Mister X

Lunchmates

"Oké klas ik denk dat jullie les er op zit voor zo ver . " De oude leerkrachte voor de klas begint haar bord af te vegen en inderdaad, enkele seconden na haar laatste woord gaat de bel. Ik grabbel snel al mijn spullen bij elkaar en Danielle doet net hetzelfde. "Sorry Nora, maar vandaag ga ik me weer inschrijven voor honderd en één clubs dus je zult vanmiddag  wel alleen moeten zitten. " Ze trekt hierbij een ovredreven zielig gezicht waardoor ik een beetje moet lachen. "Maakt niks uit. " antwoord ik. "Maar echt, ik beloof je morgen ben ik er weer hoor, je vaste lunchpartner ! " bij deze zin gooit ze haar arm in de lucht en geeft me een saluut  of wat de juiste naam er ook voor mag zijn.  "Jaja is al goed, ga nu maar gewoon."  - "Oké ik zie je dan straks wel, doei doei ! " Dan draait ze zich om en ik zie haar paardenstaart ,lichtjes gekruld, achter haar aan wiebelen.

En daar sta ik dan, helemaal alleen. Ik besluit om maar ergens aan de tafels in de hoek te gaan zitten. Daar zit toch bijna nooit iemand. Ik loop snel voorbij een groepje meisjes die druk bezig zijn met hun reisfotos aan elkaar te laten zien op hun, natuurlijk roze en gloednieuwe iphone. Maar ze merken me niet eens op. Soms vraag ik me wel eens af of de kloof tussen " popies" en "nerdies " echt zo groot is. Ten slotte zijn we toch allemaal mensen. Ook vandaag vraag ik me dit af terwijl ik mijn witte boterhammen met hagelslag naar binnen werk, helemaal alleen aan een tafeltje in een overvolle lunchzaal. Maar na enkele minuten geef ik het op en pieker niet meer verder.

" Sorry, eum hallo, mogen wij hier komen zitten ? " een redelijk lange jongen, beetje gebruind,zwart haar, leuke bril en enorm stijlvolle kleren kijkt naar me. Samen met nog enkele vrienden van hem.  "Wel eum ja denk ik, ik zit hier toch maar alleen." Ik doe mijn blonde haren wat voor men wangen om mijn rode kaakjes te verbergen. "Oké mannen zet u ! " En ik word meteen tussen twee jongens in gepropt. Zo dicht heb ik nog nooit bij een jongen gezeten. Ik probeer uit volle macht niets ongewoons dom te doen. " Zeg, hoe komt het eigenlijk dat we jou nog nooit gezien hebben, eum ..." - "Nora " - " ...ja, Nora. Ben je nieuw hier ofzo ? " Ik kijk de groep jongens een beetje dom aan maar antwoord dan doodserieus. " Nee, ik zit hier al mijn hele leven. " En plots beginnen ze me allemaal heel vreemd aan te kijken. Een jongen met bruine krullen, leuke lachwangetjes en een veel te grote hoodie roept plost iets. "Maar wacht eens, ben jij niet de vriendin van Danielle, het meisje met het blauwe haar." - " Ja dat ben ik." 

De jongens blijven maar een hoop vragen stellen. En ik krijg de tijd om ze allemaal één voor één te bestuderen.  Je hebt de donkere jongen met de leuke bril ,Sam, en dan de bruine krullenbol met lachwangetjes, een beetje molliger, genaamd Brent. Dan ook nog iemand met een bruine kuif, een beetje aan de kleine kant, hij draagt ook steeds een grijs mustje , die een beetje naar beneden valt langs achter omdat hij anders zijn kuif zou platdrukken. En als laatste nog een jongen met zwart haar en een hele bleke huid. Van de laatste twee heb ik geen flauw idee hoe ze heten.  Ik vind het eigenlijk best we fijn om tussen deze mensen te zitten. Zij kunnen tenminste nog een beetje lachen. En eerlijk toegeven, knap zijn ze ook wel. Ik moet gewoon zorgen dat ik geen extreem  belachelijke dingen ga zeggen of doen. 

En plost valt alles om me heen stil. Ik zie een jongen met een prachtige lichtbruine kuif op onze tafel afkomen. Zijn ogen zijn helderblauw en op zijn elegante neus staan nog een paar zomersproeten. Ik kan mijn ogen niet van hem af houden zo mooi is hij. Ik kan enkel hem zien, al de rest is wazig. Maar hij straalt als een engel. Hij komt nog dichter bij onze tafel en nu an ik hem nog beter zien. Hij draagt bruine sneakers, een gewone jeans met daarop een t- shirt met een super stoere print. Ik zie de randjes van zijn mauwen onder druk staan door zijn spieren. En hij komt nog dichter bij. En nu kan ik ook zijn sterke kaaklijn, mooie volle jukbeenderen en een randje van zijn witte tanden. Zijn rugzak hangt losjes over zijn ene schouder gesmeten en in een van zijn handen houdt hij een plannetje van de school vast. Hij moet dus wel een nieuwe leerling zijn. Hij is mijn droom jongen, daar ben ik zeker van.

En net wanneer hij onze tafel zou bereiken word mijn droom afgebroken. Een andere jongen komt naar hem toe en schudt hem vriendelijk de hand. Brrr, die irritante kleuters weer van mijn jaar, die me constant uitlachen. En niet veel later komen ook de barbies, zo noem ik ze toch, er bij staan. Een helemaal opgetutte Anabel kan haar handen al niet van hem afhouden. Ik kan het dus wel schudden. Mijn droom is in een twee drie weer vertoord, als ik plots Anabel naar mij iets hoor roepen. "Hé kijk daar ! Nerdiegirl heeft vrienden gevonden ! O.M.G en het zijn geen boeken ! Wauw ik ben zo trots op je Nora ! " waarbij ze een belachelijke blaaskus naar me gooit en vervolgens heel gemeen glimlacht. Alle jongens achter haar beginnen te lachen. Ook mijn droomjongen. Mijn droomjongen, van wie ik de naam nog niet eens ken, haat me nu al. "Nora trek het je niet aan. " Sam probeert mijn aandacht weer naar deze tafel te lokken. " Het zijn toch maar een stelletje, ik -denk-dat-ik-alles-beter-weet-mensen. " ik kijk naar de jongens voor me en besef dat ik knalrood ben en bijna tranen in mijn ogen heb. "Sorry het was heel gezellig maar ik moet nu echt verder ." - "Maar het is nog een kwartier, we kunnen n...."de rest van de zin hoor ik al niet meer omdat ik huilend naar het toilet loop. Wat een rotdag is dit.