Never have I ever

35. Nie zdążyłby

Na piętrze minąłem się z Gwen – dziewczynka posłała mi delikatny uśmiech. Odpowiedziałem dziewczynce tym samym i szybko wszedłem do pokoju, w którym byłem już setki razy. Pamiętałem, jak jedenaście lat wcześniej zostałem stamtąd wygoniony, dziewięć lat później pocieszałem przyjaciela po rozstaniu z dziewczyną, a teraz... Teraz byłem tam mile widziany i to ja znajdowałem się na miejscu każdej poprzedniej dziewczyny chłopaka.

To ja go tuliłem i spałem w jego łóżku. Nie one.

– Idziemy spać? – Chłopak siedział na materacu i wpatrywał się we mnie ze spokojem wymalowanym na twarzy.
– Tak – Skinąłem głową i podszedłem bliżej, abym mógł się położyć obok niego. – Tim?
– Hmmm? – Nastolatek zrobił mi miejsce w łóżku.
– Jakbym się w nocy szamotał, to mnie obudzisz, prawda? – zapytałem niepewnie.
– Jasne... – zapewnił i objął mnie ramieniem. – Dobranoc.
– Dobranoc – Westchnąłem cicho i spojrzałem mu w oczy. – Lubię cię.
– Ha? – Mimo że w pokoju było ciemno, ja zdołałem wyczuć, że chłopak się zawstydził. – Ja ciebie też... A co ty tak nagle...?
– Po prostu chciałem ci przypomnieć – Tym razem postanowiłem spać na boku, a nie na brzuchu. Chciałem móc go przytulić, czułem, że mógłby odstraszać ode mnie koszmary.

– Stan, za dużo śpisz! Głupi jesteś, ja chciałem się bawić! Jestem tak zły na mamę, że kazała mi cię tu przenocować! – Tim szturchnął chłopca. – Łee, bo dorysuje ci wąsa!
– Nawet nie próbuj – odpowiedział stanowczo starszy z chłopców i przewrócił się na drugi bok.
– Aha! Czyli nie śpisz! – Niebieskooki roześmiał się. – Pobawmy się w... Piotrusia Pana! Na statku Kapitana Haka!

Ale nie odstraszał.

– O nie, moja ręka! Przebrzydły Piotrusiu Panie! – Mały Timothy teatralnie upadł na dywan. – Jak mogłeś mnie zesłać do tych morskich potworów!
– D-daj mi spać, już dziewiąta wieczór! – Jęknął Stanley i zakrył głowę poduszką.
– Jeszcze się z tobą rozprawię! – Warren mruknął trochę ciszej pod nosem, by chwilę później wskoczyć na syna przyjaciółki jego mamy i zacząć go łaskotać.

Wstałem cały zlany potem, odsunąłem się od Tim'a i szybko spojrzałem na zegarek w telefonie.

– Pierwsza piętnaście – Wydyszałem cicho, spojrzałem na lekko oświetloną twarz swojego chłopaka i po chwili wyłączyłem komórkę. – Miałeś mnie obudzić...

Odpowiedziała mi cisza; czego innego mógłbym się w sumie spodziewać? Tim miał w tamtych chwilach twardszy sen ode mnie.

– Lubię cię... – szepnąłem cicho do jego ucha i wróciłem do pozycji leżącej, aby znów spróbować zasnąć. Wtuliłem się z powrotem w chłopaka i poczułem, jak wydychane przez niego powietrze spotyka się z moimi włosami tuż przy głowie. Naprawdę próbowałem wrócić do snu. Próbowałem...

***

– Stan? – Usłyszałem cichy głos Warrena. – Ej, wstań.
– C-co? – Przetarłem jedną powiekę wierzchem dłoni. – Co się dzieje?
– Mamrotałeś coś przez sen i... – Chłopak przez chwilę milczał. – Chyba też płakałeś.
– Ja? – Zaśmiałem się cicho. – Ja nie płaczę przez sen. Może to Gwen u siebie, albo gdzieś leży Abi i...
– Znów ci się śnił Thomas, prawda? – Nastolatek przysunął się bardziej do mnie, gdy opuściłem wzrok.
– Tak – Westchnąłem cicho. – Tim, ja naprawdę z każdym kolejnym snem mam wrażenie, że to nie on zamordował...
– Ale to był on, Stan – Brunet pokręcił głową. – Znaleźli go, jak się pakował na wyjazd do Kanady, w domu z dwoma nieboszczykami i własną matką przypiętą do kaloryfera, on...
– Zapomniałeś... – Odwróciłem od niego głowę. – Zapomniałeś, że był tam też mój biologiczny ojciec.