ပထမႏွစ္ဝက္စာေမးပြဲေျဖၿပီးတာနဲ႔ တစ္ရက္ပဲနားလိုက္ရသည္။သူတို႔ေမဂ်ာက ေက်ာက္ဆည္ဘက္ တစ္ပတ္ field ဆင္းရမွာမို႔ လိုအပ္တာေတြလိုက္ဝယ္ၿပီး သြားဖို႔ျပင္ဆင္ရသည္။
"ဝိုး ဂစ္တာပါတယ္ ႀကိဳက္ၿပီေလ"
ကားထဲဂစ္တာထၫ့္ေတာ့ သိဂၤါ့ဆီက ေက်နပ္ေနတဲ့အသံေၾကာင့္ ရဲေသြးရယ္ကာ
"ဂစ္တာပါတယ္ဆိုေပမယ့္ မင္းအသံဆိုးႀကီးနဲ႔ေတာ့ ရထားတစ္တြဲလံုးကို မႏိွပ္စက္ပါနဲ႔ကြာ"
စြမ္းေလးက ေျခေထာက္မေကာင္းေသးတာမို႔ ခြင့္ရကာ မလိုက္ရတာေၾကာင့္ သူတို႔ကို ဘုန္းျပၫ့္နဲ႔အတူ ဘူတာကို လိုက္ပို႔သည္။ညဆယ္နာရီခြဲအခ်ိန္မို႔ ဘူတာမွာခရီးသြားမယ့္ဘူေတြကလြဲရင္ အကုန္ရွင္းလင္းေနကာ သူတို႔ေမဂ်ာကေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ဆရာမေတြသာရိွသည္။
"ရထားကဘယ္အခ်ိန္လဲ"
"၁၁ နာရီေျပာတယ္"
"ေကာင္းေကာင္းသြားၾကေနာ္ ဟိုမွာလဲ ဂရုစိုက္ၾကဦး"
စြမ္းေလးက သူတို႔ကိုမွာေနေတာ့ ရဲေသြးက ႏွာေခါင္းရႈံ႔ကာ
"မင္းသာ ဒီမွာ ေကာင္းေကာင္းေနခဲ့ ဘယ္သြားသြား လိုက္ပို႔မယ့္သူရိွမွသြား ၾကားလား ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေမာင္းဖို႔ စိတ္ကူးထဲေတာင္မထၫ့္နဲ႔"
"ငါက ကေလးလား"
"ကေလးမဟုတ္လို႔ ေျပာရတာေလ"
"ေအးပါ မင္းတို႔ ျပန္မေရာက္မခ်င္း ဘယ္မွမသြားဘူး မင္းတို႔ အသားမဲၿပီးျပန္လာမွာကို ငါနဲ႔ဘုန္းျပၫ့္ေစာင့္ေနမယ္"
ရဲေသြးနဲ႔စြမ္းေလး အရင္လို ျပန္အဆင္ေျပသြားျပန္ေတာ့လဲ သူတို႔သံုးေယာက္မွာ နားၿငီးရျပန္သည္။
"တီခ်ယ္ roll call ေခၚေနၿပီ သြားရေအာင္"
"မင္းတို႔ျပန္ေတာ့ေလ ေက်ာက္ဆည္ေရာက္မွ ငါတို႔ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္"
"ေအး ၿပီးေရာ ျပန္ေတာ့မယ္"
ဘုန္းျပၫ့္ကို ကားျဖည္းျဖည္းေမာင္းဖို႔ မွာကာ လူစုေနတဲ့ ဘက္ကိုထြက္လာလိုက္ၾကသည္။ရထားက ၁၁ နာရီဆိုေပမယ့္ တကယ္တမ္း ၁၂ထိုးခါနီးေလာက္မွေရာက္လာတာမို႔ ရထားေပၚေရာက္ေတာ့ ဂစ္တာလဲမတီးႏိုင္ အသီးသီးအိပ္ဖို႔သာျပင္ၾကေတာ့သည္။
YOU ARE READING
တစ္ေန့ေန့ေတာ့ခ်စ္လာလိမ့္မည္(တစ်နေ့နေ့တော့ချစ်လာလိမ့်မည်)
Teen Fictionအခ်စ္.....အမုန္း အချစ်.....အမုန်း ZawGyi+Unicode
