Stolen Chances

Chapter 27

Nang magising ako kinabukasan ay namamaga na ang mga mata ko. Bagyo was nowhere to be found. Napabangon ako. Inatake kaagad ako ng kaba nang maisip na baka si Bagyo nalang ang nang-iwan sa akin.

Pero hindi niya magagawa sa akin iyon.

Nilibot ko ang paningin sa boung kwarto at napansin ang pagkain na nakalagay sa may side table. It has a note from Bagyo.

Good morning, Baby Misis ko. Eat the food I prepared for you. I'm sorry if I was not able to join you on your breakfast today.

I'll be getting my mom today. Wait for me cause I'll be back for you.

I love you. Always.

                             - SK Nieves

Napangiti ako sa sulat niya. Kahit na masakit pa ang mga mata ko ay nagawa ko pa ring kumain.

Nang matapos akong kumain ay kaagad akong bumaba para maghanda. Kung darating si Tita Abegail ay kailangang may magawa man lang ako para sa kaniya.

I've known his mom before. Noong mga bata kami ay palagi siyang nakabantay sa aming dalawa ni Bagyo. She was the best mom I've ever met next to my mom.

Nang matapos akong magluto ay napangiti ako habang nakatingin sa mga naluto ko na.

It was pleasing in my eyes - the foods. Hindi kasi sila nasunog na kagaya nung mga nauna ko ng ginawa para kay Bagyo.

It was already 1 in the afternoon and I'm sure parating na sila.

The boys were not here. Siguro ay umuwi na sila. Hindi ko na muna iisipin ang mga napag-usapan namin ni Kim. Sa ngayon, ang importante ay si Tita.

Napatalon ako sa galak nang maramdaman ang kotse ni Bagyo. Dali-dali akong lumabas para tingnan kung sila na nga iyon.

And I was right cause I saw him - holding his mom's hand. Napangiti ako nang makita na ang ngiting noon ko pa hinahanap sa mata ni Bagyo. Now, I know he's complete.

He's back. My Knight is back.

Tita Abe looked at my way and she automatically smiled. Naluluhang tinakbo ko ang distansya namin at niyakap siya.

Gosh! I missed her warmth.

Dati kasi ay palaging wala sina Mama kaya palagi akong nasa bahay nina Bagyo. Every time I would be sleeping on their guest room, Tita Abe would always sing me a song for me to be able to sleep.

She was my second mother.

Hindi ako makapaniwala na ang sariling pamilya ko ang magpapaluha sa nanay-nanayan ko noon.

"Napakalaki mo na pala, Ariella. I always thought you'll grow this beautiful."

She said after breaking the hug we shared.

"Namiss ko po kayo."

Naluluhang ani ko.

Inabot niya ang pisngi ko at pinunasan ang mga luha ko.

"I miss you too, anak. You know, you'll always be the daughter that I never had."

Mag-isa lang kasi si Bagyo sa buhay nila ni Uncle. Kaya nga hindi ko maimagine na nagawang ipatapon ni Uncle Cloud si Bagyo gayung iisa lang naman si Bagyo.

"Naghanda po ako ng makakain."

"Talaga? Aba'y marunong ka na palang magluto? Hay.. You were just a kid back then."

Sabay-sabay kaming nagtungo sa dining area. Umupo ako sa tabi ni Bagyo habang si Tita ay naka-upo naman sa harap namin.
I was about to reach for the rice when Bagyo had already get it for me before putting rice to my plate.