Stop S-1(Completed)

Part(6)

Zawgyi

ေဝရင္းသူအိပ္ရာမွႏိုးလာေတာ့ တခါလံုးတူနဲ႔ထု
ထားသလိုနာက်င္ေနသည္။ သူအနည္းငယ္လႈပ္
ရွားလိုက္ၿပီး တဖက္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕ကိုစူး
စိုက္ ၾကည့္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ေဝရင္းည
ကအေတြးတို႔ျပန္ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။

သူ႕ကိုနာက်င္လုပ္ခဲ့တဲ့ထိုသူကို သူတစ္ခုခုလုပ္လို
တာေၾကာင့္ အနည္းငယ္လႈပ္ရွားလို႔ရတဲ့ ေျခ
ေထာက္နဲ႔သာသူကန္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ ထိုသူ
ကုတင္ေအာင္ကို ေမွာက္လွ်က္ျပဳတ္က်သြားၿပီး
သူ႕ကိုထေအာ္ေနေတာ့သည္။ ဒါေတာင္သူတစ္
ကိုယ္လံုးမလႈပ္ႏိုင္ေသးလို႔ပါ။ ေဝရင္းနာက်င္ေနတဲ့
ခႏၶာကိုယ္ကို မနည္းအားယူၿပီးထိုင္လိုက္သည္။

“အား! မင္းဘာလို႔ကန္တာလဲ”
“ခင္မ်ားကိုေသေအာင္ကိုသတ္ခ်င္ေနေသးတာ ခင္မ်ားညကက်ေနာ့္ကို ဘာလုပ္ခဲ့လဲမသိေတာ့
ဘူးလား လူယုတ္မာႀကီး ဟင့္...”
“ဘာ!!”

ထိုေကာင္ေလးေျပာနတာလည္း အမွန္ေတြပဲမို႔ လန္ဝမ္က်ီျပန္ပတ္မေျပာႏိုင္ေတာ့။ ေျပာရင္းမွ ထို
ေကာင္ေလးတအိအိငိုေနျပန္သည္။ အား......တ
ကယ္ပါပဲ သူဘယ္လိုေျဖရွင္းရေတာ့မလဲ။

“ဟာ! ေဟ့မငိုနဲ႔ေလ မငိုနဲ႔”
“ငိုေနတာမဟုတ္ဘူး က်ေနာ္ေဒါသထြက္ေနတာ အဲ့ တာခင္မ်ားေၾကာင့္ ခင္မ်ားဘာလို႔က်ေနာ့္ကို အဲ့လိုလုပ္ရတာလဲ!!! ၿဗဲ!!!!”

သူေျပာေနတာကို ျပန္ပတ္ေျပာေနတဲ့ေကာင္ေလး။
ၿပီးေတာ့အသံၿပဲႀကီးနဲ႔ထပ္ေအာ္ေနေသးသည္။ သူဒီ
တေကာင့္သားကို ဘယ္လိုလုပ္ရေတာ့မလဲ။

“ဟာ! မငိုနဲ႔ေတာ့လို႔ေျပာေနတယ္ေလ တိတ္ေတာ့ မသိရင္ငါကပဲ အတင္းႏိွပ္စက္ေနသလိုနဲ႔”
“မဟုတ္လို႔လား ခင္မ်ားမလုပ္လို႔လား”
“ေအးပါကြာ ငါမွားသြားပါတယ္ကြာ ေနာ္ဟုတ္ၿပီ
လား ငါမင္းကိုတကယ္အႏူးအၫြန္႔ေတာင္းပန္ပါ
တယ္ကြာ”
“အဟင့္! ဟင့္! ေတာင္းပန္႐ံုနဲ႔ဒီကိစၥၿပီးသြားေရာ
လား! သူမ်ားလူပ်ဳိဘဝေလးကိုခင္မ်ားႀကီး ဟင့္ ဟင့္”

လန္က်န္လည္း သူ႕ေခါင္းကိုတျဗင္းျဗင္းကုပ္လို႔ ဆံ
ပင္ေတြသာဖြေနလိုက္ေတာ့သည္။ သူတခါမွ အခု
ေလာက္စိတ္မညစ္ဖူးေပ။