"Bu kurgu, kafa dağıtmak amacıyla yazılmıştır."
Ön sezileri normal insanların sezilerinden üstün olan Mira Aksoy, yeni okulunda ki yeni arkadaşları ile babasının eski en iyi arkadaşının oğlu, Bora Yıldırım ve çetesinde ki anlaşmamazlıklarından dolay...
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
_______________________________________________
(Yazar'ın ağzından)
Yağmur damlaları cama değdiğinde çıkarttığı tok sesler, oda da ki sessizliği bozan tek sesti.
Kimse konuşmuyordu.
Kimse tek bir cümle dahi söylemek istemiyordu.
Bu durumda söylenecek tabi ki bir söz yoktu.
İlk defa yenilmenin tadını tatmış olan erkekler sıkıntılı bir süreçteydiler. Ellerinden kayıp giden Kemal'in, ona çalışan adamını bile yakalayamamışlardı. Bu bir yenilgi gibi gözüksede, bir adım daha yaklaşmışlardı, Kemal'e. Bu bir nebze bile olsa sevindiriyordu insanı ama ne yazık ki bu yakaladıklari anlamına gelmiyordu.
Kızlar, "yeraltı" denilen yerde ne olduğunu bilemezken, Mira'yı kaçıranların kim olduğunu hatta niye kaçırdıkları hakkında bir bilgi bilmiyorlardı. Henüz bilmeselerde, Mira'nın onlara açıklamasını bekliyeceklerdi. O gün olayların gelişiminde, olacaklardan uzak durup başlarında bir adam bekletmişlerdi. "Yeraltı" denilen yere giremiyeceklerini duyduklarında itiraz etseler bile, dinlenmemiş ve zorla otelde durmalarını sağlamışlardı.
Çok uzun zaman olmamıştı arkadaşlıkları. Ama arkadaşlardı. Bu kelime bile onları vicdan azabına sürüklüyordu.
Ne zamandır arkadaşlıklarını sürdüklerini pek düşünmüyorlardı. Önemli olan güzel arkadaşlıklarını bozmamaktı. Nasıl böyle arkadaşlık devam edebilirdi ki. Grup arasında birisi dışlanırdı ya da başka kişisel sorunlar ile kavgalar çıkabilirdi. Ama onların arkadaşlığı bu zamana kadar farklı arkadaşlıklardandı. Kimse dışlanmıyor ya da kendi aralarında kavga etmiyorlardı. Ama bu dostlukları, aralarından birisine bir şey olduğunda sarsılıyordu.
Bu onların suçu değildi, ama her Mira'yı gördüklerinde bu ters tepiyordu. Bu onların suçuydu. Eğer Mira'yı yalnız bırakmasalardı bu olaylar belki de gerçekleşmeyecekti.
Oda da Mira'nın annesi ve babasının haberi olmamasından dolayı, sadece iki grup bulunuyordu.
Erkekler, ses çıkarmadan odada oturuyorlardı. Düşman olmaları yine de üzülmedikleri anlamına gelmiyordu. Mira'nın o anki halini gördüklerinde, hiçbir şey diyemeden Kemal şerefsizinin arkasından gitmek zorunda kalmışlardı.
