Schrijfwedstrijd La Rose (beëindigd)

2. Huskyzot

Genre: Avontuur/Fantasy
By: Huskyzot
Tijdperk: Eerste wereld oorlog

Ik zit naast mijn moeder op het ziekenhuisbed.
De tranen blijven over mijn wangen rollen.
Ineens word de deur met een klap open gedaan, er komt een gehaaste dokter binnen.
'Sorry mevrouw, maar we kunnen u niet helpen', zegt ze met een zwakke glimlach.
'Nee dat kan niet, ze moet het overleven', roep ik huilend.
Mijn moeder pakt voorzichtig mijn kin vast, en laat mij in haar ogen kijken.
'Lieverd, het komt wel goed', probeerde ze gerustellend te zegen, maar ik hoor de pijn in haar stem.
'Maar het komt niet goed, waarom moet jij die speciale mysterieuze ziekte krijgen, waarom ben jij de eerste die die ziekte heeft', roep ik huilend.
Mijn moeder trekt mij voorzichtig in een knuffel, waardoor ik langzaam iets rustiger word.
Ik probeer haar hartslag te voelen, maar ik voel bijna niks meer!
Ik ga snel uit de knuffel, en zie mijn moeder naar ademen happen.
'Dokter help', roep ik angstig.
De dokter kijkt mij verdrietig aan, en loopt de kamer uit. 'Kom alsjeblieft terug', roep ik huilend.
Mijn moeder kijkt mij verdrietig aan, en drukt een ketting in mijn handen, voordat ze weg viel.
Ik veeg mijn tranen weg, en probeer de brokken in mijn keel door te slikken.
Ik leg mijn moeder voorzichtig op het ziekenhuisbed, en leg de dekens over haar heen.
'Slaapwel', mompel ik met een gebroken stem.
Ik kijk naar mijn handen, en zie een ketting met een klokje.
Best een mooie ketting, dacht ik in mezelf.
Ik deed de ketting voorzichtig aan, en gaf mijn moeder nog een knuffel.
Er rolde nog een laatste traan over mijn wang, voordat ik haar ging verlaten.
Ik wou de kamer net verlaten, maar ineens zag ik alles rond mij wazig worden.
Ik werd in een groot donker gat mee genomen, en viel op de grond.
Ik keek angstig en in paniek rond mij heen.
Waar ben ik?
Ik keek rond mij heen, en zag dat ik op een slachtveld stond. Ik pakte snel mijn gsm, om naar mijn opa te bellen, om mij hier zo snel mogelijk te komen halen, maar ik had geen bereik.
Ik begon direct in paniek te geraken.
Ik probeerde mijn ademhaling rustig te maken, maar het lukte niet, ik begon helemaal te panikeren!
Ik ademde rustig in en uit, en probeerde zonder paniek rustig om me heen te kijken.
Er kwam een man rond de 30 naar mij toe gelopen.
'Hallo meisje, wat doe jij hier?', vraagt de man geschrokken.
'In welk jaar ben ik?', vraag ik angstig.
'1914 voor wat?', vraagt de man verward.
Mijn gezicht werd ineens heel bleek.
'Zit ik in de eerste wereld oorlog?', vroeg ik met grote angstige ogen.
De man knikte langzaam, en keek me met een rare blik aan.
'Ga maar snel weg hier, voordat het te laat is', zegt de man.
Voordat ik nog iets kon vragen, was hij al weg gelopen. Ik ga met een zucht op de grond zitten, en kijk angstig naar de ketting.
'De ketting kan in de tijd reizen, hoe is dat nou mogelijk?', vraag ik angstig aan mezelf.
Ik bekeek de ketting van top tot teen nauwkeurig.
'Hoe moet ik terug naar mijn eigen tijd?'
'Zit ik hier voor altijd vast?', dat waren de laatste vragen, die ik mij afvroeg, voordat alles zwart voor mijn ogen werd.

Wat leuk dat je je verhaal zo snel had ingezonden! Het duurde alleen een week voordat ik tijd had, sorry :( Ik moet wel zeggen dat je echt twee weken de tijd hebt, probeer voordat je hem inzendt je verhaal meerdere keren aan te passen. Of door te schrijven op verschillende dagen.

Ik weet niet waarom, maar je verhaal is ingezonden met heel veel losse regels. Ik denk dat niet door jou komt, maar ik wilde het even navragen (het leest namelijk een beetje irritant). Ik had gehoord dat je het door meerdere mensen hebt laten nakijken, nog steeds zie ik een aantal foutjes (zoals geruststellend en zeggen). Als je verandert van onderwerp, probeer dan een nieuwe alinea te beginnen. Dit leest gemakkelijker en voelt minder gehaast. Het begin is vol emotie, wat erg fijn leest.

De overgang van het tijdreizen, ging voor mij een beetje te snel. Probeer uit te leggen wat ze voelt terwijl ze word wordt opgeslokt door het zwarte gat. Wanneer ze hoort dat ze vraagt in welk jaar ze is werd ik erg verward. Heeft ze al eerder gereisd door de tijd waardoor deze vraag gelijk in haar opkomt? Anders lijkt dit me niet erg logisch.

Het is een super leuk idee. De opdracht was om echt de locatie van vroeger, en de zware tijden te benadrukken. Ik heb dat niet echt gelezen in je verhaal. Je had je verhaal misschien een beetje langer kunnen maken, en de omgeving en gevoelens die je bij die tijd krijgt erin kunnen verwerken.

Aan het einde had ik gelezen dat ze voor het eerst heeft gerezen door de tijd. Als ik dit zou mee maken, zou ik heel anders reageren. Probeer je verhaal heel persoonlijk te zien, wat zou jij doen in deze situatie? Het is natuurlijk bovenmenselijk en ik mis dus het stukje dat ze denkt dat dit niet mogelijk zou kunnen zijn. Wij zijn altijd verteld dat dit soort dingen niet kunnen. Als je dit dus zou zien met je eigen ogen, zou je reactie dus niet zo zijn als dit meisje.

Verder vind ik het een heel erg leuk en uniek idee! Ik had heel erg graag willen lezen dat het echt ging over de oorlog. Een beetje jammer, maar voor de rest goed gedaan!