ALFA'M

39.bölüm

Duydugum sesle ilk önce yerimde taş kesildim ama sonra hemen arkamı döndüm.Herkes o yöne bakıyordu.Annem pençelerini çıkarıp beni arkaya alırken Yaman da öne çıkmıştı.

Dedem yani celladım bir kaç adım atıp ilerlerken gülüyordu."Ne kadar da sevilesi ama."diye dalga geçti.

Sinirlerime hakim olmak zordu bu adam'ın karşısında.Pençelerimi çıkarıp beni tutan annem'i aşıp öne geçtim.Annem bana soran gözlerle "Arkama geçsene."dediginde ona bile bakmıyordum.Şuan ki odak noktam dedemdi.

"Gözlerimi yaşarttın,Sevgi.Bu korumayı yıllar önce yapsan bu durumda olmazdık belki."Haklıydı ama olması gereken buydu.Onun nasıl gaddar biri oldugunu bilmiş oldum.Yaman öne çıkıp benimle aynı hizada dururken

"Onu sana vermem."Yine alaycı bir gülüş sergiledi.

"Bilmiyor degil mi? Bende söylememiştim.Her zaman ki gibi bana kaldı."diyip gülerken Yaman kızıllıgını ortaya serip kükrerken dedeme dogru koşmaya başladı.

Neyden bahsediyorlardı? Benim bilmedigim ne vardı? Bunun peşini bırakmayacaktım.Yaman dedeme koşarken önüne birden 5 tane adam çıktı.

Hadi ama bu haksızlıktı.Annemlere baktıgımda onların da bir kaç kişiyle ugraştıgını gördüm.Sürüye bakınca bir orduyla ugraştıklarını gördüm.

Dedem yavaş yavaş bana gelirken pençelerime güvendim.Hadi kızım yapabilirsin.

Gülerek yanıma geldi." Onlar seni korumaz,tatlım.Senin daha güçlü pençelerin var."diyip bana bir adım daha adım atıp pençelerini çıkarıp bana gösterdi.

"Ya benimle isteyerek gelirsin ya da canını yakarım."öfkeyle soludum.

"Sana boyun egecek.degilim."dedigimde kahkaha attı."İnatçı en sevdigim ama şuan pek işe yaramıyor."diyip bir anda pençelerini karnıma saplayıp çekti.Agzımdan acı dolu bir çıglık yükseldi.

Çıglıgımla Yaman başına üşüşen onlarca adamı yere sererken dedem beni öne atarak bogazımdan tuttu.

Pençelerini kalbim'in üzerine koyarken Yaman durdu."Bırak onu."dedi nefes nefese.

"Onu alıp gidecegim ve kimse karışmayacak."

"Ona anlatacaklarım var.Bırak."dedi yalvarırca.Onu ilk defa böyle görüyordum,çaresiz.

"Size 7 yıl tanıdım zaten fazlasını beklemeyin benden."diyip beni de yanında sürükleyerek okuldan çıkardı.Beni götürürken kaderime mahkum oldum.

"Şimdi ne olacak.?"diyebildim sadece.

"Seni öldürmeyecegim,torunumsun sonuçta ama gerçekleri bilemye hakkın var.Her şeyi ögreneceksin."

(Yaman)

Mira'nın acı dolu çıglıgını duyunca canımdan can gitti sandım.
Hırsla üzerime çöken ona yakın adamı yere sererken onlara dogru bir adım attım.Hemen şerefsiz Mirayı tutup bana siper etti.

Çaresizlikle yerimde dururken "Bırak onu."diyebildim nefes nefeseyken.

"Onu alıp gidecegim ve kimse karışmayacak."İçimden yok yaa demek gelse de ciddiyetimi bozmadım.

"Ona anlatacaklarım var,bırak."diyebildim sadece.Masumdu bu hikayedeki tek masumdu üstelik.Herşeyden habersiz dolanıyordu ortalıkta.

"Size 7 yıl tanıdım zaten fazlasını beklemeyin benden."diyip Mirayı da alıp okuldan çıkardı.

Hayal kırıklıgıyla yere diz çöktüm.Gözümden akan bir damla yaşa mani olamadım.Bu yaşıma kadar bir kere bile aglamayan ben şimdi aglıyordum.Onu bulmam gerekti ve o herşeyi anlatmadan ben anlatmalıydım.