KISA PAS ~ Tamamlandı

Y E D İ

[Multi:🔥]

"Ne yani? Öylece engelledin mi çocuğu?"

Dondurmama daldırdığım kaşığı ağzıma atmadan önce Nazlı'ya kötü kötü baktım.

"Çocuk olduğuna nasıl emin olabiliyorsun, Naz? Sapık olmadığına dair hiçbir kanıt yok, belki de 40 yaşında adamın teki? Kim olduğunu söylemedikçe nereden bilebiliriz?"

Kaşığının sapını şakağına yaslayan Eda düşünceli bir şekilde mırıldandı.

"Avi haklı, Naz ama Naz da bir yerde haklı, Avi. Yani seninle mesajlaşan kişinin söyledikleri doğru da olabilir. Biliyorsun, tanışmaya cesaret edemeyip bu yola başvuran çok kişi var."

Ofladım.

"İyi de niye şimdi yazmaya karar verdi? Benimle aynı okuldaysa eğer, tabii benim okulda tanıdığım kişiler bir elin parmağı kadar ama... Ne bileyim, bir şekilde kendini bana belli edebilirdi?"

"Affedersin ama salak mısın sen Alvina? Çocuk sana onu görmemenden yorulduğunu söylememiş mi? Demek ki belli etmiş ama sen etrafınla pek ilgilenmediğin için fark etmemişsin!"

"Naz haklı... Ayrıca şimdi yazmasının da bir nedeni vardır elbet ama bunu bize değil, ona sormalısın. Belki canına tak etmiştir yani, sevip de fark edilmemek çok kötü hissettiriyor olsa gerek."

"Öf, ne bileyim," diyerek küçük kaptaki dondurmayı karıştırdım. "Sizle konuştukça vicdan yapıyorum ama öyle bir devirde yaşıyoruz ki, neyden ne çıkacağı hiç belli olmuyor artık."

"Haklısın ama bu, her başına gelen şeyin altından kötülük çıkacağı anlamına gelmez," diyerek başını salladı Eda. "Üstelik sana kendini tehlikeye atacak bir şey yapmanı söylemiyoruz ki biz. Sadece ona bir şans ver ve sana anlatacaklarını dinlemeye çalış. Belki de hayatının aşkıyla tanışacaksın, nereden biliyorsun?"

Düşünceli bir tavırla iç çektikten sonra cebimden telefonumu çıkardım ve WhatsApp'a girdim.

"Peki, size uyup ona bir şans vereceğim ama bunu yaptığıma pişman olursam sizi de çok fena pişman ederim ona göre."

Yaptığım şeyden çok emin olmasam da Yekta'nın numaralarını, adı gerçekten buysa tabii, engelli kişiler listesinden çıkarmıştım. Ancak elbette ki ona mesaj atmayacak ve engelini kaldırdığımı fark etmesini bekleyecektim. Zaten sözlerinde samimiyse kısa sürede görürdü engelini kaldırdığımı.

Telefonumun kilidini kapatıp masaya yerleştirdiğim sıra kızlara tedirgin bir bakış attım.

"Kafanı takacak bir durum yok," diyerek beni sakinleştirmeye çalıştı Naz. Yüz ifademden hislerim okunuyor olmalıydı. "Hiç değilse okulda hangi bölümde okuduğunu, yaşını ve antrenmanımızı izlemesine yardımcı olan şeyi ya da kişiyi öğrenebilirsin. Bu da bir şeydir."

Eda muhtmelen Naz'ı onaylamak üzere dudaklarını araladığı sıra telefonumun mesaj sesi duyuldu. Hepimizin bakışları aynı anda telefonuma kitlendi, mesajın kimden geldiğini sanırım biliyorduk.

"Sandığımdan da hızlı çıktı."

Naz, kıkırdayarak dondurmasını yemeye devam ettiğinde telefonumu yeniden elime aldım ve gelen mesaja baktım.

05079*: Bir an şansımı sonsuza kadar kaybettiğimi sanmıştım. Teşekkür ederim, Alvina. Sana gerçekten çok ihtiyacım var.