A Voyage Towards the Horizon

📷 37: Her Returning

AMALIA

"Oh my gosh....no..no." my tears fell freely like a waterfall and my hands are trembling really hard.

"Aba! Meron tayong mga munting bayani!" natutuwang sabi ng lider nitong mga naka-itim na mga lalaki. "Nakakatuwa naman kayo."

Naririnig ko rin ang mga kasamahan kong sumisigaw pero parang wala na akong naririnig. This is too much.

Itinago ko si Mila na nakatulala lang sa likod ko at nilingon ulit ang lalaking duguan sa harapan ko. Kita kong nahihirapan na siyang huminga, he was shot on the left side of his chest and he already lost a lot of blood. "A-amal-lia..." he tried speaking pero bulong nalang ang makakaya niya.

"Shush..." I sobbed harder. "Don't talk. Save your energy. Dadalhin ka pa namin sa ospital." I covered my mouth with my hand to prevent my cries from coming out. Pakiramdam ko ako ang natamaan ng bala dahil sa sakit na dulot nito sa kalooban ko ngayon.

Ngumiti siya at umiling. "Huwag na, hindi na ako aabot pa." marahas akong umiling at hinawakan ang kamay niya ng mahigpit.

"Don't talk like that." galit kong sabi. How dare he speak like that? "Mabubuhay ka pa. You'll recover. Hindi mo kami pwedeng iwan."

Pilit niya namang inaabot ang mukha ko kaya ako na ang kusang lumapit. He traced his bloody finger across my face, na para bang gusto niyang memoryahin ito. "M-mahal k-kita A-amalia." napakagat ako sa pang-ibabang labi ko. "S-sana sa pangalawang b-buhay natin, akin ka naman. I h-hope that on my second life, ako n-naman ang pagbigyan. Mahal na mahal k-kita Amalia." humagulgol ako. My tears washed away the stains of his blood on my face.

"Ising...huwag muna..hindi ka pwedeng mamatay." I said in between sobs. This is not about my mission anymore. Kahit hindi na sila magkatuluyan ni Thelma, all I wish is that he will live. He deserves it. Hindi siya pwedeng mamatay nang dahil sakin.

Sila ang kumupkop sa akin nang wala akong mapuntahan sa panahong ito and look what I have brought him. All I have given him was pain. All this time he gave me roses but I gave him thorns in return.

"P-please live long Amalia." he lightly chuckled but he also winced in pain after. "Perfect na ba ang english ko?" he tried to joke.

I pursed my lips at wala paring tigil ang pagpatak ng mga luha ko. Umiling ako sa kaniya. "Hindi pa Ising, mali-mali parin. Tuturuan pa kita. Kaya lalaban ka ha. You can't die right now. Lalaban ka Ising."

He smiled sadly at me before nodding three times. "I p-promise." the moment he let those words out, mas lalo pa akong humagulgol. He can't promise me that. "No bawiin mo..." umiyak ako sa bandang dibdib niya. I felt his hands slowly loosing its grip on mine. He's already gone.

Isidro died.

Itinaas ko ang ulo ko at nakitang kong nag-uusap sila. Mayor Alejandrino is broke and is really really angry. Hindi naman siya makalapit samin para daluhan ang asawa niya dahil may mga bantay sa paligid.

Tumabi ako kay Mila at hinawakan ang mga balikat niya. It really is traumatic to witness someone dying in front of you. At ang mas masaklap pa ay ang wala kang magawa para mailigtas sila.  Nakaupo kami ni Mila sa lupa. Marumi na ang damit at puno na ng dugo. My white dress got stained.

"Kabilin-bilinan ni Boss na huwag kayong pataying mag-ama at iyong mga malalapit lang sa inyo." the man whistled an unfamilar tune at pangiti-ngiti lang sa amin. What kind of person is he? Tao pa ba siya?

My eyes widened again nang itutok niya ang baril kay Marco at agad itong ipinutok. "MARCOOO!!!" sigaw ko at agad tumayo para puntahan siya pero tinutukan niya rin ako ng baril and I felt a piercing pain on my chest.