"Bu kurgu, kafa dağıtmak amacıyla yazılmıştır."
Ön sezileri normal insanların sezilerinden üstün olan Mira Aksoy, yeni okulunda ki yeni arkadaşları ile babasının eski en iyi arkadaşının oğlu, Bora Yıldırım ve çetesinde ki anlaşmamazlıklarından dolay...
"Yalanla bir yere kadar gidebilirsin ama geri dönemezsin."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Koşuyorum...
Nefesim kesilene kadar,
Çıkışı bulana kadar,
Ve ışıklar yanana kadar.
"Mira?..." Babam'ın ağzından sadece bu kelime çıkmıştı o an. Ellerim soğudu ilk önce, sanki kanım çekilmiş gibi. Sonra ayaklarım istemsizce koşmaya başladı.
Koştum.
Arkama bakmadan koştum. O kapkaranlık sokakların içine koştum. Işıklar yok oldu yine koştum. Ben karanlığa koştum. Şimdi ise karanlık benim.
O iğrenç duygu, yine sarıp sarmaladı çevremi. Korku ile başlayan sebepler hüzün ile bitti. İşte bu duygu, yine geldi karşıma.
Arabamın yanına geldiğimde arkamdan gelen ses ile durdum. Arabanın tam yanında dona kaldım sanki. O ses... babamın sesiydi.
"Mira..." Arkamı dönmeden sadece sesini dinliyodum. Birşey demeden, sadece dinliyordum. Sanki bu sessizlik ile bana üzgünlüğünü açıklamaya çalışıyordu.
İnanmayabilirsiniz ama, yapmaz o dersiniz ama bir gün onu da görüceksiniz. Babam beni yıllardır sabah akşam koşturan ve beni öldürmek isteyen bir mafya babası ile aynı masada gördüm. Evet... bu doğru.
Arabaya bindim ve aynadan arkaya baktığımda babamın o buruk yüzü ile karşılaşmıştım. Hızlıca sürüp o pis sokaktan ayrıldım. Bu halde eve gidemezdim. Kimsenin gitmediği bir yere gitmem lazım. Beni kimsenin bulamıyacağı bir yere.
Gelmiştim, benim için özel yaptığım bir dağ evi. Sebastian benim için kimsenin haberi olmadan yaptırmıştı burayı. Beni ailemin bile bulamıyacağı bir yerdi burası. 4 aydır burada olduğumuz için yeni yapılmıştı.
Araba'dan yavaşça inip, evin kapısına giden o taşlı yoldan geçtiğim anda üzerime küçük ve pofuduk bir köpek atlamıştı. Yere bir anlık düştüğüm anda benim üzerimden kalkıp karşımda dans eder gibi hareketler sergiliyordu.
Çok tatlıydı, arkasındaki Sebastian'ı görünce ne olduğundan haberdar olduğunu belirtiyordu.
"Buraya geliceğini bildiğimiz için hoş bir karşılama yapalım dedik." Yüzüme buruk bir gülümseme yerleştirdim ve ayağa kalktım.
"Gördüm, onu." Üstümü sirkeledim.
"Biliyorum." Köpeği arkasına takıp eve doğru yürümeye başladığında bende arkasından gittim. Evin kapısını açıp içeriye girdik. Köpek hemen soldaki L şeklindeki koltuğa zıpladı.
Bende yanına oturduğum ve kucağıma aldım. Sebastian'da sağ çaprazımda ki tekli koltuğa oturmuştu. Bir anlık sessizleşti ev. Kimse konuşmadı. Sadece nefes alış verişimiz duyuluyordu. Sessizliği bozan ise Sebastian olmuştu.
"Baban, kaç yıldır bir kız bulmaya çalışıyordu. Ama bilmiyordu o kız sen olduğunu. O şuan bilmiyor merak etme ama bilmemeside lazım. Çünkü babanın bu zamana kadar mafya olmasını öğrenemediysem. Neler yaptığınıda bilmiyorum demektir."
"Yani şimdi benim rol yapmamı mı istiyorsun?" Kafasını olumlu anlamda salladı.
"Bu sefer, ara verdiklerini biliyorum. Yani şimdilik tehlikede değilsin ama bu da uzun sürecek diye birşey yok." Kafamı olumlu anlamda salladım ve köpeği koltuğa bırakıp mutfağa yöneldim.
Mutfak, salonun içinde olduğu için daha rahat konuşulabiliyor.
"Şekerli." Sebastian ile hep bir olaydan sonra kahve içtiğimiz için sadece böyle kelimeler ile bile anlaşabiliyorduk.
Arkası bana dönük halde otururken elini havaya kaldırıp onaylayan bir işaret yaptı.
"Kahven?" Ayağa kalktım ve sağdaki odaya ilerledim.
"Vazgeçtim." Arkadan köpeğin sesi ile televizyonun sesi karışıyordu. Bu gürültü ile kalırsam daha çok ağlıyabilirdim onun için kendimi yatağa attım ve uykuya daldım.
Benimle aynı karanlığa girmeye,
Aynı sokakta kaybolmaya,
Ve benimle ışıkları bulmaya var mısınız?
Herkese merhaba...
23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramınız Kutlu olsun♡
Bayrama özel bugün yeni bir bölüm geldi aslında yarın gelicekti.
