Z4: THE LOST BAIDER BOOK 1 (Baider's Invention #3)

Chapter 30 "Mission Failed"

Elleina Zeal's POV

Maaga akong nagising kaya naman tinulungan ko si nay Purita na maghanda ng almusal. Si dad ay maagang pumasok, si mom naman ay 'di daw papasok dahil masakit ang ulo niya para makapagpahinga naman muna kaya nag-ready ako ng pagkain sa tray para ihatid kay mom. Ang mga kuya ko naman ay tulog pa.

"Nak, ako na maghahatid niyan sa mommy mo" sabi ni nay Purita habang nakatingin sa pagkaing nasa tray.

"Hindi na, nay. Ako na" ngumiti lang ako sa kaniya at binuhat ang tray.

"Napakabait talaga ng mga anak ni Mel at Zecka" nakangiting sabi ni nay Purita.

"Salamat, nay"

Iyon lang at tumalikod na ako para ihatid ang pagkain kay mom. Pagpasok ko sa kwarto ay mahimbing ang tulog ni mom, pinagmasdan ko ang maganda niyang mukha kahit may katandaan na ay makikita mo pa rin ang ganda niya.

Pinakatitigan ko siya.

Bakit wala man lang sa aming magkakapatid ang nakakuha ng mukha niya?

Agad kong pinalis sa isip ko ang isiping iyon. Bigla ay napaisip ako at inalala ang hitsura naming magkakapatid parang si Kuya Zeke at Zaimon lang ang talagang magkamukha. Siguro dahil sa traits at sa crossing ng genes.

Inilapag ko ang tray sa side table at umupo sa gilid ng kama ni mommy. Gigisingin ko na sana siya pero may nakita akong frame na yakap niya.

Siguro family picture namin iyon!

Dahan-dahan kong kinuha iyon sa pagkakayakap niya. Nang makuha ko ay pinakatitigan ko. Isa iyong baby, babaeng sanggol.

Sino 'to? Ako?

"Princess, anak" nagulat ako nang makitang nakamulat na si mommy, umupo siya at tinitigan ang picture frame na hawak ko.

Ngumiti ako sa kaniya.

"Mommy, ako ba ito?" Itinaas ko pa ang picture frame at ipinakita sa kaniya.

"Hindi, Princess" ngumiti si mommy at marahang kinuha ang picture sa akin. "Siya ang kapatid mo, si Mel Zecka"

Nagulat ako sa sinabi niya.

Kapatid?

All this time ang alam ko ay ako ang nag-iisang babaeng Suarez. Hindi ko alam na may kapatid akong babae.

"Ang ganda ng pangalan niya, mom. Pinagsamang pangalan niyo ni dad" nakangiti kong sabi sa kaniya.

"Siya ang ate niyo" nakangiting sabi ni mommy at tumitig sa larawan."Pero namatay na siya, pagkapanganak palang"

"Kawawa naman ang ate ko" tiningnan ko ang larawan ng may malungkot na mga mata. "Bakit po hindi natin ilagay 'yan sa sala at i-display? Hindi natin siya dapat kinakalimutan, mom"

Hinaplos ni mommy ang buhok.
"Napakabait mo anak ko" ngumiti siya pero 'di maitatago ang lungkot sa kaniyang mga mata. "Napakaswerte namin ng daddy mo dahil nagkaroon kami ng magaganda, gwapo at mababait na anak" tumulo ang kapirasong luha sa mga mata ni mom. "Kahit anong mangyari, 'wag niyo kaming iiwan ng daddy mo, huh?"

Lumapad ang ngiti sa labi ko at niyakap ko si mommy.

"Hindi namin kayo iiwan, mommy. Pangako"

"Salamat, anak" humigpit ang yakap ni mommy.

"Kain ka na mom" inilagay ko ang tray sa kama. Si mommy ay nakangiting kumain. "Salamat, anak. Ang swerte ko na naging anak kita"