𝐇𝐢𝐝𝐞 𝐚𝐧𝐝 𝐒𝐞𝐞𝐤 [𝐍𝐋]

Hoofdstuk 5

Met geheven boog staarde ik strak voor mij uit naar het donkere pad dat als enige naar boven leidde. Ondanks dat ik er van buiten kalm uit zag, bonkte mijn hart als een bezetenen terwijl de voetstappen van de Zwarte Ruiters dichterbij kwamen.

Ik wenste vurig dat Strider nu ieder moment zou verschijnen, maar ik kon de aanwezigheid van zijn voetstappen nergens bespeuren. Ik kon alleen de snelle passen van de hobbits horen die steeds verder de heuvel op gingen.

Terwijl de duisternis steeds dichterbij kwam, het pad steeds donkerder werd en het nare gevoel binnen in mij begon te groeien, trok ik de eerste pijl uit de koker en richtte deze op de eerste Zwarte Ruiter die uit de dikke mist stapte en in zicht kwam.

Voor enkele seconden kon ik enkel naar de grote ruiters staren die vroeger de negen koningen van de mensen waren geweest. Nu waren het enkel schaduwen van de nacht die niet leefden noch dood waren. Ze waren volledig in zwart gehuld en bewapend, de omtrekken van hun gezichten waren niet zichtbaar en ik vroeg mij af of ze überhaupt wel een gezicht hadden.

Een schrille kreet weerklonk vanuit de eerste ruiter en zonder erbij na te denken liet ik mijn pijl vliegen. Deze trof de ruiter vol in zijn borst, daar waar zijn hart zou moeten zitten. Voor enkele seconden bleef de ruiter roerloos stil staan. Hij boog zijn hoofd naar de pijl in zijn borst, hief zijn hand op en trok de pijl zonder enige pijn of moeite eruit. Hij gooide deze op de grond neer en hief toen zijn bedekte gezicht weer naar mij op.

Ik hapte naar adem en deed geschrokken een stap naar achteren. Ze waren niet te doden, de verhalen waren dus waar.

Ik blies alle ingehouden adem weer uit mijn longen en borg toen mijn boog weer op. Het had geen zin om pijlen af te vuren, het zou zonde zijn van mijn voorraad. Ik besloot daarom ook maar mijn zwaard uit zijn schede te trekken en deze dreigend voor mij uit te steken. Ze mochten misschien niet gedood kunnen worden, maar zeker wel afgeleid. Ik had enkel tijd nodig om de hobbits veilig en wel weg te kunnen laten gaan, meer niet.

Met geheven hoofd stapte ik op de Zwarte Ruiter af die ook zijn eerste stappen begon te zetten en zijn zwaard dreigend naar mij uitstak. Voor enkele seconden gebeurde er niets, maar ik besloot de aanval als eerste in te zetten en uit te halen naar zijn benen. De ruiter leek mij echter door te hebben gehad en sprong soepel over de beweging van mijn zwaard heen. Hij stapte naar voren, stootte zijn zwaard naar mijn buik met een snelheid die het mensen oog zou zijn ontgaan, en miste mij net op een haar na.

Ik sloeg het zwaard uit de buurt van mijn lichaam, stapte naar voren en stootte opnieuw. Ditmaal raakte ik de ruiter wel en trof ik zijn been. Een pijnlijke kreet drong mijn oren binnen en ik moest moeite doen niet het zwaard uit mijn hand te laten vallen om mijn oren te kunnen bedekken tegen het pijnlijke geluid.

Terwijl de eerste Zwarte Ruiter tegen de vlakte viel, stapte een andere uit de schaduwen. Ik haalde opnieuw diep adem en viel ook deze aan. Ik werd echter verrast door een derde ruiter die rechts van mij tevoorschijn sprong en met zijn zwaard naar mijn hoofd stootte. Ik dook moeiteloos weg en trapte de voeten van de ruiter onder hem vandaan. Ik draaide mij weer om stootte opnieuw mijn zwaard, ditmaal naar de tweede ruiter die nog overeind stond. De ruiter wist echter mijn stoot af te weren en duwde mij met een ongekende kracht tegen de vlakte.

Een kreun verliet mijn mond terwijl ik zo vlug als ik kon weer overeind probeerde te krabbelen. Een vijfde en een zesde ruiter, die ik nog niet eerder had gezien, stonden achter mij en blokkeerde mij de weg. Ik wilde naar hun uit halen, maar een andere ruiter wist het zwaard uit mijn handen te slaan. Deze kletterde vier meter verderop op de stenen grond. Ik gromde boos naar de Zwarte Ruiter en wilde mijn eerste dolk trekken, maar een andere ruiter zwaaide zijn zwaard in mijn richting en ik wist zijn slag met moeite af te weren met mijn onderarm beschermers.