𝐇𝐢𝐝𝐞 𝐚𝐧𝐝 𝐒𝐞𝐞𝐤 [𝐍𝐋]

Hoofdstuk 24

Haldir liep voor ons uit door het woud en ik kon enkel naar de achterkant van zijn hoofd staren met intense ogen.

'Grace, waar heb jij last van?' gromde Aragorn zacht die naast mij liep.

Ik keek naar hem om. 'Ik vertrouw hem niet.' fluisterde ik terug waarnaar ik weer naar de achterkant van Haldir zijn hoofd begon te kijken die meters voor ons uit liep.

'Doe niet zo belachelijk,' mompelde Aragorn, duidelijk geïrriteerd. 'ik ken Haldir al vele jaren, er is niets om jou zorgen over te maken.'

Ik negeerde Aragorn zijn woorden en bleef strak naar de elf kijken. Ik hoorde Aragorn naast mij zuchten.

'Goed, negeer mijn woorden maar, maar doe alsjeblieft niets geks.' zei hij voor hij besloot voor mij uit te lopen.

'Aragorn heeft gelijk, er is niets om je zorgen over te maken.' hoorde ik Legolas van achter mij zeggen.

Ik reageerde niet en bleef hevig nadenken waar ik de elf eerder had gezien. Hij kwam mij zo bekend voor, en mijn gevoel van intense afkeer jegens hem versterkte het idee alleen maar dat ik hem al eens ontmoet had.

Na nog een tijdje te hebben gelopen kwamen wij dan eindelijk aan in het hart van Lothlórien. De meters hoge bomen hielden het meeste licht tegen, waardoor het woud ontzettend donker was, maar dit deel van het woud werd volledig verlicht door prachtig wit licht dat van alle kanten leek te komen. Het bracht een mysterieus en adembenemend uitzicht op de bewerkte bomen waar allemaal houten trappen rondom waren gebouwd. Verscheidene hutjes hingen hoog in de bomen en vele hallen gingen kriskras alle kanten uit.

'Wauw,' fluisterde Boromir die met grote ogen om zich heen keek.

'Wauw inderdaad.' zei ik terwijl ik de pracht van Lórien in mij opnam. Ik voelde hoe iemand een hand op mijn onderrug plaatste en toen ik omkeek zag ik dat het Legolas was die naast mij was komen staan en naar mij glimlachte.

'Prachtig, niet waar?' zei hij terwijl hij even om zich heen keek. Ik keek op naar zijn gezicht en moest glimlachen bij het zien van zijn bewondering voor het rijk.

'Je mist Mirkwood nu zeker nog meer?' gokte ik.

Legolas keek weer naar mij om en staarde mij met zijn blauwe ogen voor een korte tijd zwijgzaam aan. 'Ik mis het zeker, maar niet zoveel nu ik hier met jou ben.'

Het bloed steeg naar mijn wangen en ik keek verlegen van hem weg. Legolas lachte zachtjes en pakte toe mijn hand vast waarnaar hij mij naar zich toe trok in zijn armen.

Overdonderd door zijn handeling hapte ik geschrokken naar adem, maar voelde na enkele seconden mijn lichaam zich ontspannen en gaf ik mij over aan de warmte van zijn omhelzing. Een gevoel van geluk overspoelde mij en ik vergat voor even de zorgen van onze missie en het verlies van onze dierbare vriend. Het was alsof de kracht die in het woud lag, je zorgen langzaam deed vergaan en je hoofd leegmaakte. Zelfs mijn krachten waren nu tot bedaren gekomen, en ik voelde mij bijna normaal.

'Legolas,' Een diepe en krachtige mannenstem klonk niet ver achter ons, en bij het horen van die stem kon ik voelen hoe Legolas zijn lichaam zich volledig aanspande.

Hij liet mij weer los en draaide zich langzaam om naar de stem die zijn naam had gesproken. 'Vader?'

Alle aanwezigen bogen voor de elf en ik begreep eerst niet waarom. Pas toen ik mij weer besefte dat Legolas een Elfenprins was, dat dit zonder enige twijfel de koning van Mirkwood moest zijn.

'Jullie zijn later dan verwacht.' Koning Thranduil zijn donkere en dikke wenkbrauwen staken af van zijn bleke gezicht en lieten zijn gouden haar nog beter uitkomen. De koning was wellicht duizenden jaren oud, maar dat was niet aan zijn gezicht te zien. De enige manier waarop zijn leeftijd was te raden was door de krachtige gloed die rondom hem hing. Vele elfen die in de eerste Era werden geschapen droegen deze gloed dan ook bij zich.