အရင္လိုေပ်ာ္စရာမေကာင္းပဲ ပ်င္းစရာေကာင္းလွတဲ့ေက်ာင္းတက္ရက္ေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့တာ ဒုတိယႏွစ္ရဲ့ ပထမႏွစ္ဝက္စာေမးပြဲေျဖဖို႔ေတာင္နီးေနၿပီ။စာေမးပြဲၿပီးရင္ သူတို႔ေမဂ်ာက ေက်ာက္ဆည္ဘက္ field ဆင္းဖို႔ရိွသည္။သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အကုန္ ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ကိုယ္ျဖစ္ေနၾကကာ အရင္လိုၾကာၾကာေတာင္မဆံုျဖစ္ၾက။မွဴးဆက္ကလည္း ညဦးယံနဲ႔ ျပသာနာေတြတက္ၿပီး လမ္းခြဲလိုက္လို႔ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္အသည္းကြဲေနတဲ့သူ။သိဂၤါက်ေတာ့လည္း ဘာျဖစ္ေနမွန္းကိုမသိ အရင္လိုရည္းစားေတြမရႈပ္ေတာ့ပဲ ၿငိမ္က်သြားတာ သိသိသာသာကိုျဖစ္သည္။သူတို႔ထဲမွာ ဘုန္းျပၫ့္ကေတာ့ အသာယာဆံုးလို႔ေျပာလို႔ရသည္။ယံယံ့သူငယ္ခ်င္း ရွားရွားနဲ႔ ခ်စ္သူေတျြဖစ္ၿပီးကတည္းက လူအျမင္ကတ္ရေလာက္ေအာင္ တြဲျပေနသည္။သူကိုယ္တိုင္ကေရာ.....
အင္း.... တစ္ေယာက္ထဲလဲအဆင္ေျပေနပါတယ္။
ဒီေနရာကိုထပ္မလာေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားေပမယ့္ အေဖခိုင္းတာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ေတာ့လဲ ဒီေနရာကိုပဲ ထပ္ေရာက္လာရျပန္သည္။ဆိုင္မန္ေနဂ်ာကို အေဖမွာလိုက္တာေတျြပန္ေျပာရင္း ေနာက္ကအိမ္ဆီအၾကၫ့္ေရာက္ေတာ့ လက္သီးကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္မိသည္။
"ဟိုတစ္ခါလာအိပ္တုန္းက အိမ္ထဲမွာအေနြးထည္ေတာင္က်န္ခဲ့ေသးတယ္"
"ဟုတ္လား"
"အဲ့ကတည္းက မေတြ့တာနဲ႔ ျပန္မေပးျဖစ္တာ သိမ္းထားတယ္ တန္းလ်ားမွာထင္တယ္ သြားယူခိုင္းလိုက္ဦးမယ္"
အနီးနားမွာလဲ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ မအားတဲ့သူေတြၾကၫ့္မို႔
"ရတယ္ ေနပါ ကြၽန္ေတာ္ပဲသြားယူလိုက္မယ္ လူရိွတယ္မလား"
"ရိွတယ္ ရိွတယ္"
လူရိွတယ္ဆိုတာနဲ႔ အလုပ္သမားတန္းလ်ားဘက္ထြက္လာလိုက္ေတာ့ ကုန္းကုန္းကြကြနဲ႔ တစ္ေယာက္ထဲအလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ ဝန္ထမ္းေကာင္ေလးက သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ လွမ္းၿပံဳးျပကာ
"မေတြ့တာေတာင္ၾကာၿပီ ခုမွပဲ ဆိုင္ဘက္ေရာက္လာေတာ့တယ္"
"ဟုတ္တယ္ ေက်ာင္းနဲ႔မအားလို႔ ဒါနဲ႔ အဲ့ဒါဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ"
YOU ARE READING
တစ္ေန့ေန့ေတာ့ခ်စ္လာလိမ့္မည္(တစ်နေ့နေ့တော့ချစ်လာလိမ့်မည်)
Teen Fictionအခ်စ္.....အမုန္း အချစ်.....အမုန်း ZawGyi+Unicode
