Pamuk Ama Prenses Değil (#Wattys2020)

|39

"Akın ağzından birkaç şey kaçırdı. Ahmet ve Görkemle ilgili." Kıvanç abime bakarken endişeyle alt dudağımı ısırmak zorunda kalmıştım.

Akın yalan söylemezdi. Sıkıştırmaya da gelemezdi anlatıverirdi ve ne anlattığı hakkında hiçbir fikrim yoktu.

"Bir şey söylemeyecek misin Pamuk?" derin bir nefes alıp göz ucuyla Görkem'e baktım. Rahat görünüyordu. Şu an her şeyi söylesem umrunda olmaz gibiydi.

"Ahmet'in kötü düşünceleri vardı." diye başladım söze. Nasıl yumuşatabilirdim de abilerimi Ahmet'e bulaştırmadan sıyırabilirdim düşünmek zorundaydım. "Biraz sinirlendirdi. Görkem de onun üstüne geldi. Ahmet'i gönderdi. Yardım etti."

İyi idare etmiştim sanırım.

"Anlatmadığın başka bir şey olabilir mi?" diye üsteyen Kıvanç abime karşılık sadece yere çevirdim bakışlarımı. Gözünün içine baka baka yalan söyleyebilecek kadar güçlü hissetmiyordum.

"O piç taciz etmeye kalktı. Kendi başına iyi idare etmiş, çocuğa haddini bildirmiş ama bunlar olurken siz nerdeydiniz? Kendi evinizde bu yaşanırken ruhunuz bile duymadı." Görkem öyle bastıra bastıra söylemişti ki kelimeleri abilerime öfkeli olduğunu o an idrak ettim.

"Haklısın." dedi abim sadece. Bakışları Görkem ile benim üzerimde gidip geldi. Omuzları çöktü. Üzülmüştü.

"Abi yemin ederim dokunamadı bana-" dediğim anda susturdu beni. Gözlerini Görkem'in üzerinde tuttu bir süre. Sanki Görkem ne demek istediğini anlamış gibi bizden uzaklaştı.

"Özür dilerim Pamuk. Bunu yaşamaman için elimizden geleni yaptık senelerce ama evimizde olacağını düşünmedik. Düşünemedik. Senden bunun için affetmeni bile beklemiyorum. Görkem eğer o sözleriyle gözümü açmasaydı ben başka bir şey için bağırıp çağırıyor olacaktım sana." derin bir nefes aldı. Kendini üzmemesi onun hatası olmadığını söylemek için deliriyordum. Ama o an bana dokunmamasının bir önemi olmadığını anladım, abilerime göre buna kalkışmış olması bile mahvediyordu onları.

"Görkemle gülüyordun. Ona bakıp gülümsüyordun" dedi bu anı görmek onu utandırmıştı sanırım.  Bakışlarını tavanda dolandırdı. "İçimde ayı bir abi belirdi ve senin onunla gülmeni kıskandım. Sanki sadece bizimle gülebilirmişsin gibiydi. Çünkü ilk kez başkasına gülümsüyordun. En azından ben daha önce görmemiştim."

Bir şeyler söylemek için dudaklarım aralandı ama yine konuşamadım. Omzumdan tutarak kendine çekip sıkıca sarıldı. "Sadece küçük kız kardeşimizin büyüdüğünü görmeye hazır değiliz."

Beni kendinden biraz uzaklaştırıp Görkem'e baktı. Mutfağın diğer ucunda camdan dışarıya bakıyordu. "Aranızda neler olduğunu az çok tahmin edebiliyorum ve fazlası olsun istemiyorum." bakışlarını bana çevirdi ama yüzüme bakmadı. "Hiçbirimiz buna hazır değiliz."

Görkem'e baktım bir süre. Aramızda ne olduğunu ben bile kavrayamıyorken abim neler düşünüyordu kim bilir.

"Akın'ın söyledikleri doğru mu?!" Ali abim neredeyse haykırarak kapıdan içeri girdiğinde irkilmemek için zor tuttum kendimi. "O puşt bizim evimizde kız kardeşimize mi dokunmaya kalktı?! Cevap ver Pamuk!"

İstemsizce gözlerim dolduğunda yere çevirdim bakışlarımı. Her şeye kırılıp alınan bir insan değildin ama Böyle bir tepkiyi beklemiyordum.

"Bağırma Ali! Sence bağırman gereken Pamuk mu? Biraz kendine gel!" Enes abim sertçe geriye çekmişti Ali abimi.

"O senin arkadaşındı Enes bu normal bir şeymiş gibi davranma! Burnumuzun dibinde kız kardeşimize dokunmaya kalkıyor!" Caner abim de Ali abim gibi parladığında iyice ezildi kalbim.