Schrijfwedstrijd La Rose (beëindigd)

1. Dragonngrimm

Genre: Sciencefiction
By: Dragongrimm

Het lange gras kriebelt onder mijn voeten. Ik krul mijn tenen en voel de zachte ondergrond onder me. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik neem diep adem, zodat al die heerlijke geuren mijn neus bereiken. De bloemen, het gras en zelfs de geur van water lijkt niet te ontbreken. Al die tijd had ik mijn ogen gesloten en nu pas besluit ik ze te openen.

Mijn glimlach wordt alleen maar breder terwijl ik dit prachtige landschap in me opneem. De grote bomen met hun dichte en groene bladerdak, de vogels die door de lucht vliegen, het haasje dat door het gras rent en de wind die door de bloemen waait. Het is werkelijk prachtig.

Ik heb het gevoel alsof ik hier veilig ben, een gevoel die ik al een lange tijd niet meer heb gehad. Langzaam zet ik een stap verder het bos in. Ik vraag me af waarom ik hier ben en hoe ik hier terecht ben gekomen, maar die gedachten lijken snel weer te verdwijnen. Alsof het juist enorm logisch is dat ik hier nu ben.

Ik begin steeds meer stappen te zetten, waardoor ik uiteindelijk door het bos wandel. Ik kijk verwonderend om me heen. Als ik dan in een minder dicht deel aankom, knijp ik mijn ogen wat samen. Het felle zonlicht schijnt in mijn gezicht. Ik sluit mijn ogen en voel de stralen mijn gezicht warmen. Dat heb ik echt gemist.

De zon, de warmte, de geuren, de kleuren en zelfs die beestjes die over de grond kruipen, heb ik enorm gemist. Ik weet niet meer precies waarom ik ze mis, maar ondanks al die vragen, blijft deze locatie mij een goed gevoel geven.

Ik zet nog een paar stappen verder en dat is het moment waarop ik besef dat er iets mis is. In de verte rent er een vosje, het dier lijkt normaal. Zijn bewegingen kloppen en ook het gedrag komt overeen met die van de vos. Er is alleen één ding anders.

Het ene moment zie ik het vosje en daarna is hij ineens weg. Nog geen seconde later verschijnt hij een eindje verderop weer. Een frons verschijnt op mijn gezicht, terwijl ik me bedenk wat er zojuist is gebeurt. Het verdwijnen ging namelijk ook niet subtiel, maar het leek te haperen.

Ik knipper een paar keer goed met mijn ogen. Ik moet het me vast ingebeeld hebben, het kan niet anders. Een tijdje staar ik voor me uit, naar de plek waar de vos zojuist verdween, maar ik besef dat het zinloos is om naar een lege plek te staren. Het besluit om weer verder te lopen is daarom het eerste wat in me opkomt.

Niet ver voor mij staat een prachtige boom. Hij is enorm en hij heeft witte met roze bloemen. Ik stop met lopen als ik voor de stam sta. Ik steek mijn hand uit en laat mijn vingertoppen langzaam het schors raken. Een soort golf van pixels schiet door de boom heen op de plek waar mijn huid het raakte. In een reflex trek ik meteen mijn hand terug.

Ik zet een paar stapjes terug, weg van die rare boom. Mijn ademhaling versnelt en ik merk dat ik het wat warmer begin te krijgen. Ik heb geen idee wat er zojuist is gebeurt en waarom die boom zo raar deed. Dat is niet normaal, toch?

Al deze rare dingen hier beginnen mij enorm te frustreren. Het feit dat ik niet begrijp waarom dit zo is, maakt me kapot. Ik begrijp altijd alles, maar dan ook echt alles. Dit is iets wat ik niet kan verklaren. Wat mij weer terugbrengt naar de gedachten over waarom ik hier ben. Hoe ben ik hier belandt? Ik heb zo veel vragen, maar geen antwoorden.

Gefrustreerd en bang zet ik een paar stappen achteruit. Ik bots tegen een boom aan. Ik voel de harde stam tegen mijn rug, maar ineens is het weg. Ik hoor een hoog geluidje en daarna val ik achterover op de grond. Ik kijkt angstig om me heen. De boom die hier stond, is zojuist verdwenen. Ik bijt zo hard op mijn lip, dat er zich een bloeddruppeltje vormt.

Mijn ademhaling is snel en kort. Mijn hart bonst in mijn keel terwijl ik mezelf probeer te kalmeren. Het enige wat ik op dit moment wil, is weg hier. Ik open mijn mond en begin zo hard mogelijk te schreeuwen. Alle frustraties van me af halen. Ik sluit mijn ogen en richt alles op het schreeuwen. Mijn kreet moet meters ver te horen zijn, wat vast een hoop dieren zal wegjagen.

Na even open ik mijn ogen weer. Mijn gezicht trekt wit weg. Ik herinner me alles weer.

Je hebt echt een enorm fijn gevoel voor detail en locatie. Het voelt alsof ik er sta. Jammer genoeg gebruik je je alinea's verkeerd, ik denk dat je schrijft op je telefoon. Want daar lijken alle alinea's heel erg lang, terwijl ze eigenlijk best wel kort zijn. Je begint een nieuwe alinea elke paar zinnen, dit is niet nodig. Probeer alleen een nieuwe alinea te maken wanneer je de lezer even moet wakker maken. Alinea's maken dat je er even uit gehaald wordt. Dit is fijn als het af en toe gebeurd want zo blijft een verhaal leuk en interessant en raak je niet zo snel vermoeid. Je gebruikt ze zo vaak dat ik moeilijk in het verhaal kan duiken.

Je hebt een mooi gevoel voor detail, maar bij de emoties merk ik dat je de gevoelens vergeet. Je beschrijft heel mooi hoe de dingen om haar heen haar laten voelen, maar ik mis toch een echte emotie in je verhaal. Ik hem een paar keer doorgelezen maar kan er nog steeds geen echte emotie aan binden.

Het is enorm moeilijk om met een origineel idee te komen, dit heb je echt heel erg goed gedaan! Het is origineel maar voelt niet vergezocht. Ik kan echt niet wachten om meer te lezen van dit verhaal, jammer dat dat niet kan. Echt een enorm amuserend verhaal!