Mister X

blood everywhere

Er gaat een golf van angst door me heen. Hij is geraakt, echt geraakt. Ik begin plots te ijsberen en heb mezelf niet meer onder controle. "Nora ! Nora, rustig blijven, zo erg kan het niet zijn. Het is mijn schouder maar. " Hij kijkt me aan. Op zijn voorhoofd zit een bloedveeg en hij ziet er echt bleek uit. Mijn blik glijd naar zijn gewonde schouder, zijn linkerschouder. " Ja ik zie dat het meevalt. " het sarcasme in mijn stem is duidelijk merkbaar. "Je hele t-shirt zit nota bene onder het bloed ! " - "Nora, rustig. Het komt wel goed oké ? " Hoor ons hier nu bezig. Ik zou hem moeten kalmeren en moed inspreken. Hij mag panikeren. Niet ik. "Sorry, het spijt me. " zeg ik om me voor mijn panische reactie te verontschuldigen. Hij drukt zich een beetje recht en kreunt. "Stilzitten ! " Ik laat mezelf snel op mijn knieën zakken. Ik ben denk ik in mijn hele leven nog nooit zo ongerust geweest. Waarom ? Echt waarom moest dit nu weer gebeuren ?

"Dit gaat eventjes pijn doen geloof ik." Ik leg voorzichtig mijn hand op zijn hand die de wond bedekt. "Nora, je hoeft dit niet te doen, het ga....aaaa.....t wel."- "Sorry, ik moest je schouder een beetje bewegen." Ik merk dat ik zijn hand nog steeds vast heb. Ik laat het los. Voor de tweede keer vannacht. Ik zou die hand nooit meer willen lossen, en gewoon in zijn armen in slaap willen vallen. Maar die gedachte duw ik snel weg en ik focus me op de bloederige schouder. Ik mag nu zo niet denken. Er zit een gaatje in zijn t-shirt waar de kogel doorheen in gevlogen. En er rond is het één grote natte, rode vlek. Ik schrik eventjes van het aanzicht en Mister X grijpt met zijn hand, van de niet gewonde schouder natuurlijk, mijn arm vast. "Je hoeft dit echt niet te doen. Ik meen het ." Hij kijkt me strak aan en ik zie het zweet van zijn kin afdruppen. "Het moet, met die wond geraken we hier nooit weg. En ik kan jouw niet langer laten lijden, met een kogel in je lijf." Hij huivert een keer en knijpt nu stevig in mijn arm. Hij ziet er echt enorm bleek uit. Hij heeft te veel bloed verloren. "Nog even volhouden Mister X." 

Ik hoor hem lachen. "Weet je, ik vind het echt leuk als je me zo noemt. "- " Hoe ?" - "Je weet wel, Mister X " Ik ben blij dat het donker is, want ik sta weer al eens te blozen. Ik dacht altijd dat hij het belachelijk vond. Ik zeg niks meer en pruts een beetje aan de wond. Ik zie de kogel zitten, en voel ook mijn maag keren. " Ik denk dat we je t-shirt even uit moeten doen, Ik kan zo niks doen. " Hij knikt en leunt puffend tegen de boom. Samen trekken we heel voorzichtig zijn t-shirt uit. En dan zie ik pas hoeveel bloed hij heeft verloren. Er loopt een dikke straal bloed over zijn borst naar zijn buik en zo naar zijn broek. Hier en daar is het bloed uitgesmeerd over zijn prachtige lijf. Maar daar mag ik me nu niet op concentreren, en dat doe ik ook niet. Ik ga meteen weer verder.

Snel grits ik een flesje water uit mijn rugzak en zoek een paar zakdoeken. Ik begin met het schoonmaken van de wond. Als ik na enkele minuten al het bloed heb weggehaalt, ziet het er al veel minder erg uit. Maar nu niet om meteen te zeggen dat het niets meer voorsteld, want het is nog steeds een diepe wond. Wanneer ik probeer om de kogel uit zijn schouder te halen, kreunt hij. "Sorry." Meer krijg ik er niet uit. Ik haat het om hem zo kwetsbaar en in pijn te zien. Het maakt hem zo, ja ik heb er geen woorden voor. De stoere jongen is plost veranderd in een porselijne poppetje. Maar hij is zo mooi, als hij zo rauw en kwetsbaar is. Net een engel. Het lijkt te mooi om waar te zijn. Dat hij dezelfde is als de jongen die door de gangen paradeert, die lachend op zijn skatebord voorbij komt, die altijd en door iedereen geliefd is. Maar toch zijn ze een.

Na enkele minuten van kreunen en schreeuwen heb ik de kogel er uit. Mijn handen zitten onder het bloed. Maar het kan me niets schelen. Mister X kijkt me aan. "Dank je. " Hij fluisterd het. Zo zacht dat het nauwelijks hoorbaar is. " Graag gedaan." fluister ik onbewust terug. Hij is nog witter als toen hij net tegen de boom zakte. Hij heeft te veel bloed veroren, en zijn wond blijft maar bloeden. Voorzichtig giet ik er een beetje water in. "Auw." - "Het spijt me."  ik grabbel nog wat in mijn rugzak, maar voel nergens een stoffe zakdoek. Dus ik moet iets anders verzinnen. Ik kijk naar mijn t-shirt en twijfel geen seconde. Met een ruk scheur ik de onderkant er af, zodat alles van aan mijn broek tot mijn navel onbekt overblijft. " Wat doe je nu ?! "Hij probeert zijn stem te verheffen, maar het lukt niet om er kracht bij te zetten. " Jouw verzorgen, dat doe ik." En nog voor hij kan tegenspreken bind ik het stuk t-shirt om zijn gewonde schouder. Ik trek het zo strak aan als mogelijk. 

"Nora, dat hoeft echt niet." Ik veeg over zijn borst met een vochtige zakdoek. "Geen gezeur." Ik doe gewoon rustig verder en Mister X doet zijn ogen toe. Hij ziet er echt onfgeloofelijk moe uit, en zwak. Al is zijn lichaam nog zo prachtig. Ik gun het mezelf niet om te genieten van de dingen die ik zie. Want dat is echt misbruik maken van zijn ellende. Ik verzorg hem gewoon, maar probeer er zo min mogelijk van te genieten. 

Eerst ga ik met de zakdoek over zijn gespierde borst. Ik voel hoe zijn hart zachtjes klopt. Vervolgens zak ik wat en kom ik bij de eerste blokjes van zijn niet te overdreven wasbordje. Ik slik eventjes. Niet genieten Nora, gewoon het bloed er af vegen. Meer niet. En dit lukt verrassend goed ook. Mijn hand glijd nog lager tot bijna aan zijn broeksrand. Ik voel zijn wasbordje eindigen en ga met de zakdoek nog eens naar boven, om dan weer te eindigen bij zijn gespierde schouder. 

" Dank je wel Nora. Ik meen het, ik denk dat ieder ander meisje nooit gedaan had wat jij net deed." Hij opent zijn ogen maar blijft wel nog tegen de boom leunen. Hij brengt zijn hand naar mijn hals en legt hem er tegen. "Ik meen het, je hebt misschien wel net mijn leven gered." - "Wel, nee, ik eum, ...., ja, het stelde niet zo veel voor... eum denk ik." Ik weet niet wat ik moet doen met het compliment en begin te stotteren. Ik voel zijn hartslag in zijn duim tegen mijn hals kloppen. "Dank je. " Hij kijkt me diep aan en wrijft met zijn duim over mijn hals. Ik voel een warme tinteling achter mijn oor. En net wanneer ik mijn hand op de zijne wil leggen  en zeggen dat ik van hem hou trekt hij langzaam terug. Zijn hand weer weg uit mijn hals. Ik voel een beetje verdriet. Hoe ga ik hem ooit duidelijk kunnen maken dat ik van hem hou. Om zo veel redenen. Hij sluit zijn ogen en valt in slaap. Ik blijf naast hem zitten en wacht, zie de zon langzaam te voorschijn komen. Terwijl het geluid van zijn ademhaling mij gerust stelt.