STS #2: Give Me More [COMPLETED]

Kabanata 48

Kabanata 48

His arms that wrapped around me were like foundations that gave strength to my world that was about to collapse.

"Baby, I'm sorry. I was too implusive," bulong niya nang may pagsisisi. Hinigpitan pa niya ang yakap sa 'kin na para bang takot na takot siyang makawala ako.

Lalo akong nainis sa sarili ko na siya pa ngayon itong nag-so-sorry kahit na ako ang obvious na may kasalanan. He has all the reason to be mad, but he chose to humbled himself just to keep me.

"You don't need to be sorry. Kasalanan ko naman, eh. Normal lang na gano'n ang maging reaksyon mo. Baka mas ma-bother ako kung hindi ka nagalit do'n sa nakita mo."

Maingat niya 'kong iniharap sa kanya at nakita ko ang pagkakaiba sa ekspresyon ng mukha niya kanina. Mas maamo na ang kanyang mga mata ngayon.

"I am also at fault. My anger consumed me and hurt you. I'm really sorry, baby. Forgive me, please? I just love you so much."

Tila pinawi ng mga salita niya ang mga pangambang nararamdaman ko. Parang rumaragasang tubig ito na inanod ang mga pagdududa sa isip ko. Mahal ako ni Sam. Hindi ko dapat pinagdudahan iyon.

"Wala kang dapat na ihingi ng tawad. Dahil kung mayroon mang dapat humingi no'n sa ating dalawa, ako 'yon." Mahigpit kong ibinalot ang mga braso ko sa kanya para maramdaman din niya ang takot ko na mawala siya. "Patawarin mo 'ko kung pakiramdam mo nabalewala ko 'yung feelings mo. I should've been more careful."

He just hugged me tighter. "Let's just forget about this, okay?"

I smiled and nodded.

We decided to just stay in the condo the whole weekend. Bihira na kasi talaga kaming magka-quality time ni Fyuch ng ganito. Kung hindi kami busy, nag-aaway naman kami. Lalo pang nalimitahan ang oras namin dahil hindi kami pwedeng makitang magkasama sa labas.

"Lapit na pala anniversary natin, Fyuch," sabi ko habang nakayakap sa kanya. Nasa kwarto niya lang kami at nakahiga.

"Do you wanna have a vacation? I think we deserve that."

"Talaga??" Excited akong napatingala ako sa kanya. "Kaso paano tayo magbabakasyon baka masundan lang tayo ng media."

Bigla tuloy akong nalungkot. Gusto ko pa naman sana 'yung suggestion niya. Tagal na rin nang huli akong nakapagbakasyon. At saka pangarap ko ring mag-travel kami ni Fyuch nang kaming dalawa lang!

"Let's go out of the country."

My eyeball almost fell out of its socket.

"Mangingibang bansa tayo?!" Napatukod pa 'ko ng aking siko sa kama para makaangat ng kaunti. "Seryoso?!"

He nodded in confirmation. "You're afraid that people might see us. Then let's go somehwhere no one knows us."

I looked for the humor in his face, but he looked so serious about what he said.

"Bilib na talaga ako d'yan sa utak mo. Biruin mong naisip mo 'yon?"

He smirked. "Chill. It's just me, baby."

I rolled my eyes went back to his side. "You and your thick face." natatawang sagot ko. "Pero sana mamana talaga ng magiging anak natin 'yang utak mo 'no? Para less hassle."

Bumalik ako sa pagkakahiga at pagkakayakap ko sa kanya.

"Yeah I agree. Hassle kasi kung mga banat mong bulok ang mamamana niya," walang pakundangan na tugon niya. May pagka-pasmado din talaga minsan ang bibig nito, eh!

"Hiyang hiya naman po ako sa inyo, Master. Have you forgotten that you fell for me because of those bulok na banat?"

Baka nakalimutan na niyang doon sa mga banat kong 'yon ko siya nasungkit!