Schrijfwedstrijd La Rose (beëindigd)

1. Food_Lover_102

Genre: Drama
By: Food_Lover_102

For my mother

Nerveus kijk ik om me heen. Ik check mijn telefoon voor de laatste keer, om te zien dat het precies twee uur is. Ik kijk nog een keer om me heen. De helderblauwe lucht, de zon en de gekleurde blaadjes die zachtjes heen en weer waaien aan de bomen, zeggen het tegenovergestelde dan van wat ik voel. Ik voel Ik hoor geritsel achter me en kijk paniekerig achter me. Ik zie twee mannen in zwarte pakken op me af komen lopen, de een draagt een mysterieus koffertje. Ik haal een keer diep adem en veeg mijn zweterige handen af aan mijn broek. Langzaamaan komen de mannen dichterbij. Ze zien er erg intimiderend uit, maar ik mag geen emotie laten zien. ''Heb je het geld?'' Vraagt een van de mannen met een zware stem. Ik haal voor de laatste keer diep adem en knik dan. Ik moet dit doen. Voor mezelf, voor mijn moeder. Ik open mijn rugzak en haal een envelop eruit. De linker man die net iets breder is dan de ander, grist de envelop uit mijn handen. Ik zet een klein stapje achteruit.

Hij opent de envelop en telt het geld na. Gespannen wacht ik op een reactie. Na een paar minuten knikt hij naar de man met de koffer. Hij overhandigt me de koffer en dan draaien ze zich om en lopen weg, mij alleen achterlatend in het bos. Ik open de koffer en glimlach als ik zie wat erin zit. Ik haal opgelucht adem: Het gaat allemaal goed komen. Ik doe mijn tas op mijn rug en loop weg. Weg van het bos, de bomen, en het vrije gevoel dat je krijgt van het zachte geluid van de blaadjes en de vogels. Ik stap op mijn wit met zwarte fiets en fiets weg. Ik fiets zo snel als ik kan, mijn haren wapperend in de wind. Na een klein kwartiertje fietsen ben ik aangekomen bij mijn bestemming: Het ziekenhuis. Ik stap van mijn fiets af en loop met het koffertje naar binnen. Ik ren naar de goede afdeling en geef de koffer aan de zuster. ''Je bent net op tijd!'' Zegt ze opgelucht. Ik kan wel huilen van geluk. Mijn moeder gaat het redden! Ik loop naar de saaie, witte wachtkamer en ga zitten op een stoel.

Een paar maanden geleden kregen we het schokkende nieuws te horen dat mijn moeder kanker heeft. Ze hebben haar vanaf het begin af aan in het ziekenhuis gehouden, voor het geval dat er iets zou gebeuren. Er was een medicijn dat haar beter zou kunnen maken, maar dat was heel erg duur. Ik kon mijn moeder niet verliezen. Ze is mijn alles, mijn vader heeft geen rol meer in mijn leven en sinds een paar jaar is het dus alleen maar wij tweetjes. Ik heb alles gedaan dat ik kon. Ik nam 4 bijbaantjes, en nu, na lang sparen heb ik het eindelijk kunnen betalen. Ik ben zo blij! Mijn moeder gaat weer beter worden!! Hopelijk kan nu eindelijk alles weer terug normaal worden.

Je verhaal begint mooi. In de eerste paar zinnen heb je denk ik een foutje gemaakt, er staat: "Ik voel Ik hoor", waarschijnlijk heb je dat niet doorgehad. Je hebt ook af en toe een spelfoutje. Probeer je verhaal voor het inzenden een paar keer door te lezen op fouten zoals deze. Je beschrijft de omgeving mooi en beschrijft ook de mannen op een manier dat ik het goed voor me kan zien. Ik mis een beetje de emotie, je had het stuk met de mannen iets uitgebreider kunnen uitleggen. Het was voor mij niet duidelijk wat ze voelde toen ze voor de mannen stond. Verder vond ik het een leuk verhaal. Het idee is leuk en uniek.