Stolen Chances

Chapter 28

It has been 2 weeks since Tita lives with us. During those first week, me and Bagyo were doing fine until second week came. Hindi ko alam kung may problema ba siya sa akin pero madalas kasi ay wala siya sa bahay. Minsan lang rin kami makapag-usap dahil kadalasan ay nagmamadali siya papuntang kabilang isla. Ngayon nga ay iba na naman ang mga kasama niya, hindi na sina Kim. Mukhang ibang members na iyon ng fraternity nila.

Namimiss ko na tuloy siya. Gabi na kasi kapag nauwi siya sa bahay. Minsan tulog ako at pag umaga naman ay naka-alis na siya. Hindi ko rin alam kong nasabi na ba niya kay Tita ang totoong estado naming dalawa pero hindi naman nagsasalita si Tita. Paunti-unti narin siyang nakaka-recover. In fact, ginagawa na niya ang mga flower planting sa garden. She would always stay there and I'll be the one to give her food for lunch and merinda.

I'm happy watching her doing that. At least, hindi na siya namomroblema pa.

Napahinga ako nang malalim habang nagluluto ng kakainin namin ni Tita Abe. Umalis si Bagyo kasama iyong apat niyang kafrat members. Hindi siya nagpaalam sa akin kaya medyo nagtatampo ako. That was a first. The first time that he has not told me na may pupuntahan siya. Lagi kasi siyang nagpapa-alam sa akin. Kaya nakakapanibago na hindi siya nagpaalam.

Kanina pa siya tumatawag pero hindi ko sinasagot ang tawag niya.

Bahala siya diyan!

Nang mamatay ang tawag ay natapos ko na rin ang niluluto ko. I prepared Tita's lunch.

Naghuhukay siya ng lupa nang maabutan ko siya. Napangiti siya nang makita ako at tumigil sa kaniyang paghuhukay. Lumapit siya sa kinaroroonan ko bago binaba ang kaniyang gamit.

Binaba ko naman ang tray sa lamesa.

"Kumain ka na po, Tita."

Tumango siya at umupo sa tabi ko.

She was already eating when she suddenly stopped and looked at me.

Bigla ay inatake ng kaba ang aking dibdib sa uri ng kaniyang tingin. Sinubukan kong basahin kung ano ang kaniyang nais na ipahiwatig pero hindi ko magawa-gawa.

Inabot niya ang kamay ko at pinakatitigan ako.

Ito ba? Ito na ba iyong scene wherein the mother of the protagonist will tell her soon to be daughter-in-law to let go of his son?

Kung ito iyon ay hindi ko matanggap.

"Alam ko kung ano ang namamagitan sa inyo ng anak ko, ijah."

She started.

"Hindi naman sa nanghihimasok ako ngunit mga bata pa kayo ni Knight,  Ariella. Maaaring nadala lang kayo ng bugso ng damdamin----"

"Tita mahal ko po si Bagyo." I said without blinking.

I wanted to assure her that I'll never hurt his son. Baka ako pa ang saktan nun sa huli ee.

"Alam ko, anak. Nakikita kong mahal niyo ang isa't isa at masaya ako sa mga desisyon ninyo. Pero may mga bagay na dapat ay inaayon sa panahon."

"Don't you think it's too early to be together?"

Alam kong parang flash lang na nangyari ang lahat sa amin ni Bagyo pero ano bang magagawa namin? Kung hindi kami tatakas ay baka makulong kami sa isang bagay na hindi namin nanaisin.

"You're just 16, ijah and my Knight is just 17 acting like 25. He may be mature of his age but that won't change the fact that he was just a kid."

He was just a kid. Why do people think we're just kids to decide for our own?

"I am not doubting your feelings to my son but I am doing something which is good for the both of you."

Maiinis na sana ako sa pinagsasabi ni Tita pero hindi na lang ako nagkomento.