snel mijn telefoon om die in mijn broekzak te stoppen. Zuchtend kruip ik dan uit mijn raam. "I'm going to die if my parents find out about this."
"I'll be by your side." Zegt Luke glimlachend en steekt zijn armen uit, klaar om me op te vangen. Ik rol met mijn ogen en spring uit raam, zoals ik al zovele keren heb gedaan. Natuurlijk kan Luke me niet opvangen, omdat ik naast zijn armen spring.

"Hi there." Zegt hij dan glimlachend als ik voor zijn neus sta. Ik lach zacht en schud licht mijn hoofd.

"You're an idiot."

"But I'm your idiot."

"You need to stop reading fanfiction." Grijns ik breed.

"Damnit." Lacht Luke en pakt mijn hand vast. "I thought I was being romantic."

"That line has been said so many times, it's not romantic anymore."

"Oh well, I can still kiss you." Luke grinnikt zacht.

"Are you asking permission to kiss me?"

"Maybe?"

"Oh, just kiss me, idiot." Lach ik. Ik laat zijn hand los en leg mijn armen losjes om zijn nek, om hem vervolgens naar me toe te trekken. Onze lippen raken elkaar, en al mijn problemen lijken te verdwijnen. Alles lijkt perfect te zijn, hoewel dat tussen ons nooit zo lijkt te zijn.

"Luke, I give you five seconds to run of with my sister, before I call our parents." Hoor ik dan Ashton zeggen. Geschrokken kijken we beide op, en ja hoor, daar staat Ashton in de deuropening.

"Five seconds of summer?" Probeert Luke.

"Luke." Zegt Ashton waarschuwend.

"Ash, please?" Ik kijk hem zielig aan en pak Luke zijn hand vast. Ashton zucht diep en rolt dan met zijn ogen.

"Just run of into the sunset with your unicorns." Lacht Ashton. "Yes I heard that." Lacht hij weer. Luke en ik krijgen beide een brede glimlach op onze gezichten.

"I love you Ash!" Roep ik, terwijl we beide beginnen te lopen.

"I like you more." Grinnikt Luke en knijpt in mijn hand.

"Where are we going?" Vraag ik dan, terwijl we nog steeds lopen.

"Somewhere nobody can find us."

"We're going to the beach, huh?"

"You always ruin every suprise!" Klaagt Luke. Ik grinnik zacht en stop met lopen, waardoor Luke ook gedwongen is te stoppen met lopen.

"Let me kiss you first." Glimlach ik.

"That's perfectly fine with me." Zegt Luke glimlachend. En voor de tweede keer vandaag, belanden onze lippen op elkaar. Alsof het allemaal is voorspelt, begint het te regenen. Ik stop met Luke te kussen en kijk op naar de hemel.

"This is sooo cliché." Lach ik, terwijl de regendruppels over mijn gezicht lopen. Luke kijkt me aan en glimlacht breed, ondanks de regen.

"Can you stop making sarcastic comments for a second?" Glimlacht hij en veegt enkele natte lokken uit mijn gezicht. Ik kijk op naar Luke en leg mijn armen om zijn middel. "I want to tell you something."

"I'm listening." Zeg ik zacht en ga op mijn tippen staan om een kusje in zijn nek te zetten. Ik zie hoe Luke op zijn lip bijt en me weer aankijkt met die heldere blauwe ogen.

"Acacia, I don't know what it is, but you got me I think under some sort of spell. I never felt this way. You make me feel like Heaven would be hell without you, like the world would stop spinning the moment you'd leave me. You are like my gravity or some shit. And it's creeping me out, but at the same time, it's a feeling I never want to lose. I really like you, like really really like you. You always seem to manage to take my breath away. I can't focus on anything else but you when you're in the room. And you light up the whole room - yes that's a One Direction lyric but don't ruin it okay - and I can't imagine my life without you. And I only just met you a few months ago. I don't want this to be the end, so please give me the chance to show you how things should be." Ik knipper enkele keren met mijn ogen om de druppels uit mijn ogen te krijgen, maar ook omdat ik niet kan geloven wat hij me net heeft verteld.

"Luke ..." Fluister ik zacht. "I would love to give you that chance." Glimlach ik. "I would be an idiot to not give you that chance, because you are the kindest, and sweetest person alive. You can always make me smile and - God, stop biting your lip. It's distracting me and it makes me want to kiss you." Lach ik.

"So kiss me." Grijnst hij uitdagend. En dat is wat ik dan ook doe.