Mister X

Home sweet home

Ik voel elke vezel in mijn lichaam uit elkaar spatten, ik lijk open te barsten, zodat enkel mijn bloedende hart overblijft. Mijn emoties gieren door me heen, mijn ogen prikken en ik zie enkel maar tranen. Ik wil huilen en in zijn armen kruipen, zijn warme sterke armen, en zijn zachte adem achter mijn oor voelen kriebelen, waardoor alle haren in mijn nek overeind gaan staan. Maar ik kan niet. Het kan niet. Wij kunnen niet. 

Ik merk niet eens dat ik met op de grond gezakt ben en met mijn handen aan mijn schoen pruts, de tranen op mijn been druppend, terwijl Mister X zich zachtjes omdraait en van me weg loopt. Ik ben te verdoofd van verdriet om het te merken. Ook al heb ik dit op gang gezet door zo tegen hem uit te vliegen, het doet pijn. Ik wilde een oplossing voor ons, niet voor elk van ons appart. Ik wilde samen met hem verder, maar nu blijf ik alleen over. 

Huilend zit ik een hele tijd op de grond, niet wetend hoeveel tijd er al verstreken is. Maar het kan me ook geen moer schelen. Ik wil hier het liefst van al in de grond verdwijnen en er nooit meer uitkomen. En al mijn problemen door kleine, vuile wormen laten opeten, zodat ze verdwijnen. Maar, ja echt realistisch is dat niet. Ik word uit mijn droevige gedachtegang wakker gemaakt door een tikje op mijn schouder. Zonder te kijken wie er achter me staat weet ik al wie er mijn schouder getikt heeft, hij is het. Ik herken het gevoel van zijn tedere vingers meteen. De pijn in mijn hart wordt er alleen maar erger van. Waarom ?  Verbaast draai ik me om maar kijk hem niet aan. Zijn voeten staan lichtjes naar elkaar toegebogen, zoals je vaker ziet als mensen een beetje verlegen zijn. De gedachte dat het best wel schattig is, snijdt als een mes door me heen. Niet aan denken Nora, hij houdt nog steeds van je, hij houdt nog steeds van je , hij.... " Nora" hij schraapt zijn keel "ik denk dat we maar eens verder moeten." Hij steekt zijn hand naar me uit, maar ik negeer hem compleet. Hem aanraken moet ik er nu echt niet bij hebben.  Ik duw mezelf dan maar gewoon recht en veeg de tranen van mijn wangen. Ik kijk hem eventjes aan en knik dan. Langzaam lopen we vooruit, de rand van het bos volgend, steeds verder weg van het ziekenhuis, zonder ook maar en woord te zeggen. Ook de afstand tussen ons twee is opmerkelijk groter geworden, het moet wel meer asl een meter zijn. 

Na een kwartier van stilte komen we bij een kleine weg aan, met hier en daar wat huizen. Ik hoor Mister X slikken. Even voel ik de intentie om te vragen wat er scheelt, maar ik krijg mijn bevroren tong niet ontdooid. De woorden willen gewoon niet komen. Hij staart voor zich uit, naar een wit, klein huisje. Het ziet er verlaten en oud uit. De eerst volgende huizen staan pas enkele honderde meters verder. Iets aan het huis geeft me kriebels in mijn buik, in de negatieve zin wel te verstaan. Hij slikt nog een keer maar houdt zijn blik op het huisje. We staan stil, echt doodstil wanneer hij plots een geluid maakt. " Kom." zegt hij. Zijn hand beweegt naar de mijne toe, alsof het een automatisme is, maar na een kleine beweging trekt hij terug, beseffend dat dat niet gaat. Ik frons mijn wenkbrauwen en probeer te begrijpen waarom hij plots door de duivel bezeten lijkt te zijn. Hij beweegt zich vooruit, waardoor ik hem wel moet volgen om niet alleen achter te blijven.  Hij kan enkel maar naar het witte, kleine huisje staren, terwijl zijn passen steeds groter worden, en ik bijna moet lopen om hem bij te houden. 

En dan, vlak voor het half rottende hek, dat ooit wit geschilderd moest zijn, stopt hij plots. Het onkruid is overal tussen gegroeid en de brievenbus is nog nauwelijks zichtbaar. De ramen zijn helemaal bruin van al het stof, en de deur zit vol met gaten. Met een schok besef ik dat het kogel gaten zijn. " Home sweet home." fluisterd hij terwijl hij langzaam het oude hekje open duuwt. Het piepende geluid van de scharnieren treft mijn oren. Ik voel het tot in mijn botten doordringen. Even lijk ik in een goedkope horror film mee te spelen. Maar dit is echt. Dit is echt de plek waar hij gewoond heeft, dit huisje. Ik wil niet weten wat hier allemaal gebeurd is. 

We staan met ons tweeën vlak voor de voordeur, of wat er toch van over blijft. "Wel, dit is niet meteen hoe ik me de eerste keer had ingebeeld dat ik een meisje naar mijn oude huis zou meebrengen." Hij spreekt huis uit alsof het en vreselijk monster is, en ik kan wel begrijpen waarom hij het zo ziet. Hij duwt een keer tegen de oude deur en deze gaat piepend open. Verlegen kijkt hij naar zijn schoenen. "Je moet niet mee, als je niet wilt." fluisterd hij, om de brok in zijn keel te verbergen. "Ik doe wat jij wilt, als je liever alleen gaat is dat jouw keuze." - "Dank je." zegt  hij met tranen in zijn ogen en hij verdwijnt in de hal en spurt meteen de trap op. Even heb ik schrik dat hij zo door de houten treden zal zakken, maar ze blijven verassend genoeg intact. Ik hoor hem een deur openen. En dan is het stil.