အဖြားဆံုးသြားတာမို႔ အေဖေရာ အေမေရာ ေတာင္ငူအိမ္ကိုေရာက္ေနၾကသည္။ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အေဖနဲ႔အေမထက္စာရင္ အဖြားနဲ႔ပဲေနရတာမ်ားတာမို႔ သံေယာဇဉ္က ေတာ္ရံုမဟုတ္။သူမွားမွား မွန္မွန္ အဖြားကအၿမဲ သူ႔ဘက္မွာေနေပးတာမို႔ အဖြားကို သူအရမ္းခ်စ္သည္။ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ဆံုးရႈံးလိုက္ရတယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ခံစားခ်က္က အခုခ်ိန္မွာ သူ႔ကို ေသြးပ်က္ေစသည္။ အဖြားဆံုးသြားၿပီဆိုကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္လံုး သူ႔နားကမခြာ။အစစအရာရာကူညီေပးၿပီး သူ႔နားမွာပဲ အခ်ိန္ျပၫ့္ရိွေနေပးၾကသည္။နာေရးကိစၥေတြ အားလံုးၿပီးသြားၿပီဆိုမွ စြမ္းေလးတို႔က
"မင္းနားလိုက္ေတာ့ေလ"
"အင္း .....မင္းတို႔လည္း ျပန္ေတာ့ေလ ငါ အဆင္ေျပပါတယ္"
"ေသခ်ာလား"
"အင္း"
"မင္း ထပ္ငိုမေနနဲ႔ေနာ္ "
စြမ္းေလးစကားေၾကာင့္ စိတ္အေျခအေနမေကာင္းတဲ့ၾကားက ခပ္ယဲ့ယဲ့ၿပံဳးမိကာ
"ငါ ငိုခ်င္တာေတာင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္မငိုရပါလား"
သူေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႔လက္ေမာင္းကို လက္သီးနဲ႔ ခပ္ဖြဖြထိုးၿပီး
"မင္း ငိုတာအရမ္းမ်ားေနၿပီမို႔လို႔ ေျပာရတာ တစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔"
"အင္းပါ စိတ္ခ်လက္ခ်နဲ႔သာျပန္"
"အင္း အဲ့ဒါဆို ငါတို႔ျပန္ၿပီေနာ္"
သူေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ ျပန္ဖို႔ ျပင္ကာ အေဖနဲ႔အေမ့ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြားခဲ့ၾကသည္။
"သား ဒီကိုခဏလာဦး"
အေမက ထမင္းစားခန္းထဲကလွမ္းေခၚတာမို႔လို႔ ထသြားကာအေမ့ေရ႔ွဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့
"သား တိုင္းထဲလိုက္ေနခ်င္လား ဒါမွမဟုတ္ ဒီမွာပဲ ေနခ်င္လား"
ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတိုင္းထဲ လိုက္မေနႏိုင္ပါ။
"သား ဒီမွာပဲေနခ်င္တယ္ တစ္ေယာက္ထဲလည္း အဆင္ေျပပါတယ္"
"တစ္ေယာက္ထဲေတာ့ မင္းကို စိတ္မခ်ဘူး ငါ သီဟကိုထားခဲ့မယ္ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ကအစ သူအစစအရာရာလုပ္ေပးလိမ့္မယ္"
YOU ARE READING
တစ္ေန့ေန့ေတာ့ခ်စ္လာလိမ့္မည္(တစ်နေ့နေ့တော့ချစ်လာလိမ့်မည်)
Teen Fictionအခ်စ္.....အမုန္း အချစ်.....အမုန်း ZawGyi+Unicode
