Schrijfwedstrijd La Rose (beëindigd)

2. Dragongrimm

Genre: Fantasy
By: Dragongrimm
Tijdperk: Het Oude Egypte

'Voor welke farao is die piramide?' Mijn zoon wijst naar een grote piramide niet ver van hier. Ik schudt zacht mijn hoofd. 'Die is niet voor een farao mijn kind,' glimlach ik. 'Dat is een hele speciale piramide, vol met gevaren.' Sam begint enthousiast te worden en een brede glimlach verschijnt op zijn gezicht. 'Is het moeilijk om daar in te komen? Dat is toch een leuk avontuur? Zullen we naar binnen?' Ik moet lachen door zijn enthousiasme, maar schudt opnieuw mijn hoofd. 'Die piramide is niet gebouwd om mensen buiten te houden, maar om iets binnen te houden.' Het jongetje fronst. 'Wat dan? Een monster?' Een brede grijns speelt om zijn lippen. Ik grinnik zacht en schudt voor de zoveelste keer mijn hoofd. 'Erger,' fluister ik om het dramatisch te maken. 'Een kind.'

Rond 3300 voor Christus ontstond er een beschaving langs de Nijl. Tweehonderd jaar later ontstond het schrift, de hiërogliefen. Door de meeste Egyptenaren werd het gezien als een stel plaatjes, iets wat alleen diende voor de sier. De Egyptenaren die wel in staat waren het schrift te lezen, wisten hoe belangrijk het was. De tekens waren belangrijk voor het eren van de goden en de doden. Ze geloofden dat wat werd opgeschreven ook op magische wijze tot leven gewekt kon worden of dat door het weghakken van iemands naam, die persoon het bestaan kon ontnemen. Alleen hoogopgeleide ambtenaren en schrijvers kenden het schrift. Er werd ze geleerd dat de hiërogliefen alleen gebruik mochten worden op monumenten en dat er alleen maar waarheid in verteld mocht worden. Dat was een van de fouten die een jonge Egyptenaar maakte, hij had nooit het schrift mogen leren.

Zahur werd geboren als zoon van een welbekende schrijver en leerde het schrift al op jonge leeftijd. Hij was echter te jong om te begrijpen hoe gevaarlijk de hiërogliefen waren. Hij was jong, koppig en naïef, drie dingen die duidelijk niet goed samen gaan. Hij luisterde daardoor niet naar zijn vader en begon in zijn vrije tijd een verhaal te schrijven. Deze kerfde hij in een steen, vlakbij de Nijl. Het verhaal ging over de dochter van Horus, Asenath, wat geschenk van de zon betekend. Hij bleef vrolijk verder schrijven aan zijn werk, zonder dat hij doorhad wat voor grote gevolgen dit zou hebben voor iedereen. Hij schreef over het gevleugelde meisje, die misschien nog wel krachtiger was dan Horus zelf. Haar vleugels waren ijzersterk en konden zelfs steden omverblazen. Asenath zelf beschreef hij als een enorm knap meisje. Ze had chocolade bruine ogen en donkere lange haren. Haar haren waren golvend en dansten altijd mee met de wind. Haar huid had een soort van gouden gloed, waardoor het glinsterde in de zon. Hij werd verliefd op zijn verhaal. Hij ging helemaal op in zijn werk en scheef over hoe ze de controle verloor. Elke dag kwam hij terug naar de steen om verder te werken. Hij had ondertussen al een groter stuk steen gevonden, zodat hij kon blijven schrijven. Tijdens een flink storm waren zijn stenen, en daarbij ook zijn verhaal, in de Nijl geblazen. Hij was gebroken en verdriet overspoelde hem. Zijn tranen vielen in de Nijl, terwijl er een meisje uit de hemel viel.

Asenath was precies zoals Zahur haar had geschreven. Ze was prachtig, volgens zijn idealen en was enorm sterk. Het meisje verloor de controle over haar krachten en verwoeste steden met haar windvlagen. Ze liet de Nijl overstromen en creëerde zandstormen waarbij zelfs doden vielen. Na een aantal weken in deze onheil, beseften de Egyptenaren dat de godin te sterk was. Er werd besloten dat Asenath te gevaarlijk was, ze moesten er iets mee doen. Ze werd in de val gelokt en opgesloten in een piramide, de piramide van Asenath. Het meisje moest daar voor altijd zitten, omdat ze te gevaarlijk was voor onze wereld. Ondanks dat ze een godin was, werd ze niet vereerd. Ze was immers gevaarlijk en gemeen, maar niemand wist wat haar echte intenties waren. Ze was namelijk iemand met een hart van goud, maar er werd niet meer naar haar geluisterd.

De ogen van mijn zoon worden groot na het horen van het verhaal. 'Zit ze daar nog steeds?' Vraagt hij zacht. Ik knik. 'Asenath zit voor altijd vast in die piramide,' fluister ik. 'Nog steeds wordt ze gevreesd en dus blijft iedereen daar weg.' Ik kijk op naar de piramide en Sam doet hetzelfde. Same staren we naar het enorme bouwwerk. De wind waait harder daar waar de piramide staat en dat is te zien aan het zachte zand dat omhoog vliegt. Niemand komt daar in de buurt en dat is maar goed ook.

Ik kan zien dat je hier veel werk in hebt gestoken. Je geeft informatie op een natuurlijke manier, zodat het niet voelt als een soort informatie machine (school).

Omdat dit een verhaal is die de vrouw aan haar zoon verteld, moeten er aanhalingstekens aan het begin van het verhaal en aan het einde. Het zou leuk zijn als midden in het verhaal het zoontje zou reageren, zodat je voor een seconde uit het verhaal gehaald wordt en wordt herinnert aan het feit dat het een verhaal is.

Ook al zijn het ruim 700 woorden, het voelde als niets. Een erg leuk en interessant verhaal!