Mister X

Just the two of us

Ik voel de druppels maar vallen en vallen. Elke keer een kleine rilling die door me heen gaat. En in al die tijd wordt er niets gezegd. Het begint ook al aardig te schemeren, en rarara ik heb echt geen zaklamp bij hoor.  Mister X had al verschillende keren geprobeert om iemand te bellen, maat tevergeefs. Hier is nu eens echt geen ontvangst. En de uren kruipen voorbij. 

" Nora ? " Ik voel iets tegen mijn bovenarm. "Pssst " Half slapend reageer ik hierop. "Mister X ? " Plots besef ik dat hij echt naast me zit en ik schaam me dood. Een rode gleod verspreid zich over mjn wangen. O nee, wat gaat hij nu niet van me denken. Dat ik een vreemde stalkster ben ? Dat ik niet eens zijn naam durf te vragen ?  Ik ga meteen recht zitten tegen de stam van de boom en voel me helemaal nat en koud tot op het bot. "Wel oké , als je me zo wilt noemen, mij best. " Hij lacht eventjes met me en staat dan op. Ik wens echt dat ik door de grond kan wegzakken op dit moment.

De vroege ochtend zon schijnt door zijn wilde bos haren. " Kun je geloven dat we hier de nacht hebben doorgebracht. On-ge-loof-e-lijk ! " Hij strekt zijn armen op het ritme van zijn lettergrepen. Ik kijk hem verward en gefrustreerd aan. " En hoelang zitten we hier nu al? Acht uur ofzo ?! Dat is pas ongeloofelijk. " Hij begint nog harder te lachen wanneer ik dit zeg en komt naar me toe om me recht te trekken. " Nora, bekijk het positief, het is waarschijnlijk iets wat je nooit meer gaat meemaken !  We zijn gewoon in the middle of nowhere, zonder enige voorzieningen, bereik van gsm, kaart. We weten niet eens waar we zijn. " Ik kan echt niet geloven dat hij hier iets positiefs in kan zien. "Ja precies, we hebben hier niets. We weten niet eens waar hier is ! " Een paniekerige ondertoon komt naar boven in mijn stem.

Ik  kijk om me heen en het enige wat ik zie is een lege parking, bomen, de ingang van het park en een zandweg. Dat is het dan. En ja Mister X natuurlijk. Hij loopt maar al te vrolijk te neuriën in de ochtendschemer. Hij lijkt echt wel op zijn gemak. 

" Wat sta jij nu zo bezorgd te kijken. We geraken heus wel thuis hoor." Zijn nochalnte toon staat me niet echt aan. Ik heb het altijd aantrekkelijk en sexy gevonden, maar nu niet echt. Eerder irritant zou je het kunnen noemen. " Wel" om verder op zijn losse opmerking in te gaan " hoe dacht jij dan naar huis te gaan ?" Hij kijkt naar me en er verschijnt een scheef lachje op zijn gezicht. Hij loopt naar me toe, en net wanneer ik denk dat hij me in zijn armen gaat nemen en heftig zoenen( oké dat laatste was eerder een fantasietje, maar ja kom het zou toch leuk zijn ! )  passeert hij me. In mijn verwarring draai ik me om en hij graait zijn rugzak van bij de boom waar deze nacht gezeten hebben. Hij gooit hem losjes over zijn rechterschouder, zoals ik hem zo vaak had zien doen op school en kijkt dan naar de zon, zijn ogen afschermend met zijn linkerhand. "Meisje, moeder natuur heeft ons zoiets gegeven als verstand en een paar benen. Dus stel ik voor dat we die gaven gaan gebruiken en dus  maar gaan lopen." Meent hij dit nu ?!  " Jij kan niet serieus zijn ! We moeten wachten tot ze ons komen halen." - "Ja we hebben hier al de hele nacht gewacht ! Ik ga echt niet nog langer hier zitten niksen." Hij gniffelt een beetje wanneer hij dit zegt en trek dan bedenkelijk zijn wenkbrauw omhoog. " Wel ik stel dus voor dat de saaie mensen blijven zitten, en de niet saaie mensen vertrekken." Hij loopt om heen wanneer hij dit zegt. " Dus meisje, maak jij je keuze, maar ik ben er mee weg." Hij streelt over mijn schouder terwijl hij de woorden in mijn oor fluisterd en trekt dan ruw terug. " Take a walk on the wid side ! " roept hij. Ondertussen is hij al een paar meter van me verwijderd.

Hij begint te neuriën en stapt in een zelfverzekerd tempo op het zandpad af. Ik ben nog steeds geschokt van zijn plotse aanraking. Zijn tedere vingers tegen mijn schouder. Tegen mijn schouder. Het had zo goed gevoelt, zo zacht. En nu liep die jongen bij me weg.De jongen die me dit heerlijke gevoel had bezorgd. Mijn enige kans om wat tijd met hem door te brengen kon ik toch niet laten schieten ? Ik moet dit gewoon doen. "Wacht !!! " Hij stopt en kijkt over zijn schouder. " Ik kom toch met je mee." Snel grijp ik mijn rugzak en loop naar hem toe.

 "Laten we gewoon hopen dat ik hier geen spijt van krijg. " - "Ooh geloof me, je zult hier geen spijt van krijgen ! Het wordt een van de minst saaie dingen die jij in je hele saaie leventje al gedaan hebt. " Ik kijk hem aan en probeer om geen emotie te tonen. Maar het is nogal moeilijk als je grote liefde voor je staat en je recht in de ogen aankijkt. En dan niet te vergeten dat hij prachtige ogen heeft , met van die grote pupillen, die vol emotie zitten.  " Ik heb er denk ik al een beetje spijt van. Zeker als je zo'n uitspraken blijft doen over mensen die je niet kent." Hij lacht en haalt een hand door zijn haar. En dan kijkt naar de grond een paar meter voor ons. Starend naar het zandpad loop ik naats hem, zonder verder nog een woord te zeggen. Dat moeten we dus helemaal gaan aflopen, en de rest. Wat een bemoedigende gedachte. Maar de gedachte dat ik deze enorme weg met Mister X mag afleggen steekt me al meteen een hart onder de riem.

Hallo allemaal,

ik zou jullie echte willen bedanken om mijn verhaal te lezen en zoveel te voten !!! thanx guys ;-) Dit doet me echt plezier ! En hoe vinden jullie het verhaal tot nu toe al ? Laat zeker iest weten !

groetjes

Aukjep