Mister X

Midnight

Ik voel iets koud tegen mijn wang en zie het zwart voor mijn ogen. Met een schok besef ik wat er eerder gebeurd is en ik schrik wakker. Ik duw me recht met mijn handen en kijk recht voor me uit, terwijl ik op mijn knieën zit. Een meter voor me zie ik dikke donkere tralies. Maar wanneer ik verder kijk zie ik nog een cel, recht voor me. Een klein gestalte zit met opgetrokke knieën tegen de linkerwand van zijn cel. Mister X. Ik kruip een beetje naar voren tot ik met mijn hoofd tegen de tralies ben. Ik leg het er tegen zodat ik hem beter kan zien. Maar meteen voel ik een steek van pijn door mijn hoofd gaan. Ik verzet me er tegen en blijf tegen de ijzeren baren aanleunen.

" Waarom deed je dat nu ? " Mister X zijn stem weerklinkt tussen de asgrijze muren. Maar hij kijkt me niet aan. In plaats daarvan staart hij weerloos voor zich uit, naar de rechtermuur van zijn cel. " Ik, ik kon jouw zo niet zien lijden. Je..." - "Je kunt het wel Nora. Je kunt het wel. " zijn stem verandert in een zacht gefluister. " Nee, hoe je door je vader..." -"SPREEK DAT WOORD HIER NIET UIT !" Ik schrik van zijn plotse uitroep en schuif een paar centimeter weg bij de tralies, van de ploste schok vermoed ik. Maar een seconde later leun ik er alweer tegen. " Het spijt me." fluister ik. Mister X gaat nu rechtstaan en kijkt me aan, terwijl hij zijn twee handen om de tralies klemt. " Ja had moeten blijven waar je was." Hij kijkt opzij. " Je had me niet moeten volgen. Luisterde je eigenlijk wel ? " Nog steeds kijkt hij opzij. "Maar, ik kon jouw toch niet achterlaten, je moet me begrijpen." - " Nee, jij had mij moeten begrijpen, je moest daar blijven, waar je was. Kijk waar je nu zit. Jij verdient dit niet ! " Dat laatste kwam er een beetje luider uit en Mister X begint te ijsberen in zijn cel. Maar hij praat ondertussen gewoon verder. "Jij weet niet tot wat mijn va...." hij slikt even." ... die man allemaal in staat is. Hij maakt je kapot. Hij ruïneerd je leven. Hij vermorzeld je als een vlieg onder een dik weekblad. Tot je volledig gecrasht bent. " -" Maar ik kon jouw niet achterlaten ! Begrijp dat dan toch !" Ik roep het een beetje luider omdat het niet tot hem doordringt " Nee, Nora, dat begrijp ik niet ! Ik begrijp jouw niet. Ik begrijp niets van jouw. Je bent een groot raadsel voor mij. Alles wat jij in je leven doet draait om anderen. Alles. Je had jezelf kunnen redden maar in plaats daarvan kwam je me helpen. Waarom ? Waarom ben jij toch zo ?" Hij blijft ne stokstijf staan en kijkt me aan. En hij blijft maar staren, alsof hij al zijn emotie in een blik gegoten heeft en die nu over me heen spoelt. En ik wordt overspoelt door een golf van verbaastheid en moet even naar adem happen.

Omdat ik van je hou, ik hou zo veel van je dat ik alles zou doen om jouw te helpen, echt alles. Maar ik zeg het niet. Ik krijg het niet door mijn lippen geperst. Het gaat niet. "Zou jij niet hetzelfde voor mij doen ?" Ik fluister het terwijl ik naar mijn schoenen kijk. Maar het blijft stil aan zijn kant van de ruimte. Even voel ik me een idioot. Hoe had dat ooit kunnen verwachten. Dat hij zijn leven voor het mijne zou geven. Hoe had ik durven denken dat ik net zoveel voor hem betekende als hij voor mij. Ik zou wel kunnen huilen nu. En ik moet erg mijn best doen om de tranen tegen te houden.

" Nora ..." Ik kijk op wanneer hij heel zachtjes mijn naam fluistert. Hij kijkt me met grote ogen aan. " Tuurlijk zou ik hetzelfde voor je doen." Hij kijkt verlegen weg en draait zich dan om in zijn cel. Ik voel een golf van vreugde en geruststelling over me heen spoelen. Hij geeft dus toch om mij. Hij laat zich op het oude bed zakken. Ik kijk naar hem. Naar zijn soepele bewegingen, zijn gescheurde t-shirt, de bloederige korsten die zijn armen en benen bedekken. Ik bestudeer hem volledig. Hij heeft er nog nooit zo kwetsbaar uit gezien als nu. Ik besef dat zijn grooste angst tot bij hem is geraakt en langzaam alle strijdkracht uit hem heeft gezogen. Zijn vader.

" Oké zoontje van me, tijd voor een vader-zoongesprek." De sherrif komt naar binnen gestapt in zijn cel. "Nu maak je plots wel tijd om met te spreken. Wat een verbetering." Mister X draait zich niet om naar zijn vader terwijl hij dit met een enorm sarcastische toon zegt. "Geen gemopper zoon, of anders wil ik ook wel met die blonde van je beginnen hoor." Mister X draait zich om en staart naar zijn voeten. " Dat hoeft niet. Ik ga wel." Alle kracht en karakter is uit zijn stem verdwenen. Hij lijkt wel een lammetje dat beseft dat het binnen enkele seconden door een grote wolf zal worden opgeslokt. Hij is zichzelf niet meer, zoveel is duidelijk. En ik voel een diepe kracht binnen in mij branden, een kracht die hem wilt helpen en beschermen, hem er weer bovenop helpen. Maar ik zit hier maar gewoon weg te rotten in een cel. Ik kan niets doen, hoe graag ik het ook wil.