𝐇𝐢𝐝𝐞 𝐚𝐧𝐝 𝐒𝐞𝐞𝐤 [𝐍𝐋]

Hoofdstuk 9

Met grote ogen keek ik de grijze tovenaar aan. De oude man was erg lang(vermoedelijk groter dan 2 meter) en had lang grijs haar en een lange grijze baard. Hij droeg een lange punt muts en een gewaad en droeg in zijn linkerhand een grote houten staf.

Dat was echter niet het enige dat mij overdonderde; de tovenaar droeg een grote kracht van magie en wijsheid bij zich die ik tot op mijn botten kon voelen. Zijn ogen hadden een aparte grijs blauwe kleur die door je ziel heen leken te kunnen kijken en al jouw geheimen van je los wisten te peuteren.

'Ah, dus dit is het meisje?' De tovenaar zijn stem was laag, maar tegelijk zacht en vol kracht. De vriendelijkheid lag zowel in zijn stem als in zijn ogen en ik kon niets anders doen dan naar hem terug te lachen toen zijn ogen de mijne ontmoette.

'Gandalf, oude vriend, ik wil je voorstellen aan Tawariell.' Elrond was op gestaan en was naar Gandalf toe gelopen waarnaar hij één van zijn handen had genomen en hem verder de Grote Zaal in begeleidde, alsof de oude tovenaar niet goed meer te been was. Ik dacht echter dat dat niet de reden was geweest, want ondanks de tovenaar zijn leeftijd leek hij kern gezond en vol kracht, misschien had hij nog weel meer kracht dan ik in mijn jonge botten had zitten.

'Zij is precies zoals jij haar jaren geleden had beschreven, alleen is zij nu volwassen en geen kind meer.' Ik was opgestaan van mijn plek en boog diep voor de tovenaar toen hij voor mij kwam staan. 'Zij lijkt inderdaad meer op een mens dan een elf.'

Ik keek weer op in de tovenaar zijn ogen en zag iets van medeleven in zijn ogen. 'Het is een groot eer u te mogen ontmoeten, Gandalf de Grijze.' zei ik de tovenaar. 

De oude man glimlachte. 'Het is een grote eer om jou te mogen ontmoeten, Tawariell.'

Ik glimlachte onverschillig en nam toen tegelijk met de tovenaar plaats. Één van de elfen van het kasteel waren tijdens ons gesprek binnen gekomen en hadden vlug een extra stoel naast mij aan de tafel geplaatst, waar de tovenaar nu in was gaan zitten.

Ik keek weer naar Elrond die ook was gaan zitten. 'Heeft u Gandalf over mij verteld?' vroeg ik hem  nieuwsgierig.

'Jaren geleden, nadat jij met jouw moeder uit Rivendell was vertrokken heb ik Gandalf inderdaad over jou verteld, en uiteraard over jouw krachten.'

Er ontstond een brok in mijn keel. 'Waarom?!' Het kwam er botter uit dan bedoeld, maar kon het niet helpen aangezien een lichte vorm van angst en paniek bezit van mij nam. Ik vond het vreselijk wanneer mensen van mijn krachten wisten. Dit misschien omdat mijn moeder mij jaren lang had ingeprent zij aan niemand te vertellen.

'Elrond heeft een hele grondige reden gehad waarom hij mij over jou en jouw krachten heeft verteld.' nam Gandalf het gesprek van hem over. Ik keek hem aan en schaamde mij direct voor mijn kleine uitbarsting. 

'Sorry dat ik jullie gesprek onderbreek, maar wat voor krachten zijn dit precies?' vroeg Glorfindel die een beetje beschaamd naar Elrond keek.

Ik keek even naar Elrond die naar mij knikte, als teken dat ik de vraag zelf mocht beantwoorden. 'U kent vast wel de vier belangrijkste elementen van de Arda?' vroeg ik de elf die vervolgens knikte.

'Lucht, water aarde en vuur.' beantwoordde hij mijn vraag. 

'Inderdaad.' Ik slikte kort en keek toen weer naar Elrond voor ik verder sprak. 'Vraag mij niet hoe en waarom, maar ik heb sinds jonge leeftijd al het vermogen gehad deze vier elementen te kunnen besturen.

Toen ik weer naar Glorfindel keek zag ik dat hij mij voor een lange tijd stomverbaasd bleef aankijken. 'Alle vier?'

Ik slikte. 'Alle vier.' bevestigde ik.