Mister X

A little talk

We zijn nu al ongeveer een kilometer op weg en de zon komt langzaam maar zeker boven de bomen uit. Het iets wat modderigge zandpad waar we over lopen, glanst in de vroege ochtendzon. Volgens mij gaat het echt een prachtige dag worden. Ik kijk om me heen en begin na te denken over deze toch wel vreemde uitstap. Ik kan echt niet geloven dat ik ooit zo iets zou doen. Als ik er eerst over nadacht leek het me ongeloofelijk dom en achteloos, maar nu ik eenmaal weg ben voel ik me zo vrij. Geen druk meer, geen ouders die willen dat ik goede punten haal, geen mensen die commentaar op me geven. Enkel hij en ik, samen in de ochtendzon.

" En wat vind je tot nu toe al van ons uitstapje ?" Mister X heeft een zonnebril op, een zwarte met gele smileys, van Ray Ban, ongeloofelijk cool als je het mij vraagt. Hij staart naar zijn versleten Vans terwijl we naast elkaar verder lopen, over het zandad dat maar niet lijkt te stoppen. " Wel, eerlijk gezegd voelt het goed. " Hij neemt de moeite om zijn hoofd opzij te draaien en naar me te kijken. Althans dat denk ik toch, want ik kan zijn ogen niet zien door de zonnebril die hij draagt. "Hoe bedoel je goed ?" - " Ja, gewoon. Alles voelt zo rustig. Zo stressloos. Alsof je eventjes alles van je dagelijkse leven kunt vergeten. Gewoon goed. Maar dat klinkt stom zeker ? "  Hij lacht naar me en zet zijn zonnebril op zijn hoofd. " Het klinkt helemaal niet stom." 

ik durf niets meer te zeggen. Hij vindt me vast een seut die alleen maar kan leren, terwijl hij na enkele maanden al de meest begeerde jongen van de school is. Er valt een ongemakkelijke stilte. Ik hoor elke pas en ik kan zelf mister X naast me horen ademen. Na een paar minuten wordt de stilte echt ondragelijk. Maar ik vind het te beschamend om weer iets te moeten zeggen. Ik wil echt niets verpesten, nu hij me leuk lijkt te vinden, met de nadruk op lijkt. Dus ik kuch eventjes. 

"Wow, jij bent echt het meest subtiele meisje dat ik ken. Jij kuch in plaats van iets te zeggen en volgens mij noemde je mij gisteren avond ook nog mister X, als ik me niet vergis." Ik kijk weg van hem en probeer te doen alsof ik hem niet gehoord heb. "En je probeert te doen alsof je iemand niet hoort. Jij bent echt zo subtiel ! " Het sarcasme druipt van zijn stem af. Maar ik kijk nog steeds niet. Ik durf niet. Mijn wangen lijken wel tomaten te zijn. Plots staat hij aan mijn linkerzijde en wanneer ik wil wegkijken houdt hij mijn hoofd tegen. " Nora, je moet je niet zo schamen rondom jongens ! En als ik je iets mag zeggen, ik vind mijn bijnaam Mister X eigenlijk best wel gaaf. " Ik kijk hem nu recht aan en wil meteen weg van hier. Hij denkt dus echt dat ik een vreemde stalkster ben die niet eens zijn naam durft te vragen. En natuurlijk ben ik dat. Ik zou me moeten schamen. Ik grijp naar de hand die mijn wang tegenhoud en me dwingt om naar hem te kijken. Ik kan gewoon niet meer vernedert worden voor zijn ogen.  "Laat me los wil je ?! " Hij doet wat ik hem vraag en mijn huid tinteld op de plek waar hij me net aanraakte. En mijn wangen voel warm aan, zowel van zijn aanraking als van de schaamte. Hij moet het vast ook gezien hebben.

"Nora ik meen het ! Waar schaam jij je zo voor ? Je bent misschien geen barbiepop maar komaan, je mag er wel wezen ! " Ik kijk hem aan en merk dat we vlak voor elkaar stistaan. Gaf hij me nu net een compiment ? Meent hij dat ? Ik voel mijn hart in mijn vingers kloppen. "Meen je dat ? " Ik durf hem bijna niet aan te kijken wanneer ik dit zeg. " Tuurlijk meen ik dat. Kijk geloof mij, op een dag komt er een jongen die bij je past. Misschien niet meteen, maar ooit zal hij wel komen. " Ik lach verlegen naar hem en hij begrijpt dat ik niet in staat ben om nog iets te zeggen. 

"Kijk Nora, jij zult waarschijnlijk trouwen met een of andere superprofessor. Iemand die net zo slim is als jou. Want ja het is bewezen, mensen met dezelfde interesses zoeken elkaar op. Vandaar dat ik jou nog nooit ontmoet heb." Dat laatste had hij er nu echt niet moeten bij zeggen.  Ik ben niet zo anders als al de rest ! Als zij me zo zien, wel laat dan maar. Dan hoef ik ook niet meer met zo'n soort mensen op te trekken " Ja inderdaad, slimme mensen trekken niet met mensen zoals jou op" Hij kijkt naar me. Een beetje met een scheven blik. "Nora, wat zeg je nu weer allemaal. Ik bedoelde het niet slecht ! " Maar ik begin sneller te stappen en voel een paar tranen komen. Hoe kon ik ook ooit denken hij iets in me zou zien. Dat ik iets met hem zou kunnen beginnen. Dat ik nog maar verliefd op hem durfde worden. Dat was de grootste fout van mijn leven. Daar ben ik van overtuigd.