"Bu kurgu, kafa dağıtmak amacıyla yazılmıştır."
Ön sezileri normal insanların sezilerinden üstün olan Mira Aksoy, yeni okulunda ki yeni arkadaşları ile babasının eski en iyi arkadaşının oğlu, Bora Yıldırım ve çetesinde ki anlaşmamazlıklarından dolay...
"İşte ağlamak, uğradığımız felaketlere karşı vicudumuzda kalan son kuvvetin bir feryadıydı."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
______________________________________________
• Hatırlatma •
Kapının açılma sesi gelince kafamı yavaşça çevirip kapıyı açana baktım.
Annem ile babam şuan da karşımdaydı. Annem'in gözleri ağlamaktan kıpkırmızı olmuş babam'ın ise bitkin bir şekilde karşımda duruyordu.
"Anne...,baba..."
_______
"K-kızım..." Annem elleri ile ağzını kapatıp gözyaşlarını kıpkırmızı olmuş göz altlarının üzerine bıraktı. Babam...babam çok kötü görünüyordu... benim babam harap olmuştu, babamın saçları birbirine girmiş, eli kanamış bir şekilde bezle sarılmıştı. İçeriye kaçamak bir bakış attığımda babamın elinin kanama sebebinin duvardaki kan lekesinden dolayı olduğunu anladım. Babam duvarla benim yokluğumun acısını çıkartmıştı.
Bir anda bedenime birisi sarıldığında önce irkilmiştim ama annemin kokusunu hissedince rahatlamıştım. Annemsiz bir gün bile bana işkence gibi gelmişti ama şimdi sanki işkenceden sonra yaralarıma krem sürülüyor gibi hissediyordum. Başımı annemin omzuna koyup gözlerimi bir süre kapattım ve kokusunu birdaha içime çektim.
"Kızım..., ben çok, çok özür dilerim, biz böyle olsun istemezdik, lütfen affet bizi, lütfen..."
Sadece öyle kalmıştım, sadece omzuna başımı koyup sanki kaç yıldır anneme sarılmamış gibi sarılmıştım. Dinleyemiyordum, yapamıyordum. İçim parçalanıyordu... Annemin dedikleri beni göğsümden bıçaklıyordu, mahvediyordu beni. Susuyordum, cevap vermiyordum. Ne diyebilirdim ki? Kaç yıldır sizin o pislik adamlarınız yüzünden az daha ölüyordum mu diyeyim? Sizin yüzünüzden o kapkaranlık, bomboş iğrenç insanların olduğu sokaklarda adamlarınız yüzünden eve gelemeyip bir süre orada kalıp neredeyse tecavüze uğrayacak kadar yakın olduğumumu diyeyim? Ben daha kaç yaşındaydım anne? Ha? Kaç? Benim hiç psikolojim bozulmadı mı zannediyorsunuz? Benim hiç o sokaklarda oturup 'niye ben' diye hıçkırarak ağlamadığımı mı düşünüyorsunuz? Ben daha küçüktüm anne..., ben daha çocuktum. Benim gençliğimi mahvettiniz anne, beni öldürdünüz! Benim içimde biri öldü, anne.
Göz yaşlarımı akıtmamak için direnirken annemin kolları belimden ayrılmıştı. Annem yanıma geçtiğinde kafamı kaldırıp karşımda harap olmuş babama baktım.
