ALFA'M

2.bölüm

(Yaman)

Şimdiden kendime dört tane beta yapmıştım ama beşe tamamlamak istiyordum.Betalarım bana güç veriyordu.Bir alfa olmak bunu gerektirirdi.

Ormanda herzaman ki gibi yürürken bir takım sesler işittim.Bir kız sesiydi.Hızla agaçların arasından kıza bakarken agladıgını anladım.

Bir beta olabilirdi ama dayanabilir miydi? Çalılıkların arasındayken etrafına bakınıp bana seslenmeye başladı.

Zamanın geldigini anladıgımda aradan çıkıp yanına yavaş yavaş ilerledim.Benim ona attıgım her adımda o geriliyordu.En son

"Kim oldugunu bilmiyorum ama benden uzaklaş.Polisi ararım."diye tehdit ettiginde sert sesimle "Buna vaktin olmayacak."diyip alfa gözlerimle üzerine atıldım.Onu duvara savurduktan sonra pençelerimi derin olmak sartıyla karnına sapladım.Nedense onun çektigi acı benimde kalbike saplandı.Bu olagan bir şey degildi.

Ellerimi yavaşça geri çekerken ayaga kalktım ve "İyileşirsen seni bulurum."diyip ortadan kayboldum ama tabii ki onu gözetleyecektim.İyileştigine ya da ne kadar acıya dayanıklı oldugunu bilmeliydim.

Elini yarasına bastırıp yakındı ve bir şeyler düşündükten sonra elini agaca koydu.Her yer kandı ama kalkmaya çalışıyordu.İçimden bir his git yardım et derken alfalık iç güdüsüyle izlemeye devam ettim.

Defalarca kalkmaya çalışırken düştü ama pes etmeyip yeniden denedi.Yeniden ve yeniden.En son başarıp ayaklandı ve yürümeye başladı.

Bu kızın iyileşeceginden eminim ve benim en iyi betam olabilir.Hayatımda bir çok kişiyi gördüm ve hepsi oldugu yerde kalıp ölmeyi bekledi bunlara benim betalarım da dahil.

Bu kız önemliydi ve eger ölmezse çok iyi olacaktı.Bana gelecek en büyük güç ondan gelebilirdi.

(Mira)

Gözlerimi araladıgımda hala o sokaktaydım.Ama garip bir şekilde agrım yoktu.Elim karnıma degdiginde bir şey hissetmedim.Her yerim kan içindeydi ve berbat göründügüme eminim.

Oldugum yerden kalkıp eve yol aldım.Azra okulda olmalı ve annem de hemen giderdi zaten beni de görmezlerdi.

Eve gemdigimde tahmin ettigim gibi kimse yoktu ve ben tektim,yalnız.Üzerimdekileri çıkarıp sıcak suyun altına girdigimde yüklerimin gittigini hissettim.Vücudumu yıkarken bir yandan da düşünüyordum.Aras benim için bitmişti ama Azra hala benimleydi.Onun yanı sıra dün ki saldırıda ki kişi bana iyileşirsen gelirim demişti.

Endişeyle havluyu bedenime sardım.Üzerime iç çamaşırlarımı geçirdikten sonra bacaklarıma yırtık bir kot sort ile beyaz yarım bir büstiyer giydim.Ayagıma çizmelerimi geçirip askeri yeşil yazlık ceketimi geçirdim ve saçlarımın ucunu maşalayıp hafif bir makyaj yaptım.

İşleri epey bir asmıştım.Mimardım ve çizimleri dün patrona atmıştım.O yüzden sorun yoktu ama yine de çalışmak güzeldi.Elime çantamı alıp omzuma geçirdim.

Evden çıkıp yürümeyi tercih ettim.Dün ki olaydan sonra buna cesaret edebildim ama ölmediysem başka bir şey olmazdı herhalde.

Arkamdan duydugum sesle "Bakar mısın?"diyen kişiyle etrafı kolaçan ettim ama benden başka kimse yoktu.Arkamı döndügümde siyah saçlı bir kız gördüm.Yanıma kadar geldi ve

"Seninle konuşmamız gerek."dediginde tek kaşım havalandı."Tanışıyor muyuz?"derken yanına dört kişi daha geldi.3 erkek olmak üzere iki kızdı.

"Tanışabiliriz."dedi sarışın oglan.Elimi gögsümün altında birleştirip kısılan gözlerle "Ben istemiyorsam."dedigimde gülüp

"Bu önemli mi?"dediginde hödük dedim içimden."Benimle alakalıysa evet önemli ve asıl soru.Kimsiniz?"dedigimde sarıya çalan kumral saçlı oglan

"Dogru soru."diyince sesimi düzeltip "Cevap."dedim.Siyah saçlı kız ise.

"Ben Eliza.Ve sende bizim gibi betasın."diyince yüzümü burusturup

"Pardon,ne dedin?"dedigimde anlayışla tekrarladı "Beta."

"Yalnız benimle ne alakası var?"dedigimde diger kumral saçlı kız

"Anlamını biliyor musun?"dediginde."Bir kaç şey duymuştum.Patronun bir alt kademesi gibi bir şey ama benlik bir şey yok."diyip arkamı döndüm ve ilerledim ama bir el beni tutup kendine çevirdi.Eliza sabır dileyen bakıslarla

"Sen bir betasın.Kurt kızsın ve senin alfan bizim de alfamız.Gidemezsin.Hepimiz kurtuz."dediginde gülümseyip dişlerimin arasından kolumu ondan kurtarıp "Deli mi ne?"dedim ve gerilemeye başladım bir yandan da konuşuyordum.

"Haklısın,ben kurtum ve siz de kurtsunuz.Hatta dünyada cadılar ve vampirler bile var.Biliyorum canım.Bunu bilmiycek ne var?"dedim ve birden arkamı dönüp kaçmaya başladım.Kaçraken biri beni tuttu ve evin birinin duvarına sırtımı yasladı.

"Ya sen deli misin?"dedigimde kız gülüp "Deli degilim,kurtum."dediginde sabır diler gibi baktım.

"Neden inanayım? Bir gerekçem yok ki.Bir düşün istersen,işe gidiyorum ve karşıma bir deli sürüsü çıkıyor ve bana hepimiz kurtuz sen de kurtsun diyor.Ben hangi akılla buna inanayım."dedigimde kolumu bırakıp geriledi.

"Düşüncen gayet mantıklı ama gerçek bu.Sen bir kurtsun."dediginde korkuma ragmen ona ilerledim ve aramızda iki adımlık mesafede "Kanıtla o zaman."dedim.Bir şey kaybetmezdim.

"Nasıl kanıtlamamı istersin? "

"Kurt olan sensin."dedigimde yüzünde tehlikeli bir sırıtış belirdi.Kumral oglan'a izin alır gibi bakarken oglanın gözü birden kırmızı oldu.Dün gördügüm gözün aynısıydı,bu gerilmeme neden olurken kız'ın yüzü degisti.Kurta benziyordu.Çıkan dişlerinin arasından

"Bu kanıt yeterli mi?"dediginde gögsümün altında birlestirdigim elimi indirip usluca başımı salladım.Kızın yüzü düzeldikten sonra yanıma geldi

"Başta kabullenmek zordur ama kabullenmen gerek.Bizler kurtuz.
İnsanlara aksin daha güçlüyüz."dediginde sadece sustum.Sonrasında bakışları sertlesti

"Bir sey demeyi planlıyor musun?"dediginde bir adım gerileyip

"Dün ormandaki kimdi?"dedigimde kumral oglan yanıma geldi.

"Bendim."dediginde yüzümü yumuşatıp "Teşekkür ederim."dedim.Evet ona teşekkür ettim.Artık daha güçlüydüm ve bu onların sayesindeydi.Bu gücü ona borçluydum.