Mister X

Rumpelstilskin

Ik lig stevig in zijn armen genesteld, terwijl hij met mijn haren speelt. "Kleine Nora van mij." fluistert hij zachtjes in mijn oor. De glimlach op mijn gezicht wordt er alleen maar groter van. Het lijkt nu meer op een brede grijns, maar niet zo'n gemene, enge grijns, nee, een vrolijke, liefelijke. Eentje waar iedereen oprecht blij van wordt. " Mijn, Mister X " zegt ik zacht terug, half giechelend. Ik hoor hem een keertje lachen achter me.  Hij laat zijn armen een beetje losser, waardoor ik wat opschuif. Nu kan ik hem aankijken. " Heeft Mister X je al gezegd hoeveel hij van j houdt ?" plaagt hij me. "Mister X wel, maar jij nog niet." antwoord ik. Zijn gezicht verandert van een vrolijke glimlach naar een serieuze blik. Even kijkt hij verward maar herstelt zich meteen en weet een heel klein lachje op zijn gezicht tevoorschijn te toveren. 

Hij duwt zich nu helemaal recht zodat ik het zelfde moet doen. Ik trek mijn benen op en sla mijn armen om mijn knieën. Hij legt zijn arm op mijn knie en kijkt naar me. " Ja, dit gaat over mijn naam hé." Ik knik om op zijn retorische vraag een antwoord te geven. Hij karbt een keer achter zijn oor. " Wel, ik denk dat het inderdaad tijd is voor Mister X om zijn naam te vertellen." Hij lacht weer naar me. "En toch kan ik niet begrijpen dat je mijn naam echt niet weet. " Ik zie de kinderachtige lach weer op zijn gezicht verschijnen, net dezefde als die lach toen hij die auto had gestolen. Hij is gek gaat er door mijn hoofd. Maar gek is goed.  

" Geloof me maar, ik weet het echt niet." Diep vanbinnen schaam ik me er wel een beetje om. Ik heb de meest spannende tijd uit mijn hele leven met hem  beleefd,  die jongen gekust, die jongen mijn hart gegeven en ik weet zijn naam niet eens. Nee, ik schaam me niet enkel diep vanbinnen, ik schaam me gewoon op elke mogelijke manier. Maar bij hem zijn doet me dat vreselijke gevoel vergeten. 

"Oké Nora, hier gaan we dan." En dan blijft het stil. Ik kijk hem verward aan. " Wat ?" vraag ik hem, helemaal van de kaart. "Ja, ga je nog beginnen met raden, of moet ik binnen een uurtje of vijf terug komen ?" Hij port me in mijn zij en lacht ermee. "Niet grappig." probeer ik zo serieus mogelijk te zeggen. " Goed, maar ik ga geen uren raden." en dat meen ik.  Want ik weet hoe hij kan opgaan in zijn spelletjes. " Goed voor mij." antwoordt hij terwijl zich wat confortabler tegen de boom zet. "Leuke jurk trouwens. " - "Dank je , en wat dacht je van de naam Kevin ? " begin ik meteen. Hij begint te gniffelen. " Nope, dat is mijn naam niet." Meteen antwoord ik weer. " Jonas, misschien ?" - "Nee, die ook niet. "- "Arne ?"- " Nee."  Ik zucht en een halve seconde later hoor Mister X  naast me lachen. " We zijn nog maar net begonnen en je bent al aan het zuchten."-" Ja, ik voel me net die prinses, in het sprookje met repelsteeltje, die zijn naam moet raden." Mister  X lacht weer een keertje, maar nu veel luider dan daarnet. " Fijn dat je onze liefde met een sprookje vergelijkt, en nee mijn naam is niet repelsteeltje." proest hij tussen het lachen uit. "Dat zei ik ook niet," glimlachend naar hem fluister ik het. "maar dat stukje van dat sprookje staat me wel aan." volgt er meteen. " Dacht ik al." antwoord hij, nog steeds een beetje lachend. 

"Oké, volgende, eum,... " ik denk een keertje diep na. Ik heb ondertussen al zo veel namen gehad dat ik de tel kwijt ben geraakt. "Brian ?" hij schudt overduidelijk nee  met zijn hoofd en neemt mijn hand vast. "Die ook niet." - "Pffff, ik geef het op. Ik ben nu al een kwartier namen aan het opzeggen." Hij drukt een kusje op mijn hand. " Nog eentje, asjeblieft ?" Zijn gezicht vervormt naar een pruillip.   " Waarom ?" - " Omdat je zo schattig bent als je nadenkt, en dan heel blij een naam opzegt en dan weer nadenkt over een nieuwe." antwoordt hij snel. "En dat is schattig, zoals ik al zei."   Hij trekt me weer tegen zich aan en ik wenste dat hij dat al veel eerder had gedaan. " Komaan prinsesje van me, raad de naam van repelsteeltje, die in dit geval niet repelsteeltje heet." - "Lach er maar weer  mee. " zeg ik met een sarcastische ondertoon terwijl ik mijn vingers weer tussen die van hem vlecht. " Weet je niet hoe moeilijk het is om iemands naam te raden ?" Hij schenkt me een glimlach. "Oké, de laatste dan. Sebastiaan ?" Hij kijkt me strak aan. Zijn arm om mijn schouders trekt hij een beetje naar zich toe zodat ik mijn hoofd moet draaien en tegen zijn schouder moet leggen. Dan brengt hij zijn lippen naar mijn oor. 

"Heel goed geraden." fluistert hij waardoor ik zijn adem langs mijn hals voel glijden. Nog voor ik kan zeggen  wat, ik heb het echt geraden !?  onderbreekt hij mijn gedachten met zijn gefluister. " Maar net niet goed genoeg. Mijn naam is ook niet Sebastiaan. " Hij lacht zachtjes achter mijn oor en ik voel kippenvel op mijn hele lichaam verschijnen. En dan drukt hij  kusje op mijn hoofd. Ik voel me er alleen maar beter door. Hij bezorgt me zo'n heerlijk gevoel, onbeschrijfelijk gewoonweg.  " Mij zo beetnemem hoe durf je ? Ik dacht echt dat ik juist zat." fluister ik terug. "Ja prinsesje van me, je kent me toch al langer als vandaag. Ik maak graag grapjes." Hij lacht een keer. 

"Maar goed even serieus nu." Hij laat me weer los en ik voel het veilige gevoel dat ik heb als ik zijn armen lig meteen verdwijnen. Hij wrijft met een hand over zijn kind terwijl hij zich voor me zet. Ik vind het best wel schattig hoe haar daar nu zit. Een serieuze blik, benen gekruist, de zonnestralen die tussen de bomen doorkomen schijnendn op hem. En hoe stoer en mannelijk hij er ook mag uitzien, onder dat deel van hem zit een gevoelige jongen met een moeilijk verleden. En dat deel van hem is Mister X, en dat zal ook altijd Mister X blijven. "Goed Nora. " hij schraapt zijn keel en neemt mijn twee handen vast. Ik kijk hem nu recht aan. Mijn haar hangt een beetje in mijn gezicht en eigenlijk zou ik het achter mijn oor willen steken, maar ik wil zijn hand niet loslaten. Zeker nu niet.Ik wil het liefst dat ik zijn handen nooit meer hoef los te laten. Dan ben ik zeker dat ik hem nooit meer kwijtraak. En dan voel ik me ook gewoon veel beter, ik voel dan het laatste missende stukje van mijn puzzel om gelukkig te worden. Hij is de sleutel tot mijn geluk. 

" Ben je er klaar voor. " fluistert hij, ook al is er niemand die ons kan horen. "Ja." zeg ik zelfverzekerd. Mister X zal niet langer een jongen zonder naam zijn voor mij. En toch zal hij ook al tijd een beetje Mister X blijven. 

 " Jay. Mijn naam is Jay Heaterson. En ja zoals de naam al doet vermoeden, ik heb familie in Engeland." Even blijft het stil tussen ons. Ik kan niet geloven dat ik zijn naam weet. En hoe goed die naam bij hem past. Alles aan hem straalt inderdaad de naam Jay uit. Of toch zoals ik me een Jay voorstel. Jay past gewoon perfect bij hem. En het is mijn Jay.   "En ?'"vraagt Mister X, nee ik bedoel Jay aan me. "Jay. Het is prachtig." Ik buig naar voren en kus hem op zijn lippen. Op Jays lippen, op Mister X' lippen, wat maakt het uit.  De warme gloed gaat weer door me heen. En deze keer is het niet enkel van de kus, maar ook van de gedachte aan zijn prachtige naam. Mijn Jay, mijn Mister X. 

Hoi di hoi, 

sorry dat het weer een tijdje heeft geduurt voor dit nieuwe hoofdstuk online kwam. Maar nu weten jullie wel zijn naam, na 34 hoofdstukken !!! * Mini vreugdedansje ! :-D * Hopelijk vinden jullie het een mooie naam. Vrees niet,  dit is NIET het einde van dit boek hoor. Hihihihi. 

Tot in het volgende en hoofdstuk en vergeet niet, I love you guys. Thanx voor de vele votes en comments. 

Groetjes 

Aukjep