Good Girls Are Bad Girls || Hemmings

Fourteen

Acacia POV

Als ik weer beneden ben om mijn kom weg te zetten, is het huis verlaten. Fronsend kijk ik om me heen.

"Guys?" Roep ik. Geen reactie. "Are they fucking serious." Begin ik boos te mompelen en stamp naar de keuken. Ik zet mijn kom in de afwasbak en haal dan mijn telefoon uit mijn broekzak. Ik open mijn contacten en bel Ashton.

"Hey sis!" Zegt Ashton vrolijk terwijl hij de telefoon opneemt.

"Where are you guys?"

"Oh, didn't we say something? I'm sorry. We're going to the petting zoo!"

"Why didn't you invite me?" Zucht ik. "You know how much I love that place."

"Sorry!" Zegt Ashton weer. "We didn't think about it."

"Or Luke just didn't want me there."

"I heard that!" Hoor ik Luke in de achtergrond zeggen.

"Am I on speaker?!"

"Uhm, maybe?" Zegt Ashton.

"You're on speaker." Zegt Michael. "I'm holding the phone. Ashton is driving." Gaat hij vrolijk verder.

"Fine, whatever. Have fun." Zeg ik sarcastisch.

"I'm really sorry!" Hoor ik Ashton nog zeggen voor ik de telefoon afdruk. Pssh, het zal wel. Ik stop mijn telefoon weer weg en besluit om maar wat in de zetel te gaan zitten. Ik haal mijn telefoon weer boven. Nog steeds heb ik niets van Brandon gehoord, en de neiging om hem te telefoneren wordt steeds groter en groter. Maar ik mag niet toegeven. Hij heeft gelogen. Het is aan hem om de eerste stap te zetten.

Niet dat hij dat ooit gaat doen. Daar is Brandon veel te trots voor. Zuchtend kijk ik naar mijn telefoon in mijn handen. Uiteindelijk beslis ik om hem weg te leggen en een film te kijken. Als hij in die periode nog niet heeft gebeld, dan bel ik hem.

Ik moet zowat halverwege The Breakfast Club zijn, als mijn telefoon agressief begint te trillen. Ik zet de film snel op pauze en neem mijn telefoon op zonder te kijken wie het is.

"Hello?"

"Acacia?" Hoor ik Brandon zeggen aan de andere kant.

"Uhm, yeah? Done with your homework?" Vraag ik sarcastisch.

"About that ... It wasn't actually true." Bekend hij.

"No shit. You don't even go to school anymore, Brandon. You know you're dealing with a future Harvard student, right?" Ik rol met mijn ogen, maar herinner me dan dat hij het niet kan zien. "I'm rolling my eyes now." Zeg ik dan maar.

"I knew it." Grinnikt Brandon.

"I'm not really laughing over here."

"I'm really sorry, babe. I will make it up to you."

"I hope so."

"I will, I promise. But I have to go now. Band practice."

"Okay, bye."

"Bye, babe!" En dan hangt hij op. Ik ben nog steeds in de war, aangezien ik nul komma nul uitleg heb gekregen. Hij heeft zich verontschuldigd, maar de hoeveelste keer is dat al? En keer op keer vergeef ik hem dan ook nog. De idioot dat ik ben. Ik besluit om het van me af te zetten en verder te kijken naar de film, hopend dat de jongens snel thuis zijn zodat ze me kunnen afleiden.

Oké, kijk ik er nu echt naar uit tot die bende kleuters terug is? Jup. Schuldig.

Ik weet niet wat het is, maar hun stomme grapjes maken me altijd stiekem aan het lachen. Ashton zou eens moeten weten hoe vaak ik bovenaan de trap naar hun stond te luisteren als ze aan het gamen waren. Ik weet goed genoeg wie wie is, en het is best raar dat ik ze zo bespioneerde. Maar ja, wat moet ik anders een hele avond doen? Leren? Nope. Oké, ik leer wel, maar ik leer niet zoveel als mijn ouders denken. Ik heb een erg goed geheugen en kan erg snel dingen onthouden. Best handig. Maar daardoor heb ik natuurlijk ook enorm veel vrije tijd.

Maar die weet ik meestal wel goed te vullen door naar Brandon te gaan. Hoewel ik het gevoel heb dat ik binnenkort een ander tijdverdrijf ga moeten zoeken.