𝐇𝐢𝐝𝐞 𝐚𝐧𝐝 𝐒𝐞𝐞𝐤 [𝐍𝐋]

Hoofdstuk 15

{Strider/Aragorn, point of view}

Het duurde niet lang voor Legolas terug gelopen kwam, zijn hoofd schuddend, als teken dat hij niemand had gevonden. 'Ik heb niemand hier in het bos kunnen vinden,' zei hij toen hij voor mij stond op de open plek en kort een blik wierp op de hobbits die in het gras zaten te rusten. 'Of mijn elfen zintuigen zouden mij plots moeten hebben gefaald of ik zat er naast en is er niemand die ons volgt.'

Ik tuurde met mijn ogen langs de bomen. 'Ik denk niet dat jij er naast zat, Legolas. Ik voelde het ook.'

Gandalf kwam ook tussen de bomen vandaan gestapt en keek ons ernstig aan. 'Ik stel voor dat wij onze reis hervatten,' zei Gandalf die de hobbits gebaarde op te staan. 'Mochten wij inderdaad gevolgd worden, zou het verstandig zijn niet te lang te blijven dwalen op één plek. Het is nog minstens vijf dagen lopen tot de rand van het bos.'

'U heeft gelijk, ik zal Boromir en Gimli terug roepen.' zei ik de tovenaar en wilde al aanstalte maken om de open plek weer te verlaten.

'Dat zal niet hoeven, ik ben al terug gekeerd, en samen met onze achtervolger.' Ik draaide mij naar hem om en zag in zijn armen het roerloze lichaam van een mens liggen.

'Wacht even,-' Toen ik beter keek zag ik tot mijn schrik dat de mens die hij in zijn armen had, geen mens was maar een elf die ik maar al te goed kende.

'Grace!'

'Tawariell!'

Legolas en ik keken elkaar verbaasd aan toen wij tegelijk haar naam uitspraken, maar Legolas zijn blik ging al snel over in verwarring. Ik bestat echter niet te veel tijd aan het feit dat wij beide de vrouwelijke elf anders noemden, en snelde naar Boromir toe die nu erg schuldig keek.

'Grace,' Ik nam het lichaam van de elf van hem over en plaatste haar voorzichtig in het gras, met haar rug tegen de dikke stam van een boom. De kap van haar gewaad viel voorzichtig van haar gezicht, waardoor haar bruine lange lokken zichtbaar werden.

'Mijn hemel,' mompelde Gandalf geschokt toen hij samen met Legolas bij ons kwam staan, gevolgd door de hobbits. 'Had je niet eerst beter kunnen kijken voor je besloot haar schedel tot moes te slaan.' Gandalf zijn stem had iets van een boze ondertoon, en ik verweet het hem niet.

Op de linkerkant van haar gezicht zat rondom haar slaap een enorme beurse plek. Het zag ernaar uit dat de klap behoorlijk pijn moest hebben gedaan, en ik begon mij zorgen te maken om de ernst ervan. Hoe hard had Boromir haar wel niet geraakt, en wat zou de schade zijn?

'Oh nee, Grace!' Pippin zijn stem klonk geschokt en hij probeerde zich tussen ons door te wurmen, maar gelukkig hield Gimli hem tegen die door alle herrie was terug gekomen.

'Het spijt mij, ik verwarde haar voor de vijand,' Boromir klonk alsof hij echt spijt had van zijn daden en keek beschamend naar de grond. 'Ik hoop dat de jonge vrouw door mijn dwaze en overhaaste acties niets aan de klap zal overhouden, want anders zou ik dat mijzelf nooit kunnen vergeven.'

'Boromir, het is gebeurd,' mompelde ik enkel terwijl ik mij voor Grace neer hurkte en even naar Legolas op keek die met op elkaar geklemde kaken naar het roerloze lichaam van Grace staarde. 'Legolas, pak even een doek uit één van de rugzakken en maak deze vochtig.' De blonde elf scheurde zijn blik los van Grace en keek mij toen voor enkele seconden aan voor hij knikte en weg liep.

'Gaat Grace dood?' snikte Pippin die nu weer was los gelaten door Gimli. Hij kwam naast mij staan en staarde met een betraand gezicht naar het bewusteloze lichaam van Grace.

'Natuurlijk niet, Pippin,' mompelde Merry zacht die ook bij ons kwam staan. 'Niet waar, Strider?'

'Nee, Grace gaat niet dood,' zei ik de hobbits geruststellend. 'Zij is enkel bewusteloos. Zij zal zo heus weer bij komen.'