Schrijfwedstrijd La Rose (beëindigd)

1. milevenholland

Genre: Mysterie
By:

Als raaf was mijn leven erg saai. Ik woonde in een bos en er gebeurde nooit iets. Het was altijd doodstil en voor mijn gevoel, was ik het enige levende wezen in het hele bos. Oké, zo groot was het bos niet, maar het maakte me wel een beetje eenzaam. Af en toe kwam er dan een boswachter langs, maar die hebben me nooit aardig gevonden. Wat kan ik eraan doen dat ik er zo uit zie? Maar goed, genoeg met alle depressiviteit. Ik ga je nu vertellen hoe ik... nee, dat vertel ik je nog niet...

De zomer van 2019 was bloedheet en niemand met gezond verstand had er ook maar even aan gedacht om naar buiten te gaan. Maar aangezien ik in een bos leefde, had ik geen keus. Ik zat rustig op een tak na te denken over hoe het leven had kunnen zijn als hond, kat of paard. Een paar minuten was ik tijdens het vliegen naar beneden gedonderd door een of andere toeterende auto. Lichtelijk geïrriteerd heb ik mijn uitwerpselen boven op de auto laten vallen. Hoe dan ook, het was afgezien van de kokende zon prima weer.

'Schijt vogel!' riep een zware stem een paar honderd meter verderop. Misschien is het slecht van me, maar ik voelde me totaal niet schuldig.

'Jan, doe eens rustig. Het is de auto maar,' zei een wat zachtere stem sussend. 'Het is de auto maar? Het ís de auto ja!'

Ik nam aan dat het beter was om mijn lunch niet ook nog op de auto te kwakken. Ik had niet veel verstand van mensen, maar ik dacht dat dit een boze meneer was.

Terwijl ik weer over het leven nadacht, hoorde ik geritsel onder me.

'Die heb ik maandag nog laten schoonmaken!' gromde iemand.

'Rustig pap, mam heeft gelijk, het is de auto maar.' Dat was een nieuwe stem. Ik keek onder me en zag een vrouw, man en een jongetje naast elkaar lopen. Wat had dat jongetje rare kleren aan zeg, helemaal gescheurd. Vonden zijn ouders dat oké?

'Jullie snappen er niks van,' mopperde de man terwijl hij zijn pas versnelde. De vrouw en het jongetje raakten in een gesprek en ik besloot hen te volgen. Ze waren de eerste mensen die ik hier ooit had gezien. Als je de boswachters niet meetelde. Misschien waren zij wel aardig.

De man bleef vooruitlopen met zijn handen in zijn zakken, alsof ik op z'n hoofd gepoept had. Hem vond ik maar niks, maar de vrouw en de jongen leken me wel aardig.

Na een uur vliegen was ik afgepeigerd, maar de mensen onder me leken nog wel een tijdje te willen lopen. Ik besloot lager te vliegen om te kijken of ik met de jongen in contact kon komen.

'Kijk mam! Hij vliegt achter ons aan!' De jongen draaide zich om en ik draaide me ook verschrikt om. Wie! O, hij bedoelde mij.

'Dat is dat verrekte beest weer!' De man keek woest en kwam op me afrennen.

Sommige leestekens kloppen niet helemaal, soms ben je ook een paar vraagtekens vergeten. Probeer geen spreektaal te gebruiken in je schrijfwerk, het leest fijner wanneer je het anders neer zet. Interresant dat het niet in het perspectief is van een mens! 

Je gebruikt heel veel alinea's wanneer die eigenlijk niet nodig zijn. Probeer alleen een nieuwe alinea te beginnen wanneer er ook een nieuwe "scene" of onderwerp aan de gang is. Raar gevoel voor humor zit er in, ik vind het echt heel erg leuk om te lezen! Wel mis ik de emotie. Ik snap dat het maar een raafje is, maar nog steeds. Ik vond het erg amuserend en uniek!