တစ္ေန့ေန့ေတာ့ခ်စ္လာလိမ့္မည္(တစ်နေ့နေ့တော့ချစ်လာလိမ့်မည်)

အပိုင္း(၁၂)

အစ္ကို႔လက္ေတြအားေလ်ာ့သြားတဲ့အခ်ိန္ အတင္းရုန္းကာ ထြက္ေျပးလာခဲ့ရသည္။အခန္းထဲေရာက္မွ စိတ္ကိုၿငိမ္ေနေအာင္ထားကာ အသက္ကိုအလုအယက္ရႉရသည္။

အစ္ကိုက သူ႔ကိုခ်စ္တယ္တဲ့လား။သူနားၾကားမွားတာလဲမဟုတ္ဘူး။အိမ္မက္မက္ေနတာလဲ မဟုတ္ဘူး။
အစ္ကိုက တကယ္ေျပာခဲ့တာ။အစ္ကို႔ရဲ့ အႏိုင္က်င့္နည္း ေနာက္တစ္မ်ိဳးလား။သူက မိန္းကေလးမွမဟုတ္တာ အစ္ကိုက သူ႔ကိုဘာလို႔ခ်စ္မွာလဲ စသည္ျဖင့္ ေခါင္းထဲအေတြးေပါင္းစံုက ႏိွပ္စက္ေနသည္။တစ္ခါမွ သူမစဉ္းစားမိခဲ့တဲ့အေျခအေန။အစ္ကိုက သူ႔ကို ၾကၫ့္မရဘူး မုန္းေနတယ္လို႔ ထင္ထားခဲ့တာ အခုကထင္ထားတာနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနသည္။

"ဖိုးခ်မ္း....တံခါးဖြင့္စမ္း"

အခန္းတံခါးေခါက္သံနဲ႔အတူ အစ္ကို႔အသံေၾကာင့္ လန႔္ၿပီး တုန္သြားမိသည္။တံခါးသြားဖြင့္ေပးရမလား မဖြင့္ရဘူးလား စဉ္းစားေနတုန္းမွာပဲ

"ဖိုးခ်မ္း.... ေနာက္သံုးစကၠန႔္ေနလို႔မွ တံခါးမဖြင့္ရင္ ငါရိုက္ခ်ိဳးမွာေနာ္"

အစ္ကို႔စကားေၾကာင့္ တံခါးကို အျမန္ပဲသြားဖြင့္မိသည္။အစ္ကို႔စကားတစ္ခြန္းဆို တစ္ခြန္းျဖစ္ေနတာလဲ အက်င့္ပါေနၿပီ။

တံခါးပြင့္လာတာနဲ႔ ထိုေကာင္ေလးက သူ႔ကို ေၾကာက္ရြံ႔သလိုၾကၫ့္ေနျပန္သည္။အဲ့အၾကၫ့္ေတြကိုပဲ သူမႀကိဳက္တာ။တျခားသူေတြနဲ႔ဆို ၿပံဳးေပ်ာ္ေနသေလာက္ သူေရ႔ွေရာက္တာနဲ႔ တျခားတစ္ေယာက္လိုေျပာင္းေျပာင္းသြားတာမ်ိဳး။

"ခုနက ငါေျပာလိုက္တဲ့ စကားရဲ့ အဓိပၸာယ္ကို မင္းေကာင္းေကာင္းသိတယ္မလား မင္းကို လိမ္ညာၿပီး ေျပာေနတာလဲ မဟုတ္ဘူး မင္းနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးခံစားေနရတာကို အမွန္တိုင္းငါေျပာတာ မင္းအတြက္ထူးဆန္းရင္ ထူးဆန္းေနလိမ့္မယ္ ဒါေပမဲ့ အဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာၿပီးသြားၿပီဆိုေတာ့ ျပန္ရုတ္သိမ္းလို႔လဲ မရေတာ့ဘူး အဲ့ေတာ့ မင္းအေပၚငါဘယ္လိုခံစားခ်က္ရိွတယ္ ဆိုတာ မင္းသိထားရင္ရၿပီ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ စာပဲေသခ်ာလုပ္ ဘာမွေသေသခ်ာခ်ာမဆံုးျဖတ္တတ္ေသးတဲ့ အရြယ္က ေျပာလာမယ့္ စကားကိုလည္း ငါနားမေထာင္ခ်င္ေသးဘူး ဘာမွေတြးမေနနဲ႔"