𝐇𝐢𝐝𝐞 𝐚𝐧𝐝 𝐒𝐞𝐞𝐤 [𝐍𝐋]

Hoofdstuk 28

Ondanks dat de wond in mijn been voor een groot deel genezen was door het water, deed deze als nog ontzettend veel pijn tijdens het lopen. Ons tempo was dankzij mij ook vele malen trager dan het normaal had geweest als ik nu niet gewond was.

'Wacht-' hijgde ik terwijl ik mij vermoeid op een grote steen liet vallen. Wij hadden al vele kilometers gerend en gelopen aan één stuk door en de reis begon nu toch echt zijn tol te eisen.

Zweet parelde langs mijn hoofd naar beneden en mijn benen voelden zwaar, voornamelijk mijn rechterbeen. Alle drie stopten met lopen en keken mij bezorgd aan.

'Het is bijna avond, dat betekent dat ze snel zullen gaan rusten. Die tijd moeten wij juist nemen om de verloren afstand in te halen. Nog heel even, Grace.' zei Aragorn bemoedigend terwijl hij mij overeind hielp. 'Hier, drink dit.'

Ik nam een kleine glazen flacon aan die hij mij aanbood en keek er onderzoekend naar. 'Is dit-?'

'Miruvor? Ja, dat is het inderdaad.' maakte Aragorn mijn zin af. 'Ik had het van Elrond gekregen toen wij nog in Rivendell waren, al die tijd heb ik het bewaard tot wij het echt nodig zouden hebben, en dit lijkt mij een goed moment.'

Ik schudde mijn hoofd en wilde de flacon alweer terug geven. 'Nee, je hoeft het niet aan mij te verspillen.'

Legolas kwam bij ons staan. 'Grace, drink het alsjeblieft.'

Aragorn duwde mijn hand terug en knikte bemoedigend. 'Neem het, voor Merry en Pippin.'

Ik twijfelde kort maar knikte toen naar de twee en haalde de dop er af waarnaar ik een slok nam. De helft van de flacon was alweer leeg en ik gaf het resterende weer terug aan Aragorn. Mijn benen begonnen ineens minder zwaar aan te voelen en mijn krachten kwamen weer terug.

'Dankje.'

Aragorn glimlachte. 'Geen dank. Denk je dat je weer verder kunt?'

'Ik zal wel moeten.' zei ik en glimlachte flauwtjes terwijl ik hem langzaam weer door liep. Ik kon zijn blik in mijn rug voelen branden en hoorde Legolas die tegen hem sprak:

'Lopen jij en Gimli maar vast vooruit, ik wil haar even alleen spreken.'

Er klonk gemompel van Gimli zijn kant, gevolgd door Aragorn en hij die mij tijdens het lopen passeerden zonder iets te zeggen. Niet veel later kwam Legolas naast mij lopen.

Ondanks dat de oppervlakte waarop wij liepen droog en ruw was en ik de kiezelstenen onder mijn voeten kon horen knerpen, was Legolas weer geruisloos als altijd. Het leek haast of hij boven de grond zweefde, in plaats van er op liep.

'Je spreekt het misschien niet uit,' verbrak Legolas de stilte, zijn stem nog altijd zo fijn en zacht als de eerste keer dat ik hem hoorde. 'Maar ik weet wat je denkt.'

Ik keek de blonde elf schuin aan. 'Ik wist niet dat elven tegenwoordig ook gedachten konden lezen.' mompelde ik bars. 'Waarschijnlijk ook een geschenk die de Valar mij niet wilden geven.'

'Grace, alsjeblieft,' Legolas pakte mijn hand beet en hield halt zodat ik gedwongen was ook stil te gaan staan. 'Nu is niet de tijd mij buiten te sluiten.'

Een zucht verliet mijn mond en ik keek hem spijtig aan, zijn ijsblauwe ogen mijn blik vasthoudend. 'Het was niet mijn bedoeling,' fluisterde ik zacht terwijl ik van hem weg keek en beschamend naar mijn voeten begon te staren. 'Het is allemaal gewoon  even te veel.'

Frodo en Sam die alleen waren vertrokken naar Mordor, een missie waarvan de kans groot was dat zij die niet zouden overleven. Merry en Pippin die waren ontvoerd door Orks en Uruk-Hai, en dan was het nog de vraag of zij überhaupt in leven waren, en zo ja, in wat voor staat verkeerden zij zich nu. Dan was er nog Boromir zijn dood, die de meeste druk op mijn hart bracht op dit moment. Sinds ik bij bewustzijn was geraakt had ik constant het gevoel dat ik bijna geen adem meer zou krijgen, en dat mijn hart letterlijk in tweeën zou gaan scheuren van de pijn. Misschien als ik niet bewusteloos was geraakt in de eerste plaatst, had dit allemaal voorkomen kunnen zijn...

'Grace, het is niet jouw schuld.' zei Legolas plots, mij uit mijn gedachten halend. Ik keek op in zijn bezorgde gezicht en haalde onverschillig mijn schouders op, geen zin tegen hem in te gaan. Hij zou toch wel blijven ontkennen dat dit mijn schuld was.

'Kom, laten wij door lopen, wij raken achter op.' zei ik vlug terwijl ik al aanstalte maakte om achter Aragorn en Gimli aan te lopen die al ver in de verte waren. Legolas hield mij echter tegen.

'Ik meen het, Grace,' De elf nam mijn gezicht in zijn handen en dwong mij hem aan te kijken. 'Alles wat er vandaag is gebeurt, niets daarvan is jouw schuld.' De zachtheid van zijn prachtige stem zorgde dat mijn hoofd licht werd.

Ik had pas door dat ik aan het huilen was toen Legolas een verdwaalde traan van mijn wang veegde. 'Het doet gewoon zoveel pijn.' snikte ik zacht, zijn gebaar er alleen maar voor zorgend dat de pijn in mijn hart zich begon te vermenigvuldigen.

'Ik weet het,' fluisterde hij zacht waarnaar hij mij naar zich toe trok en zijn armen stevig om mij heen sloeg. Ik verborg mijn gezicht in zijn schouder en begon alleen nog maar harder te snikken. Ik kon vanaf de verte horen hoe Aragorn en Gimli waren gestopt met lopen.

'Het genootschap,' Mijn stem brak en het laatste kwam er zo zacht uit dat, als Legolas geen elf was geweest, hij het niet had kunnen horen. 'Ik wou dat het stopte met uit elkaar vallen.'

------------------------------

Ja, ja, na een lange tijd is er dan eindelijk weer een update! Ik hoop dat jullie het hoofdstuk een beetje leuk vinden, en alvast mijn excuses dat dit hoofdstuk een stuk korter is dan jullie gewend van mij zijn. Ik moet er weer even in komen, maar ik zal mijn best doen weer wat meer te gaan updaten!

En ook wil ik nog even zeggen dat jullie fantastisch zijn! Ik geniet zo erg van jullie lieve reacties <3