ALFA'M

53.bölüm

Mahir okuldan giderken gece uçagıyla gidecegini söyledi.Bende hiçbir şey olmamış gibi derse girdim.

Zil çalarken telefonum da titredi.Arayana baktıgımda Annem oldugunu gördüm.Pek aramazdı ama.

Kızım...

Anne...

Yamanla işler düzelmiş.

Yaman mı söyledi?

Alaz söyledi.Şans vermişsin.

Evet en dogrusu buydu.

Neyse ben Yamanı akşam yemege davet ettim.

Daha dün bizdeydi.Ne gerek var ki?

Yine de olsun.Akşam yemeginde Yaman var.

Tamam başka bir şey.

Mutlu olmaya bak.

Harkulade.Mahir için şans verdim.Alaz sen ne yapıyorsun? Kalbini sökmek istiyorum.Tam da o sıra da içeriye gülen bir Alaz girdi.

"Naber Mira?"hızla yanına gidip yakasına yapıştım.Beli duvara hızla çarparken

"Anneme ben söyleseydim keşke."

"Zorlanırsın diye duruma ben el attım."

"Sabrımı mı sınıyorsun?"dedim ellerimi çekerken.

"Valla iyilik de yaramıyor."ters bir bakış attıgımda gülerek sınıftan çıktı.

---

Herşey hazırdı.Üzerime siyah taytımla beyaz tişörtümü giydim.Pe de özenmeme gerek yoktu herhalde.Sonuçta beni seviyordu.Seven böyle de sever.

Saçlarımı da ev hali bir topuz yapıp sade takıldım.Rimel ile parlatıcıyla dururken annem bana onaylamaz baktı.Yani halamlar gelirken bayagı bir özenmiştim.

Et sote'yi sevdigi için yapmıştım ama annemler bunu bilmiyordu.Çalan zille adımlarım kapıya yönlendi.Kulpu çevirirken Yamanı gördüm.Üzerine yapışan beyaz tişörtü ve siyah kotu.

Gülümseyip geçmesini bekledim.Yanagıma minik bir öpücük kondurup içeri geçti.Bu sefer rahatsız olmadım.

Sofraya geçtigimizde yemekleri servis ettim.İçecekleri de doldurduktan sonra Yaman'ın yanına geçtim.

Yemekleri yerken babam sesini düzenledi.Herkes ona dönerken konuya girdi.

"Kızımı yeni buldum bu yüzden üstüne düşüyorum.Kalbini bir kez daha kırarsan bu sefer seninle konuşacak olan ben olurum ve bu kadar da sakin olmam,delikanlı."başını salladı.Masada duran elimi tutup "Onu bir daha üzmeyecegime inanabilirsiniz."dediginde annem de babam da gülümsedi.

Yemekten sonra babamla Yaman satranca dalarken ben de annemle yemekleri hallettik.Kahveleri bardaklara bosaltırken annemi duydum.

"Ben sevdim.Gayet iyi.Ne kadar zamanında bizleri üzse de şimdi düzelmiş gibi."

"Bilemiyorum."dedim birden.Degişmez filan da demedim.
Umudum mu vardı benim.

Kahveleri tepsiye dizip içeriye girdik.Masaya kahvelerini bıraktıktan sonra koltuga geçtim.Anneminkini de bırakıp oturdum.

Onlar oynamaya devam ederken bende halıyla bakışıyordum.
Annem onlara hayran hayran bakarken telefonuma gelen mesajla telefonumu aldım elime.

Gönderen : Azra

Korumalardan biri beni duyabiliyor galiba.

-Hangisi?