Mister X

Bicycles

Gewoon vrienden. Ja gewoon vrienden. Dat is wat hij net zei. Gewoon vrienden zal het dan wel zijn. 

Hij staat in de deuropening met de foto van hem en zijn familie in zijn handen. Ik kijk hem aan en probeer de tranen die willen verschijnen tegen te houden. Ik mag nu gewoon niet huilen. Het kan even niet, blijf ik maar herhalen in mijn hoofd terwijl ik naar hem toe loop. Zigzaggend tussen de stukken glas, kapotte stoelen en al het vuil kom ik steeds dichter bij de voordeur waar Mister X ongeduldig staat te wachten. " Komaan Nora, we moeten weer verder." Ik antwoord niet, ik ben toch al bijna bij hem. De 'herboren' Mister X stap met grote passen het pad, vol met onkruid, af tot hij bij het scheve hekje staat. De zon is nog behoorlijk fel. Dus ik gok dat het wat later in de namiddag is. "Wacht hier eventjes, en wil de dit even vast houden. Ik ben zo weer terug." - "Is goed." antwoord ik terwijl ik hem niet probeer aan te kijken, maar hij lijkt het niet te horen en snelt door  het hoge onkruid naar een hok dat mij een tuinhuis lijkt te zijn. Ik voel de tranen u echt prikken en moet enorm mijn best doen om niet te huilen en op de grond te zakken. Ik lijk niet eens meer belangerijk genoeg om maar een halve seconde naar te luisteren. Al waar hij aan kan denken is zijn zus vinden. Ergens begrijp ik hem wel, maar toch. Het voelt zo pijnlijk om volledig vergeten te worden. Gisteren was alles nog rozegeur en maneschijn en vandaag ben niet eens belangerijk genoeg om naar te luisteren. 

Het maakt me kwaad vanbinnen en ik bal mijn vuisten, zonder dat ik het besef. Maar dan probeer ik me weer te beheersen, want ik zie Mister X aan komen lopen. Ik schrik even van wat hij vats heeft maar kijk dan meteen weer weg. Ik kan hem niet aankijken, nu nog niet. 

"Ik ben er weer." zegt hij vrolijk. "En Nora, kijk eens wat ik vond." Ik kijk op en mijn blik glijd naar de twee dingen die hij ter hoogte van zijn , prachtige, buik houdt. "Fietsen ? "vraag ik verward. "Inderdaad, en geef toe, zo slecht zien ze er toch niet uit, nee ? " Hij duwt een van de twee fietsen naar me toe. "Nee, ze zien er best wel prima uit, om uit zo'n rommelhoop te komen." zeg ik verlegen. Hij kijkt me even aan. Ik zie mezelf in zijn ogen, in zijn grote donkere pupillen. Maar dan kijkt hij over me heen en vloekt iets op fluistertoon. "Ongeziene omstandigheden, hou je laag." Hij trekt me naast hem op de grond." Auw, wat..." meteen ligt zijn vinger op mijn lippen. " Politiepatroeille." Ik knik en hij haalt voorzichtig zijn vinger van mijn lippen. Even zie ik weer de verliefde blik in zijn ogen maar die verdwijnt weer snel en hij staart naar Danielle, op zijn foto. Hij lijkt wel helemaal geobsedeert te zijn door haar. Ik kijk tussen het hoge gras, waar we tussen liggen met de fietsen naast ons, naar hem. Hij ziet er zo gelukkig uit nu hij weet dat zijn zus nog leeft. " Mijn zus, ze leeft gewoon nog." zegt hij helemaal uit het niets. " Ik wist het wel. Ik voelde het wel." Ik frons even mijn wenkbrauwen en hij merkt het op. " Ik voel het omdat ze mijn tweelingzus is, twee eiige wel te verstaan." Ik schrik even van wat hij net zei, maar eigelijk is het wel logisch. Ze zijn even oud, dus het kan niet anders. " Ik ka het nog steeds niet geloven." fluisterd hij, tegen zijn foto. "Je leeft nog." Zo oprecht bij heb ik hem nog nooit gezien. Maar hij is gelukkig en dat is al wat telt. 

"Oké we kunnen gaan." zegt hij wanneer het geluid van de politieauto al even in de verte verdwenen is. Ik duw mezelf recht en Mister X doet net hetzelfde naast me. En niet veel later zitten we op de fiets, met ons tweetjes naast elkaar. De ongemakkelijke stilte is er weer. Af en toe schraap ik mijn keel een keer maar Mister X zegt niets, we kijken elkaar niet eens aan. Af en toe kijk ik een keer opzij om naar hem te kijken, maar hij kijkt gewoon voor zich uit. Zonder maar enige aandacht aan me te schenken. Weer voel ik de tranen komen. Ik wil dit helemaal niet. En ik weet niet wat me bezield maar ik oonderneem actie, of toch wat je actie kunt noemen. "Wel, Mister X, ..." ik leg extra de nadruk op zijn naam, tussen twee aanhalingstekens, " wanneer ben je eigenlijk van plan om me je naam te vertellen. Want ik kan me niet meer voorstellen dat je het nog leuk dat ik je Mister X noem ?" 

Enkele seconden zegt hij niets en kijkt hij me verbaast aan. "Wat ?" zegt hij uiteindelijk."Je hebt me wel gehoord. " zeg ik snel, te zenuwachtig om weer iets helemaal verkeerd te zeggen. Maar achterafgezien klinkt dat laatste misschien wel een beetje gemeen. " Nora, ik vind het nog steeds leuk dat je me zo noemt hoor. Maar als je echt mijn naam wilt weten, dan heb ik daar geen problemen mee. Ik zou  het gewoon jammer vinden dat ik mijn bijnaampje niet meer zou gebruiken." Ik bloos een beetje. Ik wist niet dat hij mijn naam voor hem zo leuk vond. "Nora, wil je mijn naam weten ?" hij kijkt me aan en ik moet mijn best doen om recht te blijven fietsen. Zijn ogen, zo mooi, de zachte lijn van zijn kaak, de jukbeenderen die prachtig afsteken tegen het zonlicht, zijn haren die door de lichte bries heen en weer worden gewiegd, en dan zij lippen, och perfect gevormd en zo zacht, ... " Nora ?" hij lacht naar me. " Ja, soryy, ik bedoel ja ik zou je naam wel willen weten." - " Goed dan."Hij lacht nog een keer en alle spanning lijkt verdwenen te zijn tussen ons. " Dus, Mister X gaat nu zijn naam bekend maken, tromgeroffel,....."Hij lacht met zijn stralende glimlach "Mijn naam is, ..."

En dan is alles plost een grote waas. Ik hoor piepende baneden, ik zie grote lichten, Mister X die aan de kant duikt en iets naar me roept. Ik voel een klap tegen mijn zij en mijn hoofd botsthard ergens tegen aan. Nog heel even lukt het om mijn ogen open te houden, het gras naast me te zien en Mister X die naast me licht en mijn hoofd vast neemt terwijl hij vanalles tegen me roept. Ik versta het niet. Hij bloed uit zijn neus en voel bloed van zijn handen tegen mijn wangen. Een tweede stem komt er bij en dan is alles een grote waas, vlak voordat mijn zicht en besef volledig wegvalt. Het laatste wat ik voel is een traan die op mijn wang valt. Van Mister X.