Schrijfwedstrijd La Rose (beëindigd)

1. EvenDeadImTheHeroine

Genre: Tienerfictie/drama
By: EvenDeadImTheHeroine

Iedere avond zat ze in een stoel voor haar slaapkamerraam, uitkijkend naar de bosrand die een paar honderd meter van haar huis verwijderd was. Ze keek naar de zwiepende boomtoppen, net zo lang tot het te donker werd om iets te kunnen zien. De deinende bomen gaven haar een rustgevend gevoel; ze was thuis.

Lichtroze bloesem zweefde om haar heen. De stilte maakte haar hoofd leeg. Met haar ogen vredig gesloten zat ze in de kleermakerszit tussen de blauwe vergeet-mij-nietjes. Ze voelde de onderkant van haar nachtjapon nat worden door de ochtenddauw. Langzaam stond ze op. Haar lange, gebruinde benen strekten zich uit. Voorzichtig, zodat ze niet op bloemen of beestjes ging staan, liep ze terug naar het pad. Verdroogde dennennaalden prikten in haar voeten. Het maakte haar niks uit. Ze voelde zich vrij en kalm en daarmee gelukkig.

Ze legde haar hoofd in haar nek. Boven haar hoofd zag ze een eekhoorn van tak naar tak springen. Zijn pluizige staart zwierde elegant achter hem aan. Haar ogen volgden het roodbruine diertje. Zonder de eekhoorn uit haar oog te verliezen, zette ze een paar stappen opzij. Ze hoopte dat het naar haar toe zou komen, maar het verdween al uit het zicht. Het geluid van scheurende stof vulde haar oren: haar nachtjapon was blijven haken aan de doorn van een rozenstruik. Er zat een groot gat in de zachte stof. In gedachten maakte ze de aantekening om er, zodra ze weer thuis was, een lapje over heen te naaien. Haar oog viel op een van de rozen. De paarse (?) bloem was pas net geopend. Bedachtzaam stopte ze haar neus tussen de fluwelen rozenblaadjes. Een wonderbaarlijke geur drong haar neus binnen. Het aangename aroma verlichtte haar hoofd. Zonder geprikt te worden door doorns, knakte ze de bloem van de struik en stak ze hem achter haar oor.

Voetje voor voetje liep ze over het smalle bospaadje. Nu pas hoorde ze de vogels zingen, die door de net opgekomen zon waren gewekt. In haar ooghoek zag ze een vlinder. De gele citroenvlinder dartelde om haar heen en een glimlach brak door op haar gezicht. Vrolijk rende ze erachter aan. De wortels van bomen ontwijkend, probeerde ze de vlinder bij te houden. Haar haren wapperden in de wind. Ze ging zo snel, het voelde alsof ze vloog. Als ze nog iets harder ging, zou ze kunnen opstijgen en met de vlinder mee richting het zuiden kunnen vliegen.
Plots stopte de weg, onder haar lag een zwart gapend gat. Ze probeerde nog te stoppen, om te draaien, weg te komen van de duisternis. Het was al te laat. Ze struikelde en tuimelde het gat in. Haar armen maaiden wanhopig om zich heen, op zoek naar houvast. Verder en verder viel ze naar beneden. Er leek geen eind aan te komen. Ze voelde tranen opwellen. Stop. Stop!! alsjeblieft, laat er een einde aan komen! Op dat moment schrok ze wakker.

Hijgend zat ze rechtop in haar bed. Haar lichaam plakte van het zweet. Het had zo echt gevoeld. Haar adem was schokkerig, tot ze zich het fijne deel van haar droom herinnerde. Ze dacht terug aan de eekhoorn, de vlinder en de geur van de rozen. Het bracht haar tot rust. Ze besloot om een glas water te gaan halen. Ze zwierde haar benen uit bed, maar in plaats van opstaan, viel ze met een bonk op de grond. Kreunend keek ze waarom ze was gevallen. Haar ogen werden groot; op de plek waar haar onderbenen hadden moeten zitten, zag ze alleen twee stompjes. De paniek in haar borst groeide en belemmerde haar ademhaling. Een schreeuw ontsnapte uit haar mond. Ze snapte er niets van. Hoe?! Wat?!
Langzaam begonnen de herinneringen terug te komen. Het ongeluk, de acht uur lange operatie, en een twaalf weken lang revalidatieproces. Tranen liepen over haar wangen. Ze tijgerde terug naar haar bed. Gefrustreerd trok ze zich op en uitgeput plofte ze neer. Ze sloot haar ogen en wriemelde aan de onderkant van haar nachtjapon. Een frons verscheen op haar voorhoofd. Ze keek naar beneden, ze kon haar ogen niet geloven. Een groot gat, precies op de plek waar de doorn haar nachtjapon had opengehaald in haar droom.

Het begin is mooi geschreven en geeft een goed beeld waar het meisje is. In je derde alinea staat een vraagteken zonder nut, waarom is dat? Aan het einde van je vierde alinea zegt ze iets, of denkt ze iets. Dit zou fijner zijn als het tussen aanhalingstekens zou staan. Het is een mooi emotioneel stuk, alleen mis ik de emotie in de laatste alinea. Ze heeft natuurlijk een enorm trauma opgelopen na wat er met haar gebeurt is. Dat zie ik niet zo goed terug. Ook zou meer uitleg over het ongeluk fijn zijn, nu voelt het een beetje gehaast. Persoonlijk mis ik ook een beetje een probleem in het begin. Verder vind ik het echt een heel erg goed geschreven verhaal!