Mister X

Confused !?

Ik loop nu echt snel door de straten naar huis. Af en toe kijk ik naar mijn knie. Er zit volgens mij echt een lelijke schram op. Ik zie het bloed op mijn jeans plakken. Maar ik trek er me niets van aan. Pfff deze dag is toch al zo rotslecht, erger kan toch niet ? Ik begin nog sneller te stappen. En nog sneller. Het lijkt wel of ik al mijn frustratie er af wil trappen door zo hard mogelijk op de grond te stampen met mijn voeten als ik verder wandel. Maar het help niet echt. Het zorgt enkel voor meer pijn in mijn knie. 

Na een dikke vijf minuten bereik ik mijn huis. Nog een paar meter en ik ben er. Plots hoor ik achter me een soort geschuifel. Nee eerder, een rollend geuid. Ik kijk achterom en zie een groep skaters aan komen. En in het midden skate mister X. Mijn hart maakt een sprongetje, en ik voel mijn hoofd warm worden. Elegant komt hij dichterbij. Zijn grijze veste hangt open wappert achter hem aan. Zijn haar zit nog een beetje wild van de val, en ook zie ik de scheur in zijn t-shirt nog. Ik betrap mezelf erop dat ik staar naar de naderende groep, en vooral naar mister X. Snel kijk ik weer voor me en wandel verder. Net wanneer ik mijn voortuin binnen zou moeten wandelen komt de groep voorbij. Ik kijk weer even opzij en zie ze voorbij komen. "Hé meisie, leer eens uitkijken ! De volgende keer springt een van ons nog op je nek ! " Het was een dikke jongen die dit naar me toe riep. En de rest lacht natuurlijk. "Vandaag was ik het maar, morgen is het misschien Brian ! " Mister X geeft de dikke jongen, die dus blijkbaar Brain noemt een klopje tegen zijn schouder terwijl ze verder glijden. En ze blijven maar lachen. Ik zie ze nu verder weg maar ze lachen nog steeds.

Ik loop snel naar binnen en glip meteen naar boven. "Nora, heb je genoten van je wandeling ? " Ik schrik me rot wanneer ik mijn moeder in mijn kamer zie staan. "Mam ? Eum ja h...." - " Meisje, wat is toch met je gebeurd ?!  " Ze komt meteen naar me toe en laat de kleren die ze in mijn kast aan het leggen was op mijn bed vallen. Ik kijk naar mijn knie en besluit om maar gewoon te vertellen wat er gebeurd is. "Wel ja mam, ik was eventjes naar het skatepark gewandeld. En daar is er per ongeluk iemand tegen me aan geskate. " - "Maar meid toch, wat een ongeluk." Ze kijkt naar de bloedvlek op mijn jeans. " Wat deed je daar trouwens ? Je weet dat pap en ik niet graag hebben dat je daar rondhangt." Ik kijk haar eventjes strak aan. Ze kijk me uitdrukkingloos terug aan. "Gewoon, het was lang geleden dat ik er nog een keer geweest was. En ik wist niet waar ik anders naar toe moest gaan. " Mijn moeder kijkt me een beetje argwaanend aan, alsof ik plost een misdaad begaan heb. " Liefje, je weet dat we niet willen dat je met dat soort mensen optrekt. Dat is niet goed voor je. Ze hebben een slechte invloed op je." Ik knikte, denkend aan het feit dat mijn ouders ook niet echt van Danielle houden. Ze vinden haar maar raar. En ze denken dat ze een slechte invloed op me heeft. "Maar goed ik zal eerst even die knie van je ontsmetten." - " Mam, dat kan ik zelf wel hoor." Zij kijkt weer een keertje aan en neemt me bij een schouder. " Weet ik wel. Maar geef die oude moeder van je toch ook even het gevoel dat ze voor haar kleine dochter mag zorgen." Ik kijk haar lachend aan en moet toegeven aan haar vraag. "Goed, verzorg me maar zoals een baby." Ik lach naar haar en we lopen samen naar de keuken.

 Na mijn momentje van verzorging bij mijn moeder kruip ik weer achter mijn boeken. De tijd glijd enorm snel voorbij. Nog voor ik het weet is het al twaalf uur. Pfff. En ik heb amper iets geleerd. Ik kan enkel denken aan mijn mister X. Ik moet toch iets kunnen doen om dan ook maar het kleinste beetje informatie over hem te weten te komen. Hoe meer ik begin na te denken hoe sneller de tijd voorbij kruipt. Half één. Één uur. Kwart na één. Oké genoeg nagedacht nu. Ik besluit om pyama aan te trekken en te gaan slapen. Dus uiteindelijk lig ik om half twee in mijn bed. Een record tijd voor mij. Ik voel een kleine rush door me heen gaan. Van mijn ouders mag ik nooit later dan elf uur gaan slapen. Oepsi.Wauw, Nora breekt een regel wat een historisch moment. Dat gaat er nu door me heen en ik moet er wel een beetje mee lachen. Zo stil mogelijk draai ik me om in mijn bed en knip mijn nachtlampje uit. Ik sluit mijn ogen maar ook van slapen komt niet zo veel.

Plost besef ik dat ik helemaal nog niets gegeten heb. Maar honger heb ik ook niet. Nu begrijp ik echt alles van verliefd zijn. Mijn mister X spookt door mijn hoofd, mijn aderen, mijn hart, mijn alles ! Ik haal weer het beeld van hem in de refter naar boven. Zijn blauwe ogen, zomersproetjes, mooie jukbeenderen, glanzende haren, in een bad-boy achtige kuif gelegd, perfect gevormde wenkbrauwen, de spieren in zijn armen die net de randjes van zijn t-shirt doen opspannen, zijn nonchalante manier van doen, die hem tegelijkertijd ook heel elegant maakt. Alles aan hem is perfect. Maar dan komen de gedachten van erna. Hoe hij me grijnzend aankeek. Hoe Anabel hem bijna deed smelten. Hoe hij eerst zo behupzaam was bij het skatepark en vervolgens met me zat te lachen. Ik voelde een steek door mijn hart gaan. Voor die dingen zou ik hem wel kunnen haten, maar mijn hart laat het niet toe. Mijn hoofd zegt nee, mijn hart zegt ja. Met deze ingewikkelde morele discutie val ik in een onrustige slaap.