တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ လႈပ္ရွားမႈမရိွပဲ လွဲေနခဲ့ရတာေၾကာင့္ ေျခေထာက္ေတြကလမ္းေလ်ွာက္ရတာ သိပ္အဆင္မေျပခ်င္ ယိုင္ထိုးယိုင္ထိုးျဖစ္ေနေသးသည္။အျဖစ္အပ်က္အေၾကာင္းစံု ဖိုးခ်မ္းရွင္းျပတာ နားေထာင္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီလိုေတျြဖစ္ခဲ့ရတာ သူ႔အမွားလည္းမကင္းတာေၾကာင့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း အျပစ္မတင္ခ်င္။သူအသက္ရွင္ေနၿပီးေတာ့ မ်က္လံုးေတြဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ဖိုးခ်မ္းကို ျမင္ေနရတာပဲ ေက်းဇူးတင္ခ်င္သည္။
"အစ္ကို"
ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကိုေငးေနရာက ေခၚသံၾကားလို႔ ေနာက္လွၫ့္ၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ အျဖဴအစိမ္းဝတ္စံုနဲ႔ ဖိုးခ်မ္း။ၾကၫ့္ရတာ ေက်ာင္းကေန သူ႔ဆီတန္းလာခဲ့ပံုရသည္။အျဖဴအစိမ္းနဲ႔ ဖိုးခ်မ္းက ဘာလို႔ အဲ့ေလာက္ေတာင္ ၾကၫ့္ေကာင္းေနရတာလဲ။
"အစ္ကို ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဘယ္နားေနလို႔မေကာင္းလို႔လဲ"
သူမ်က္ေမွာင္ႀကံဳ႔မိသြားပံုရသည္။ဖိုးခ်မ္းက သူ႔နားခ်က္ခ်င္းေရာက္လာကာ တဖြဖြေမးေတာ့သည္။
"မင္းေက်ာင္းမွာ ဆရာမေတြအမ်ားႀကီးလား"
"ဗ်ာ"
ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျပန္ၾကၫ့္လာတဲ့ ဖိုးခ်မ္းဆီက အၾကၫ့္လႊဲလိုက္ကာ ကုတင္ရိွရာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလ်ွာက္သြားေတာ့ သူလဲမွာစိုးလို႔ ဖိုးခ်မ္းက ေနာက္ကကပ္ရပ္ပါလာသည္။
"ငါ ေဆးရံုဆင္းခ်င္ၿပီ"
"ဟင္....."
"ငါ အကုန္ေကာင္းေနၿပီ ေခါင္းလဲမကိုက္ေတာ့ဘူး လမ္းလည္းေလ်ွာက္လို႔ရေနၿပီ တစ္ေန့တစ္ေန့ဒီထဲမွာေနရတာ အရမ္းပ်င္းေနၿပီ"
အစ္ကို႔ၾကည့္ရတာ ဒီထဲမွာ ေနရတာတကယ္ကို စိတ္ပ်က္ေနသလိုျဖစ္တာေၾကာင့္ သူေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ကာ
"ကြၽန္ေတာ္ ေဒါက္တာကို အစ္ကိုေဆးရံုဆင္းလို႔ရမရသြားေမးၾကၫ့္မယ္ေနာ္"
"အင္း "
ေဆးရံုဆင္းလို႔ရလို႔ကေတာ့ ဖိုးခ်မ္းဘယ္သြားသြားလိုက္ဖို႔စဉ္းစားထားသည္။သူ႔မျမင္ကြယ္ရာမွာ ဖိုးခ်မ္း အခုလိုၾကၫ့္ေကာင္းေနတာမ်ိဳးကို ဘယ္လိုမွလက္မခံႏိုင္။
YOU ARE READING
တစ္ေန့ေန့ေတာ့ခ်စ္လာလိမ့္မည္(တစ်နေ့နေ့တော့ချစ်လာလိမ့်မည်)
Teen Fictionအခ်စ္.....အမုန္း အချစ်.....အမုန်း ZawGyi+Unicode
