𝐇𝐢𝐝𝐞 𝐚𝐧𝐝 𝐒𝐞𝐞𝐤 [𝐍𝐋]

Hoofdstuk 20

Het geluid van drums werd luider met de seconden, en hoe dichterbij de Goblins kwamen, hoe zwaarder de ketting om mijn hals begon te wegen. Het leek alsof de krachten binnen in mij zich hevig tegen de kracht van de ketting verzette om los te kunnen breken. Klaar om te vechten. Maar ik kon de krachten in mij niet toe laten deel te nemen aan dit gevecht, gezien iedereen erbij was en ik nog steeds niet wilde dat zij het te weten kwamen.

Rechts van mij zag ik een fel en blauw licht, en toen ik omkeek zag ik dat het de zwaard van Frodo was.

'Zijn jullie er klaar voor?' vroeg ik met ingehouden adem terwijl ik naar de gebarricadeerde deuren staarde.

'Zal het ons tijd winnen als ik nee zeg?' mompelde Boromir die links van mij stond met geheven zwaard.

'Nee, ik denk het niet.' mompelde Aragorn die aan mijn andere zijde stond met ook een geheven zwaard.

'Dan zit er helaas niets anders op dan te vechten tot wij erbij neer vallen.' zei Legolas die voor ons stond en zich kort naar mij omdraaide met een zwakke glimlach op zijn prachtige jonge gezicht.

'Alles voor de missie.' fluisterde ik.

Legolas draaide zich weer om en niet veel later klonken de eerste Goblins die luid tegen de deuren begonnen te bonken. Ik kon horen hoe er hakbijlen tegen de wand werden geslagen en hoe de Goblins luid begonnen te schreeuwen vanachter de stenen deuren.

Het was alsof het gedreun tegen de muren van heel ver klonk, want door mijn laatste woorden was ik zo diep in mijn gedachten verzonken geraakt dat ik niet eens Aragon iets hoorde schreeuwen naar de hobbits boven al het kabaal uit.

Ik was bereid alles te doen voor deze missie, maar waarom was ik dan niet bereid mijn krachten ervoor te gebruiken? Ik had nu de ketting, wat kon er in hemelsnaam mis gaan?

Ik keek even naar Gandalf en merkte op hoe de oude tovenaar mij aanstaarde. Het leek alsof hij de tweestrijd in mijn ogen had kunnen lezen, want hij gebaarde naar de ketting om mijn hals, en knikte toen met een bemoedigende glimlach, alsof hij zei; 'Het is goed kind, doe wat jij denkt dat het beste is.'

Maar ergens diep van binnen wist ik dat hij wilde dat ik er klaar voor was, ondanks het feit dat de vijand hier nu zo dichtbij was en het risico dat Sauron er achter zou komen wie ik was groot zou zijn. Want wat hadden wij nou nog te verliezen als wij dit niet zouden overleven en de ring alsnog in Sauron zijn handen terecht zou komen?

Een harde dreun trok mijn aandacht en ik zag hoe de deuren voor mijn ogen uit één barstte. De grote stofwolk die voor mijn ogen verscheen weerhield mij er echter niet van mijn eerste pijlen door de ruimte te laten vliegen.

Een harde kreet liet weten dat mijn eerste pijl doel trof, en niet veel later volgden ook Legolas zijn pijlen.

De eerste Goblins sprongen door de mist heen en stormden met een snelheid op ons af die ik niet van deze wezens verwacht had. Ik schoot de eerste twee Goblins recht door hun hoofd, maar een derde wist zo dicht bij te komen dat ik nog een pijl trok en deze door zijn keel heen stak. De Goblin gorgelde, sperde zijn ogen wijd open en zakte toen dood op de grond neer.

Ik trok mijn pijl weer uit zijn keel en plaatste deze opnieuw op mijn boog waarnaar ik deze wegschoot.

Vanuit mijn ooghoeken kon ik enkele gevechten opvangen van de rest van het genootschap. Pas toen de miste begon te zakken zag ik pas hoeveel Goblins er onderweg waren. Wij konden dit onmogelijk winnen.

Ik draaide vlug een rondje om mijn as om te kijken waar de Hobbits waren. Ik zag Merry en Pippin wild met hun zwaarden maaien naar een klein groepje Goblins, en Frodo en Sam stonden ergens boven op een paar stenen, de overige Goblins weg te slaan.