𝐇𝐢𝐝𝐞 𝐚𝐧𝐝 𝐒𝐞𝐞𝐤 [𝐍𝐋]

Hoofdstuk 10

Met een zwaar hart stapte ik levenloos door de prachtige tuinen van Rivendell. In ieder andere omstandigheid zou ik volop van de prachtige planten en bomen hebben genoten, maar mijn hoofd was te in beslag genomen door alle informatie. Eerst mijn vader die naar de Onsterfelijke Landen was gegaan omdat hij dacht dat mijn moeder en ik dood waren, en dan nog het verhaal van de Valar, die mij blijkbaar begiftigd hadden met hun eigen krachten. Ik denk dat al dit nieuws bij elkaar voor iedere elf, mens, hobbit of dwerg wel te veel zou zijn geweest.

Terwijl ik verzonken was in mijn eigen gedachten draaide met mijn vingers aan de blauwe steen om mijn hals. Ik had geen idee waar ik heen liep, maar overal was beter dan in het kasteel.

Tijdens mijn wandeling door de tuinen waren er twee Valar die maar steeds in mijn hoofd bleven dwalen. Varda en Ulmo.

Ik kon nog steeds niet geloven dat Varda mij zou willen begiftigen met de schoonheid van haar sterren, en ik snapte het nut er ook niet van. Maar misschien had de godin inderdaad wel medelijden met mij gekregen, aangezien ik mijn toebehorende elfen kenmerken niet had mee gekregen, en had zij mij daarom de schoonheid van haar sterren gegeven. Hoe dan ook, ik was de godin van de sterren erg dankbaar.

Dan was er nog Ulmo, die volgens Gandalf erg op mij gesteld was. Ik had de tovenaar direct geloofd toen hij had gezegd dat water mijn grootste kracht was, aangezien ik mij daar het meest tot verbonden voelde.

Ik keek even naar het water dat langs het pad stroomde en dacht na. Zou ik het nu makkelijker kunnen besturen met behulp van de ketting? Zonder bang te hoeven zijn dat er iets fout ging en dat ik de controle zou verliezen?

Ik stopte die gedachten snel weer weg toen ik aan Melkor moest denken. Het vuur dat zich ergens binnen in mij schuil ging had een duistere kracht en ik was bang. Bang dat deze mij op een dag zou overmeesteren en dat ik Midden-aarde volledig zou verwoesten. Ik wilde überhaupt niet geloven dat het lot van Arda inderdaad in mijn handen lag, aangezien die last te groot was om die alleen te moeten dragen. Ik kon en wilde het niet geloven.

Na een lange tijd van wandelen werd mijn hoofd eindelijk wat kalmer en kreeg ik weer het gevoel dat ik normaal kon ademhalen. Mijn hart voelde niet meer zo zwaar en ik begon het eindelijk een beetje los te laten. Toen mijn hoofd eindelijk leeg was besefte ik mij ineens dat ik vergeten was naar de vergadering te vragen die binnenkort zou plaats vinden. Ik besloot ook die gedachten weer vlug van mij af te schudden, aangezien ik mij nu niet met te veel dingen tegelijk bezig wilde houden. Mijn hoofd was nu eindelijk leeg en dat wilde ik graag zo houden.

'Ik moet toegeven dat de tuinen van Rivendell prachtig zijn.' De stem die sprak was zacht en warm. Hij klonk fijn in mijn oren en deed mij denken aan het geluid van het kabbelen van water. Toen ik opkeek zag ik één van de mooiste elfen staan die ik ooit had gezien.

Zijn haar was lang en blond en glansde in het zonlicht dat door de bladeren van de hoge bomen scheen; zijn ogen waren helder en diep en hadden één van de mooiste ijsblauwe kleuren die ik ooit had gezien. Zijn gezicht was jong en puur en kende geen enkele oneffenheid; zijn huid was bleek, haast spookachtig en zag er ontzettend teder en zacht uit. Zijn donkere wenkbrauwen sprongen door de combinatie van zijn haar, ogen en huid er het meeste uit en lieten hem daardoor nog mooier lijken. De elf was ongeveer 10 centimeter langer dan ik was en droeg op zijn rug een grote boog en een pijlenkoker, samen met twee dolken. Aan zijn zijde hing nog één zwaard die netjes was opgeborgen in zijn schede.

Ik hield mijn adem in van schrik toen ik de elf herkende. Naast het feit dat hij de uiterlijke kenmerken van een elf van Mirkwood had, had ik hem eerder gezien. Vele jaren geleden, toen ik nog heel jong was geweest en op de vlucht van de aanval op Meerstad.

De elf leek eerst verward door mijn schrik, maar toen hij beter keek leek ook hij mij te herkennen. 'Ik weet wie u bent.' Zijn zachte stem bezorgde mij rilling, zoals hij jaren geleden ook had gedaan. 'U heeft mijn leven gered.'