Schrijfwedstrijd La Rose (beëindigd)

1. Worldwriter123

Genre: horror
By: worldwriter123

Zoals gewoonlijk liep ik met een snel tempo door het bos. Het was hier altijd heerlijk. De geur van de bomen, de kleurrijke blaadjes die naar benende vielen en soms zag je nog wel is een eekhoorntje die op zoek was naar kleine eikeltjes. Zeker in deze tijden. Het is namelijk al bijna winter. Ik was van plan om te gaan joggen toen ik een oorverdovende gil hoorde. Sprintend kwam ik op het geluid af. Een vrouw tussen de twintig en vijfentwintig zat tegen een oude eikenboom aan. Voor haar neus lag een oud vrouwtje. Een mes zat in haar buik. 'Wat is er gebeurd?!' vroeg ik.  'Een enge man kwam op mij afgerend en probeerde mij te steken, maar mijn moeder sprong voor me en redde mijn leven' zei ze. 'Kon je het gezicht van de man zien?' vroeg ik aan de vrouw die nog steeds aan het huilen was. Ze schudde zachtjes haar hoofd 'nee, hij had een masker voor zijn hoofd' zei ze.

Ik pakte mijn telefoon om 112 te bellen, maar ontdekte dat er nog maar twee procent in zat. 'Shit, mijn mobiel is leeg. Kan jij je mobiel gebruiken om de politie te bellen?' vroeg Ik. Ze knikte en pakte vervolgens haar telefoon erbij. Ze toetsten een aantal knopjes in en we hoorde een stem zeggen; 'hallo u spreekt met de politie waarmee kan ik u van dienst zijn?'. 'Ja hallo' begon de vrouw. 'Mijn moeder is net neergestoken door een enge man en die loopt nog steeds door het bos, ik heb jullie hulp nodig' huilde ze. 'Oké, vertel ons waar u precies in het bos bent dan komen wij zo snel als mogelijk is uw kant op' zei de politie rustig. 'Ik weet niet waar we zijn, ergens midden in het bos denk ik' zei de vrouw.

Plotseling viel het internet weg. 'O nee, het internet is weg, wat moeten we doen?' vroeg de vrouw met een verdrietige stem. 'We maken dat we wegkomen uit het bos en dan gaan we alsnog naar de politie' antwoorde ik. 'Oké, ik heet trouwens Annabel' zei de vrouw. 'Ik heet Martijn'. Annabel duwde zich van de grond en de oude eikenboom weg en stond op. 'Komen we nog wel terug voor mijn moeder?' vroeg Annabel. Ik knikte, 'natuurlijk komen we terug.' Samen liepen we de richting op van de uitgang.

Maar halverwege hoorde we een luide kraak uit een bosje komen. We schrokken allebei. Annabel keek mij doodsbang aan.  Ik raapte een dikke stok op die naast mij lag. 'Blijf achter mij staan' fluisterde Martijn. Ik liep voet voor voet op het geluid af. Een vogel vloog de bosjes uit en ik deinsde van schrik achteruit. Ik draaide met een opluchting om, maar zag dat Annabel weg was. 'Annabel!' Schreeuwde Martijn. Annabel waar ben je!' ik begon te zoeken, maar Annabel was spoorloos. In mijn ooghoek zag ik mannen in uniformen. Het was de politie. 'Help!, Annabel is verdwenen en er is een man die haar moeder heeft vermoord!' riep ik.

De politie kwam met z'n alle op mij afgelopen. 'Komt u maar met mij mee' zei een politieman. Ik knikte en we stapte in. We reden een aantal steegjes in en plotseling stopte hij. 'Wat is het probleem?' Vroeg ik. 'Jij' antwoordde de politieman. Hij deed een masker op. Het was hem:

De gene die Annabel en haar moeder had vermoord.  Ik probeerde de deur te openen, maar hij had hem op slot gedaan. Een vlijmscherp mes kwam uit zijn jaszak. Ik trapte de richting op van de politieman, maar hij was te sterk en hield met één hand mijn twee benen vast. In de andere hand had hij een mes vast en daarmee begon hij in mij te steken. Na zes steken was het al zwart voor mijn ogen........

Je bent af en toe een hoofdletter of komma vergeten/verkeerd geplaatst. Probeer je verhaal een paar keer door te lezen. Probeer ook niet te vloeken in je verhalen, het is een beetje onprofessioneel. Als je een vloekwoord er toch in wilt gooien, zou ik het zo zetten: Ik vloek even. 'Mijn telefoon is dood.'

Het is een leuk idee, alleen ik mis de emotie. Probeer het echt persoonlijk te zien. Als jij ineens een schreeuw hoort in het bos, ben jij dan niet bang? Als ik een vrouw zou zien die was neergestoken zou ik niet zo reageren. Het is heel moeilijk om je gevoelens op papier te zetten, maar met een hoop oefenen gaat het steeds beter. Probeer de emoties echt enorm te overdrijven, het is misschien een beetje vervelend. Maar zo komt het beter over op de lezer. Ook zie ik dat je de spreekzinnen niet helemaal goed neerzet. Het moet 'Ze redde mijn leven,' zei ze. (Met een komma achter de zin dus.) De laatste zin heeft trouwens niet zoveel puntjes nodig ;)
De één na laatste alinea volg ik niet helemaal. De politie agent was de moordenaar? Probeer het beter uit te leggen (bijvoorbeeld dat Martijn twijfelt en hij iets ziet in zijn ogen, bijvoorbeeld een geamuseerde fonkeling. Of dat hij denkt dat hij de politieman zag lachen). Verder vond ik het een goed verhaal, je legt dingen ook goed uit in detail, dat is fijn om naar te lezen.