Mister X

Bye bye fairy tale

" Je naam is echt prachtig." Ik kijk hem aan, nog steeds onze handen vasthoudend. "Ik meen het, Jay."   Voor het eerst spreek ik hem aan met zijn naam, zijn eigen naam. Het voelt wel vreemd om hem plots zo te noemen, maar ergens voelt het ook helemaal goed. Jay is echt prachtig, Jay is gewoon perfect. Zowel de naam als de persoon. 

" Dank je wel Nora." fluistert hij. Hij zit nog steeds voor me en kijkt schaapachtig naar me. Ik bloos en kijk naar mijn voeten. " Nora, weet je al dat Jay van je houdt ?" zijn schaapachtige blik verandert in een lach, hij laat mijn handen los en verplaats zich zodat hij niet meer tegenover me zit maar weer naast me. Zij arm slaat hij om me heen. " Dat wist ik niet, maar nu weet ik het. " antwoord ik. "Nu weet ik het zeker." volgt er. We kijken elkaar aan. Onze blikken aan elkaar gebonden. Mijn blik lijkt eindeloos te verdrinken in zijn helderblauwe ogen, maar ergens wordt mijn blik tegengehouden door een plotse muur van angst. Ergens diep vanbinnen zit een angst voor iets in hem.  Ik  kijk hem bezorgt aan. "Jay, wat scheelt er ?" vraag ik zachtjes. Mijn hand neemt het zijne vast. Een tinteling gaat door mijn hand. Hij houdt zijn hoofd een beetje scheef en lacht lichtjes. " Ik zeg het je later wel Nora." Er verschijnt een grotere lach op zijn gezicht en de angstbarierre verdwijnt helemaal uit zijn ogen en maakt plaats voor vrolijke pretoogjes. "Nu hebben we eerst iets belangerijkers te doen." In een wip staat hij recht en trekt me achter hem aan. Ik struikel een paar passen maar herstel me dan vlug. " Jay ?! " verward wordt ik achter hem aan gesleurd. "Jay, hallo ! Laat me los !"  Stiekem ben ik wel benieuwd wat hij nu weer gaat uitspoken. Bij hem weet je nooit wat er gaat gebeuren.   

We zigzaggen tussen de bomen en komen uiteinelijk bij een zandpad aan. Daar stopt hij pas met lopen en stapt op een normaal tempo verder. " Ga je me nu nog zeggen wat er belangerijker is dan jouw problemen ?" ik probeer om boos te klinken maar aan Jay's gezicht te zien werkt het niet echt. Hij lacht vrolijk. "Komt er nog iets van ?" ik frons mijn gezicht overdreven om te laten merken dat ik het meen. Jay trekt ook een overdreven boos gezicht en lacht dan. "Niet grappig." fluister ik met rode wangetjes. "Ik plaag je maar." hij lacht weer en gaat ongestoord verder. Zij stem vult de stilte in het bos. 

 " Wordt het niet eens tijd dat je ouders mij leren kennen. En niet als Mister X, maar als Jay ?" Ik schrik en stop met wandelen. Mijn ouders. Ik voel alle moed meteen in mijn schoenen zakken als aan de gedachte van mijn ouders en Jay denk. Mijn ouders en Jay !  Zij zouden hem verafschuwen, haten, mij  nooit meer hetzelfde bekijken, me verbieden om met hem om te gaan. Ze zouden me opsluiten en folteren om hem te vergeten. Oké dat laatste is misschien een beetje overdreven, maat toch het zou niet veel schelen. Ze moeten er niet aan denken dat ik met een jongen zoals hem zou omgaan. Hij is wild, avontuurlijk, doet dingen die niet al te legaal zijn, en is er telkens maar net door op school. Dat is nu  net de persoon bij uistek die mijn ouders niet toestaan in mijn directe omgeving. Danielle was al een heel gedoe, en voor haar hebben ze het nog steeds niet helemaal. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurt als ze Jay zien. De paniek welt in me op en net wanneer het te erg lijkt te worden voel ik Jay's vinger tussen de mijne glijden en hij drukt een kusje op mijn voorhoofd. Rust.  " Geen goed idee ?" zegt hij verlegen. Ik kijk naar hem op en zie een kleine terleurstelling in zijn ogen. Ik wil zeggen dat het een geweldig idee is maar ik krijg het niet over mijn lippen. Ik kan toch niet tegen hem liegen ? "Mijn ouders zijn gewoon niet zo'n gemakkelijke mensen." zeg ik dan maar. "En ik weet niet echt of ze jou, nu ja, leuk gaan vinden." ik kijk verlegen weg. Ik stel me voor hoe we door de straat lopen en mijn ouders bij de deur staan te wachten en hun gezicht van een vrolijke lach naar een verafschuwende blik verandert. 

En ergens in het midden van mijn gedachten schrik ik op. Het ziekenhuis !  " Het ziekenhuis !!" roep ik uit, niet echt luid maar wel luider dan ons  normaal gesprek. " Jay ik moet terug !! En Danielle die is vast doodongerust !" ik wring mijn handen uit zijn grip en haal mijn handen door mijn haar terwijl ik paniekerig begin te ijsberen. " Hoe laat is het ?" Jay antwoord niet meteen. "Jay hoe laat is het ?!" -  " Rustig Nora, het is kwart na vier." - " Wat kwart na vier al ?!" Ik wordt wakker uit mijn sprookjesleventje van de afgelopen uren met Jay en besef dat ik terug moet naar het ziekenhuis, naar Danielle en mijn ouders. Het zweet breekt me uit en ik begin nog harder te ijsberen. "Jay ik moet terug gaan, nu." Ik weet niet wat me bezielt maar ik begin te rennen als een gek, over het zandpad. Het sprookje is voorbij. 

Ergens wordt mijn sprint afgebroken een paar sterke handen die me vastgrijpen langs achter. Mister X, nee ik bedoel Jay. Hij draait me om en houdt me stevig vast zodat ik naar hem moet kijken. "Nora, even rustig nu." stil spreekt hij tegen me. De zon schijnt over zijn gezicht en doet hem stralen, net zoals een engel. Na een ongemakkelijke stilte gaat hij verder. "  Helemaal rustig nu ?" Ik knik ook al ben ik zelf niet helemaal overtuigd dat ik rustig ben. " Goed dan. "Hij lost zijn stevige greep om mijn schouders en legt vervolgens  een plukje haar achter mijn oor. "Nora, je hoeft helemaal niet terug te gaan. " zachtjes zegt hij dit tegen mij. " We kunnen samen weg van dit alles. Samen de wereld verkennen. Je hoeft niet terug gaan."  De rust verdwijnt meteen en ik verhef mijn stem. " Ik kan toch niet weglopen ?" hij doet een stap naar voren en maar ik ga een stapje achteruit. De afstand tussen ons is wel nog steeds klein. Ik voel zijn adem heel zachtjes tegen mijn sleutelbeen. " Het zou wel kunnen. En dan laten we al onze problemen hier achter. Alle slechte dingen die we hebben meegemaakt verdwijnen dan gewoon."zegt hij doodkalm, maar wel een zeker enthousiasme. Alsof hij meteen klaarstaat om te vertrekken. "Je kunt niet weglopen voor je problemen." antwoord ik hem. " En ben je misschien vergeten dat je hier nog een zus hebt ? " snauw ik iets gemener naar hem dan bedoelt. 

"Nee, dat ben ik niet vergeten Nora." Maar nog voor hij iets kan zeggen kom ik er tussen. " Jay, mijn leven is hier, ons leven samen is hier. Ik ga terug naar dat ziekenhuis en al mijn fouten rechtzetten. Het maakt niet uit welke prijs ik daarvoor moet betalen. Ik wil niet eeuwig weglopen voor de problemen voor het verleden, ik wil er mee verder leven,  hier, samen met jou. Dat is mijn keuze en oftewel respecteer je die keuze oftewel niet. Maar ik ga terug. Ik moet terug." ik ben zelf verbaast door de kalmte waarmee ik dit zeg. Ik ga op mijn tippen staan en druk een zoen op Jay's lippen. Hij zoent terug maar neem me niet vast of legt zijn handen niet op mijn wangen.  Ik los mijn lippen en kijk hem aan. "De keuze is aan jou."  Zijn verwarde blik kijkt me nog even aan en dan draai ik mijn ogen weg. Ik draai me om en stap langzaam van hem weg, terug richting het ziekenhuis. Ik moet eerst de puinhoop die wij gemaakt hebben opruimen voor we verder kunnen. Ik moet alles uitleggen aan die vreselijke dokter, ik moet alles aan mijn ouders uitleggen, ik moet de politie alles vertellen en dan pas kan ik hier verder gaan, samen met mijn Jay.